Munireh Baradaran - Simple Truth

461 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎی ﺧﻮش ﺑﺨﺖ زود ﺗﻤﺎم ﺷﻮد. ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﺧﻮاﻫﺮم ﻧﯿﺰ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ اﺑﺘﺪا ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ و ﻧﺎآﺷﻨﺎ ﻧﮕﺎه ام ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﻌ ﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ و آن ﻓﻀﺎ ﻋﺎدت ﮐﺮدﻧﺪ، ﺷﺮوع ﮐﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻟﻄﯿﻔﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﺨﻨﺪاﻧﻨﺪ. رﺑﻊ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻌﺪ آن ﻫﺎ را ﺑﯿﺮون ﺑﺮدﻧﺪ و ﻣﺎ را از در دﯾﮕﺮی ﺑﺮدﻧﺪ داﺧﻞ زﻧﺪان. در اﺗﺎق دور ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ. ﻫﺮﯾﮏ ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎن از اﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎت ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﭼﯿﺰی ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯿﻢ. اﻧﺪرز ﻫﻤﻪ ی ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﻢ ﺑﻮد. ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ از ﭘﯿﺶ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻫﺎ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ. اﻣﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺒﻮد. ﺣﺮف آن ﻫﺎ ﺑﺎزﺗﺎب ﻧﻈﺮ ﻋﻤﻮﻣﯽ در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻮد. ﺟﺎﻣﻌﻪ ﯾﯽ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﮔﺮﯾﺰ و ﺳﺮﺧﻮرده. ﺟﺎﻣﻌﻪ ﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮد را ﺑﺎزﻧﺪه ﻣﯽ ﭘﻨﺪاﺷﺖ. ﺣﻖ ﺑﺎ ﮐﻪ ﺑﻮد؟ ﮔﺎه در ذﻫﻨﻢ ﺗﺮدﯾﺪ ﺟﺮﻗﻪ ﻣﯽ زد و ﻣﻦ آن را ﭘﺲ زدم. ﻣﯽ ﭼﯿﺰی د ر ﻣﺤﺎﺳﺒﺎت ﻣﺴﺌﻮل ﻫﺎی زﻧﺪان ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﮐﺸﺘﺎر ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ٦٧ ﮔﺮﭼﻪ ﺗﻬﺪﯾﺪﻫﺎ، ﻓﺸﺎرﻫﺎ و ﻣﺤﺪودﯾﺖ ﻫﺎ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد، اﻣﺎ ﻫﻤﻪ در ﺟﻬﺖ ﻫﻞ دادن ﻣﺎ ﺑﻪ ﭘﺬﯾﺮش ﺷﺮط آزادی ﺑﻮد. اﯾﻦ ﺷﺮط، ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﺮای زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﭼﭗ ﺣﺘﺎ ﺳﻬﻞ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. دﯾﮕﺮ ﺻﺤﺒﺖ از ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻧﺒﻮد. ﺗﻨﻬﺎ اﻧﺰﺟ» ﺎرﻧﺎﻣﻪ از ﮔﺮوﻫﮏ « ﻫﺎ و ﺗﻌﻬﺪﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ اﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎت ﻫﺎی ﺣﻀﻮری ﻫﻤﻪ در ﺟﻬﺖ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ. دﯾﮕﺮ ﻧﮕﺮان دﯾﺪارﻫﺎی ﺣﻀﻮری ﻧﺒﻮدﻧﺪ. ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎ ﺧﻮد در ﺟﺮﯾﺎن ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺣﻮادث زﻧﺪان ﺑﻮدﻧﺪ. واﻧﮕﻬﯽ ﺑﻌﺪ از ﺳﺎل ﹺ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﻫﺎ دﯾﮕﺮ ﭼﯿﺰی ﺑﺮای ردوﺑﺪل وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ. آن روزﻫﺎ ﺣﺮف ﻣﺮﺧﺼﯽ دادن ﺑﻪ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﯿﺎن آﻣﺪه ﺑﻮد. اﺑﺘﺪا زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮای آن ﺗﻘﺎﺿﺎﻧﺎﻣﻪ ﯾﯽ ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺖ. ﺧﯿﻠﯽ ﭘﯿﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ زﻧﺪاﻧﯽ را ﺑﺮای ﻧﻮﺷﺘﻦ ﭼﻨﯿﻦ درﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﻪ اﻧﻔﺮادی ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ، ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﻗﺮار ﻣﯽ دادﻧﺪ و در ﺣﻀﻮر ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎ ﺗﻬﺪﯾﺪ و ارﻋﺎب ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﻌﺪ ﻫﺎ اﯾﻦ ﭘﯿﺶ درآﻣﺪ ﺑﺮای ﻣﺮﺧﺼﯽ ﺣﺬف ﺷﺪ. ﺗﻌﺪاد زﯾﺎدی از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺖ ﺷﺎن ﭘﺎﯾﺎن ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻋﺪه ﯾﯽ از ﺑﯿﻦ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ. ﻣﺮﺧﺼﯽ ﭼﻨﺪروزه ﮐﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻤﺪﯾﺪ ﺑﻮد. ﻋﺪه ﯾﯽ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ روز ﯾﺎ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﻣﺮﺧﺼﯽ ﺷﺮط آزادی را ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻨﺪ. ﻫﺮ روز ﺧﺒﺮﻫﺎی ﺟﺪﯾﺪی از آزادﺷﺪن ﻓﻼن دوﺳﺖ و ﺑﻬﻤﺎن ﮐﺲ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ. از ﺷﻨﯿﺪ ن ﺑﻌﻀﯽ اﺳﺎﻣﯽ ﯾﮑﻪ ﻣﯽ ﺧﻮردﯾﻢ. در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺳﺨﺖ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﻮدﻧﺪ. رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻮارد ﻋﺎدت ﮐﺮدﯾﻢ و دﯾﮕﺮ ﻏﺎﻓﻞ ﮔﯿﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﺪﯾﻢ. ﻧﻈﺮ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﻨﺪ. از ﻃﺮف دﯾﮕﺮ وﺿﻌﯿﺖ و ﺷﺮاﯾﻄﯽ در زﻧﺪان وﺟﻮد داﺷﺖ ﮐﻪ در ﺑﯿﺮون آن ﭘﺸﺘﻮاﻧﻪ  ﻧﺒﻮد. ﻣﺜﻼ ی ﺟﻤﻊ ﯾﺎ ﻧﻮﻋﯽ ﺗﻮﻫﻢ و ﺧﻮش ﺑﺎوری ﺑﻪ اوﺿﺎع ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺟﺎﻣﻌﻪ و... ﺷﺎﯾﺪ آن ﻫﺎ در زﻧﺪان ﻫﻢ ﺗﺮدﯾﺪﻫﺎﯾﯽ داﺷﺘﻨﺪ، اﻣﺎ ﺳﮑﻮت ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. اﻟﻬﺎم را