Munireh Baradaran - Simple Truth

459 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺑﻮدﻧﺪ وﻟﯽ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮﻗﻊ از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﻋﺼﺮ روزی از رو زﻫﺎی اول ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻫﻤﻪ ی ﻣﺎ را ﺑﺮدﻧﺪ ﺑﯿﺮون. ﭘﯿﺸﻮا، رﺋﯿﺲ ﺟﺪﯾﺪ زﻧﺪان در دﻓﺘﺮ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﺎ را ﻓﺮاﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ. ﺳﺆال ﻫﺎﯾﯽ ﻣﺸﺎﺑﻪ از ﻫﻤﻪ ﻣﯽ » ﮐﺮد: ﺣﺎﺿﺮ ﻫﺴﺘﯽ درﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺮﺧﺼﯽ ﺑﺪﻫﯽ؟ دﻟﺖ ﻣﯽ »، « ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﻼﻗﺎت ﺣﻀﻮری داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ؟ درﺑﺎره « ی ﻣﺮﺧﺼﯽ، ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﻣﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻨﻔﯽ دادﯾﻢ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ در ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﮐﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﺣﻘﻮق زﻧﺪاﻧﯽ ﺳﯿﺎﺳﯽ را ﺑﻪ رﺳﻤﯿﺖ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ و ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﻘﯿﺪه و اﻧﺪﯾﺸﻪ ی ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻣﺎن ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎرﻫﺎی ﺷﺪﯾﺪ ﻗﺮار ﻣﯽ دادﻧﺪ و از ﻧﯿﺎزﻫﺎی اﺑﺘﺪاﯾﯽ ﻣﺤﺮوم ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ، دﯾﮕﺮ ﻣﺮﺧﺼﯽ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﺟﺰ ﺗﺒﻠﯿﻎ و ﻋﻮام ﻓﺮﯾﺒﯽ. ﹰ ﻣﺼﻠﺤﺖ رژﯾﻢ آن را ﺣﺘﻤﺎ اﯾﺠﺎب ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺑﯿﺶ ﺗﺮﻣﺎن اﯾﻦ ﻃﻮر ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و دﻻﯾﻞ ﻣﺸﺎﺑﻬﯽ داﺷﺘﯿﻢ. درﺑﺎره ی ﻣﻼﻗﺎت ﺣﻀﻮری ﭘﺎﺳﺦ دادم ا ﮔﺮ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﻼﻗﺎت ﺣﻀﻮری ﺑﺪﻫﻨﺪ، ﻣﻦ ﻫﻢ دوﺳﺖ دارم ﺧﺎﻧﻮاده ام را ﺣﻀﻮری ﺑﺒﯿﻨﻢ. ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﻓﺮدای آن روز، اﺳﺎﻣﯽ ﻧﯿﻤﯽ از اﻋﻀﺎی اﺗﺎق را ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ ﮐﻪ وﺳﺎﺋﻞ ﺷﺎن را ﺟﻤﻊ ﮐ ﻨﻨﺪ. وﻟﻮﻟﻪ اﻓﺘﺎد: آن ﻫﺎ را ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ؟ و ﻣﻌﯿﺎر اﻧﺘﺨﺎب ﭼﻪ ﺑﻮد؟ ﭘﺎﺳﺦ ﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮا داده ﺑﻮدﯾﻢ، دوﺑﺎره ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻣﺎن ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ اﻧﺘﻘﺎل ﺑﺮ اﺳﺎس آن ﺟﻮاب ﹰ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد. ﺑﯿﺶ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ. اﻣﺎ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺗﺮ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت ﺣﻀﻮری ﻫﻢ ﭘﺎﺳﺦ رد داده ﺑﻮدﻧﺪ، ﺟﺰ ﻟ ﯿﺴﺖ اﺳﺎﻣﯽ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺳﻪ ﺿﺮﺑﻪ. دوﯾﺪم ﮐﻨﺎر دﯾﻮار. ﺷﻮﮐﺖ ﻫﻢ ﻣﯽ رﻓﺖ. از اﺗﺎق آن ﻫﺎ ﻫﻢ ﺗﻌﺪادی را ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ. ﭼﯿﺰی در دﻟﻢ آوار ﺷﺪ. ﮐﺎش ﻧﺎم ﻣﺮا ﻫﻢ ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. اﺣﺴﺎس ﻣﺒﻬﻤﯽ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ در زﻧﺪان ﻧﺨﻮاﻫﻢ دﯾﺪش. ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮود و اﺳﺒﺎﺑﺶ را ﺟﻤﻊ ﮐﻨﺪ. ﺑﺎ اﻧﺪوه وداع ﮐﺮ دﯾﻢ. آن ﻞ و ﺷﺘﺎب. ﭘﺲ از آن، اﺗﺎق ﭼﻪ ﺧﺎﻟﯽ و دل  ﻫﺎ را ﺑﺮدﻧﺪ. ﺑﺎ ﻫ ﮔﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. وﺳﺎﺋﻞ و ﺑﺴﺘﻪ ﻫﺎی درﻫﻢ رﯾﺨﺘﻪ در ﮐﺴﯽ ﺷﻮق ﮐﺎر و ﺣﺮﮐﺖ ﺑﺮﻧﻤﯽ اﻧﮕﯿﺨﺖ. ﺣﺘﺎ ﹺ اﺗﺎق ﻫﻢ ﮐﺴﯽ را ﺧﻮش ﺑﺎزﺷﺪن در ﺣﺎل ﻧﮑﺮد. ﮐﺴﯽ از اﯾﻦ » آزادی ﺑﺰرگ ، ﮐﻪ « ﺑﺘﻮان در راه رو ﻗﺪم زد و آزاداﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﻮاﻟﺖ ر ﻓﺖ، اﺳﺘﻔﺒﺎل ﻧﮑﺮد. ﺑﺎ ﻧﺎﺑﺎوری و اﺣﺘﯿﺎط ﻗﺪم در راه رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﻫﻤﻪ ی زﻧﺪاﻧﯽ « ﮐﺶﻣﻠﯽ» ﻫﺎی اﺗﺎق ﺷﺶ را ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎزﻣﺎﻧﺪه ﻫﺎی اﺗﺎق ﯾﮏ و ﭼﻬﺎر را ﺑﻪ آن ﹺ ﭼﻬﺎر ﺟﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ و در اﺗﺎﻗﯽ را ﮐﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد، ﻗﻔﻞ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﻓﻀﺎی راه رو ﺑﺮای ﻣﺎ ﭼﻬﻞ ﻧﻔﺮی ﮐﻪ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﯾﻢ، ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ. ﺷﻮﮐﺖ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻮد و ﻧﺒﻮد. دوﺳﺘﺎن اﺗﺎﻗﯽ ﻫﻢ ا ش ﻫﻢ دﻻﻧﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر دﻟﺶ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻣﺮا ﺑﺒﯿﻨﺪ. دﯾﮕﺮ او را ﻧﺪﯾﺪم. ﺧﺒﺮ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ راه دﯾﮕﺮان ﺑﻪ اﺗﺎﻗﯽ در ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ از اﻧﻔﺮادی ﻫﺎی آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ. اﺗﺎﻗﺸﺎن ﺑﺴﯿﺎر ﮐﻮﭼﮏ و ﺗﻌ ﺪادﺷﺎن زﯾﺎد ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻏﯿﺮ