Munireh Baradaran - Simple Truth

457 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺣﺮف ﻣﻬﯿﻦ را ﮔﻮش ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ. ﻣﻬﯿﻦ آﻫﺴﺘﻪ آﻣﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ و در ﺟﺎی ﺧﻮد دراز ﮐﺸﯿﺪ. ﺧﻮاﺑﯿﺪﯾﻢ. ﹺ ﺑﻌﺪ، ﻻﻧﻪ در روﺷﻨﺎﯾﯽ روز ی ﺧﺎﻟﯽ ﭼﻪ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺑﻮد. ﭼﻨﺪ ﭘﺮ در اﻃﺮاف ﻻﻧﻪ و روی ﺗﺨﻢ ﻫﺎ ﭘﺮاﮐﻨﺪه ﺑﻮد. از ﺳﻪ ﺗﺨﻢ ﯾﮑﯽ ﺷﮑﺴﺘﻪ و دو دﯾﮕﺮی ﺳﺎﻟﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد. اﻟﻬﺎم ﺗﺼﻮﯾﺮ آﺷﯿﺎن وﯾﺮان را ﻫﻢ ﮐﺸﯿﺪ. ﺧﺒﺮ ﻧﺎ ﮔﻮار را ﺑﻪ ﺷﻮﮐﺖ دادم. ﮔﻔﺖ ﻗﺎﻧ ﻮن ﻃﺒﯿﻌﺖ اﺳﺖ. ﮔﺮﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮد ﺷﮑﺎر ﺣﯿﻮان دﯾﮕﺮی ﻣﯽ ﺷﻮد. اﻣﺎ ﻧﺴﻞ ﻗﻤﺮی و ﻧﺴﻞ ﮔﺮﺑﻪ از ﺑﯿﻦ ﻧﻤﯽ رود. اﻣﺎ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﭼﻪ ﺑﯽ رﺣﻢ ﺑﻮد ﻫﻢ ﺑﺮای ﻗﻤﺮی ﮐﻪ ﺑﻪ ﻏﺮﯾﺰه ﮐﻢ دﻓﺎع ﺑﻮد و آﺷﯿﺎﻧﺶ را ﺑﺮ ﺑﻠﻨﺪی ﻫﺎ و روی ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎی ﭘﺮ ارﺗﻔﺎع ﻧﻤﯽ ﺳﺎﺧﺖ و ﻫﻢ ﺑﺮای اﻧﺴﺎن ﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﺤﺪود ﺑﻪ ﻏﺮﯾﺰه ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ و ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎی اﻣﻦ ﺑﺴﺎزﻧﺪ. اﻣﺎ در رودﺑﺎر و ﻣﻨﺠﯿﻞ اﻧﺴﺎن ﻫﺎ ﭼﻪ ﺳﺎده و ﭼﻪ وﺣﺸﺘﻨﺎک زﯾﺮ آوار ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺒﯽ از ﺷﺐ ﻫﺎی آﺧﺮ ﺑﻬﺎر ٦٩ ﺑﺎ ﻟﺮزه ی زﻣﯿﻦ زﯾﺮ ﺳﺮم ﺑﯿﺪار ﺷﺪم. ﺳﺮم را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﻫﻨﻮز ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ. ﻣﻬﯿﻦ ﻫﻢ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪ، ﺑﯿﺪار ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﻪ ﯾﻘﯿﻦ د ﯾﻮارﻫﺎی ﺑﺘﻮﻧﯽ زﻧﺪان ﺑﺎ اﯾﻦ ﻟﺮزه ﻫﺎ ﻓﺮو ﻧﻤﯽ رﯾﺨﺖ. ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ درﺟﻪ ی ﻟﺮزش ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد آن ﻗﺪر ﮐﻪ ﺳﻨﮕﯽ ﻫﻢ از ﺟﺎ ﺗﮑﺎن ﻧﺨﻮرد. ﺣﺎدﺛﻪ ی ﺑﯽ ﺧﻄﺮی ﮐﻪ وﻗﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ اﺗﻔﺎق ﻣﯽ اﻓﺘﺎد و ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدم و دوﺑﺎره ﺧﻮاﺑﯿﺪم. روز ﺑﻌﺪ ﺳﺮ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺻﺤﺒﺖ از زﻣﯿﻦ ﻟﺮزه ی ﺷﺐ ﻗﺒﻞ ﺑﻮد. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ ﻫﻢ آن را ﺣﺲ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﺻﺪای ﺳﻮزﻧﺎ ک ﻗﺮآن ﺧﻮاﻧﯽ ﭘﺨﺶ ﺷﺪ، ﮐﺴﯽ اﻧﺘﻈﺎر ﻓﺎﺟﻌﻪ را ﻧﺪاﺷﺖ. ﺻﺪای ﮐﺶ دار و ﯾﺄس ﺑﺮاﻧﮕﯿﺰ ﻗﺎری ﺧﺒﺮ از ﺣﺎدﺛﻪ ﯾﯽ ﺷﻮم ﻣﯽ داد. ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎی ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ را ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻣﺎﻧﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﺒﺮی از ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺑﺸﻨﻮﯾﻢ. ﺻﺒﺢ ﻫﺎ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻧﺪاﺷﺖ . ﺳﺎﻋﺖ دو از اﺧﺒﺎر ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﮐﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻋﺮﺑﯽ ﭘﺨﺶ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺟﺴﺘﻪ وﮔﺮﯾﺨﺘﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ در ﺷﻤﺎل اﯾﺮان زﻟﺰﻟﻪ آﻣﺪه؛ ﮐﻪ ﺗﻠﻔﺎت داﺷﺘﻪ؛ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ روﺷﻦ ﻧﯿﺴﺖ و دوﻟﺖ ﻋﺰای ﻋﻤﻮﻣﯽ اﻋﻼم ﮐﺮده اﺳﺖ. ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر ﺧﺒﺮﻫﺎ ﺗﻠﺦ ﺗﺮ ﺑﻮد. ﺗﻌﺪاد ﮐﺸﺘﻪ ﻫﺎ زﯾﺎد اﺳﺖ. ﯾﮑﯽ ـ دو ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﮐﻠﯽ وﯾﺮ ﹺ اﻣﺪاد ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﺑﺴﯿﺎری از روﺳﺘﺎﻫﺎ راه ﻧﯿﺎﻓﺘﻪ ان ﺷﺪه و ﻣﺄﻣﻮران اﻧﺪ. راه ﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ و... دوﻟﺖ ﺗﻘﺎﺿﺎی ﮐﻤﮏ و ﺧﻮن ﮐﺮده اﺳﺖ. ﺧﺒﺮﻫﺎی ﺑﻌﺪی از ﻓﺎﺟﻌﻪ ﯾﯽ ﺑﺰرگ ﺣﮑﺎﯾﺖ داﺷﺖ. ﺷﻬﺮ رودﺑﺎر ﺑﻪ ﮐﻠﯽ وﯾﺮان ﺷﺪه، ﻣﻨﺠﯿﻞ و ﺑﺴﯿ ﺎری از روﺳﺘﺎﻫﺎ وﺿﻌﯿﺘﯽ ﻣﺸﺎﺑﻪ دارﻧﺪ، ﺷﻬﺮ رﺷﺖ ﻫﻢ ﺧﺴﺎرت دﯾﺪه اﺳﺖ . دﯾﻮار ﺗﺮک ﺧﻮرده ی ﻋﻤﺎرت ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﺷﻬﺮداری در ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﻧﺸﺎن داده ﺷﺪ. رﻗﻢ ﮐﺸﺘﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﻨﺪﻫﺰار ﺷﺮوع ﺷﺪ، ﻫﺮ روز اﺑﻌﺎد ﺑﯿﺶ ﺗﺮی ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ. ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ده ﻫﺎ ﻫﺰار. و ﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﺑﮑﻨﯿﻢ؟ ا ﮔﺮ اﯾﻦ دﯾﻮارﻫﺎ ﻧﺒﻮدﻧﺪ، ﺑﻪ ﯾﻘﯿﻦ راﻫﯽ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ. ﮐﺎری ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻮدﮐﯽ را ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻧﻔﺲ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ از زﯾﺮ آوار