Munireh Baradaran - Simple Truth

460 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده از آن ﻫﺎ، ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺖ ﺷﺎن ﭘﺎﯾﺎن ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺗﻌﺪاد دﯾﮕﺮی از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ در ﺳﻠﻮل ﻫﺎی اﻧﻔﺮادی ﺑﻮدﻧﺪ. ﮔﻠﯽ ﻫﻢ اﻧﻔﺮادی ﺑﻮد. ﻓﺮدای آن ﹺ ﺗﻠﺦ و ﻣﻼل روز آور دوﺑﺎره آﻫﻨﮓ ﺷﺎد زﻧﺪﮔﯽ ﻓﻀﺎ را ﭘﺮ ﮐﺮد. اﺗﺎق ﻣﺮﺗﺐ ﺷﺪ. راه رو و دﯾﻮارﻫﺎﯾﺶ ﮐﻪ ﻣﺪت ﻫﺎ ﮐﺜﯿﻒ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد، ﺑﺮق اﻓﺘﺎد. ﮐﺎر ﺷﻮر ﻣﯽ آﻓﺮﯾﺪ. زﻧﺪان ﺑﻮد و ﺟﺪاﯾﯽ ﻫﺎﯾﺶ. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺑﻮده، دﯾﮕﺮان و ﭼﯿﺰﻫﺎی دﯾﮕﺮی ﻫﻢ وﺟﻮد دارﻧﺪ. زﻧﺪﮔﯽ اداﻣﻪ دارد و دل ﺑﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎﯾﺶ... اﺣﺘﻤﺎل ﻣﻼﻗﺎت ﺣﻀﻮری ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺗﺐ وﺗﺎب اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد. ﻣﯽ ﹺ ﺧﻮاﺳﺘﻢ دﺳﺖ ﺧﺎﻟﯽ ﻧﺒﺎﺷﻢ. ﺗﺎﺑﻠﻮﯾﯽ درﺳﺖ ﮐﺮد م ﮐﻪ آﻣﯿﺰه ﯾﯽ ﺑﻮد از ﻧﻘﺎﺷﯽ و ﮔﻞ دوزی. در ﺗﻬﯿﻪ ی ﹺ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ از ﮔﻞ، از ﭘﺎرﭼﻪ رﻧﮓ، دوﺳﺘﯽ ﮐﻤﮑﻢ ﮐﺮد. ﺑﺎ زردﭼﻮﺑﻪ و رﻧﮓ ام ﺻﺤﺮاﯾﯽ ﺳﺎﺧﺖ و ﻣﻦ ﭘﺮﺳﺘﻮﯾﯽ را ﮐﻪ از ﻣﯿﺎن زﻧﺒﻖ ﻫﺎ اوج ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺮ آن دوﺧﺘﻢ. ﺗﮑﻨﯿﮑﺶ ﻣﺘﻔﺎوت و ﭘﯿﺸﺮﻓﺘﻪ ﺗﺮ از ﮐﺎرﻫﺎی ﻗﺒﻠﯽ ﺑﻮد. ﺑﺎﯾﺪ آن را ﻣﺨﻔﯿﺎﻧﻪ در ﺟ ﯿﺐ ﻟﺒﺎس ﺧﻮاﻫﺮم ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ. روز ﻣﻮﻋﻮد ﻓﺮارﺳﯿﺪ. ﻫﺮﯾﮏ از ﻣﺎ را ﺑﻪ اﺗﺎﻗﮏ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﺳﺎﻟﻦ ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎرﯾﮏ ردﯾﻒ ﻫﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ. روی زﻣﯿﻦ ﻫﻢ ﮐﻒ ﭘﻮﺷﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﯿﺎﻫﻮ آﻣﺪﻧﺪ. ﻫﺮﮐﺴﯽ زﻧﺪاﻧﯽ ﺧﻮد ر ا ﻣﯽ ﺟﺴﺖ. ﻫﺮ دو ﺧﻮاﻫﺮم و ﺑﭽﻪ ﺷﺎن ﻫﺎ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﻢ دﯾﮕﺮ را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ و ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ. ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ آزادﻣﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﺮ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﯾﯽ ﻣﯽ آﻣﺪﻧﺪ، اﻣﺎ دﺧﺎﻟﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﭼﻪ ﻟﺤﻈﻪ ی ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺑﻮد. آراﻣﺶ در ﺣﻀﻮر آن ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻌﻠﻘﺎت ﮔﺬﺷﺘﻪ ﹺ ﺗﻮ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺳﺎل و ﺣﺎل ﻫﺎی ﺟﺪاﯾﯽ، از ﻣﺤﺒﺖ ﻫﺎ ﻧﮑﺎﺳﺘﻪ، ﮐﻪ ﺑﻪ آن اﻓﺰوده ﺑﻮد. دﺳﺖ ﻫﺎی دو ﺧﻮاﻫﺮم را ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻫﺎی ﮔﺬﺷﺘﻪ و آﯾﻨﺪه ﻫﯿﭻ ﻧﮕﻮﯾﯿﻢ. ﻟﺤﻈﻪ زﯾﺒﺎ ﺑﻮد. اﻧﺪرزم ﻣﯽ دادﻧﺪ ﮐﻪ » دوران آن آرﻣﺎن ﻫﺎی ﺧﯿﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ آﻣﺪه » ؛ ﮐﻪ « دﻧﯿﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده » ؛ ﮐﻪ « ﺳﻮﺳﯿﺎﻟﯿﺴﻢ ﻓﺮورﯾﺨﺘﻪ و ﺳﺎزﻣﺎن ﻫﺎی ﺳﯿﺎﺳﯽ از ﻫﻢ ﭘﺎﺷﯿﺪه اﻧﺪ .« ﻧﺼﯿﺤﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﺎﻓﺸﺎری ﻣﻦ و ﻣﺎ ﺑﺮ ﻋﻘﯿﺪه ی ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﯽ ﺛﻤﺮ اﺳﺖ. ﻣﺴﯿﺮ ﮔﻔﺖ وﮔﻮ را ﻋﻮض ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ. ﭘﯽ ﺧﺒﺮﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ در روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﻧﻤﯽ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪ. ﻣﯽ ﻣﯽ«. ﻫﯿﭻ» ﮔﻔﺘﻨﺪ درﺣﺎل » ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ اﻧﻘﻼب دﯾﮕﺮ دل ﺑﺴﺘﻦ اﻣﯿﺪ ﻋﺒﺜﯽ اﺳﺖ .« ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﻣﻮﺿﻮع ﺻﺤﺒﺖ را ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯽ دادم. اﻣﺎ ﺑﺎز آن ﻧﻘﻄﻪ ی ﯾﺄس آﻣﯿﺰ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ. ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻗﺼﺪ دﺧﺎﻟﺖ در ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﯿﺮی ﻣﻦ و اﻋﻤﺎل ﻓﺸﺎر ﺑﺮ ﻣﻦ را ﻧﺪارﻧﺪ، اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻐﯿﯿﺮ اوﺿﺎع را ﺑﻔﻬﻤﻢ، ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻓﺎﺟﻌﻪ ی دﯾﮕﺮی ﻧﻈﯿﺮ ﺳﺎل ٦٧ رخ دﻫﺪ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺮای دﻓﺎع از ﺧﻮد داﺷﺘﻢ. ﻣﯽ ﹸﻪ ﺳﺎل زﻧﺪان، اﯾ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻌﺪ از ﻧ ﻦ ﺣﺪاﻗﻞ ﭼﯿﺰی اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﺣﺮف دﯾﮑﺘﻪ ﺷﺪه ﯾﯽ را ﺗﮑﺮار و اﻣﻀﺎ ﮐﻨﻢ، ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﮐﻪ ﻋﻘﯿﺪه ام ﻣﺎل ﺧﻮدم ﺑﺎﺷﺪ. ﺣﺮف را ﮐﻮﺗﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم. دﻟﻬﺮه ام ﻫﻤﻪ اﯾﻦ