Munireh Baradaran - Simple Truth

462 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺻﺪا زدﻧﺪ. ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺑﺮای ﺟﻤﻊ آوری اﺳﺒﺎﺑﺶ ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﺑﺮای ﻫﻤﯿﺸﻪ آزاد ﻣﯽ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد. د ﯾﮕﺮ دوره ی رﻧﺠﺶ ﻫﺎی ﻓﺮدی و ﻗﻀﺎوت ﻫﺎﯾﯽ ﻏﯿﺮﻣﻨﺼﻔﺎﻧﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد. ﭘﺪﯾﺪه ﯾﯽ ﻋﻤﻮﻣﯿﺖ ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺖ. ﺷﺎﯾﺪ ﭼﯿﺰی ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد؟ ﺷﺎﯾﺪ دوری ﭘﺎﯾﺎن ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺖ و دوری ﻧﻮ آﻏﺎز ﻣﯽ ﺷﺪ؟ روزﻫﺎی ﮔﺮم و ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن رﻧﮕﯽ دﯾﮕﺮ داﺷﺖ. ﻓﺮاﻏﺘﯽ ﺑﻮد ﺑﻌﺪ از آن ﻫﻤﻪ ﮐﺸﻤﮑﺶ ﻫﺎی ﻓﺮﺳﺎﯾﺸﯽ. ﺗﻤﺎم راه رو و آن دو اﺗﺎق در اﺧﺘﯿﺎر ﻣﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻌﺪادﻣﺎن ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺑﻪ ﭼﻬﻞ ﻧﻔﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ. ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را آن ﭼﻨﺎن ﻧﻈﻢ و ﺳﺎﻣﺎن داده ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺰﯾﯿﻦ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺴﺖ. ﭘﺘﻮﻫﺎی اﺿﺎﻓﯽ را ﮐﻪ دﯾﮕﺮ در ﮔﺮﻣﺎ ﻗﺎﺑﻞ اﺳﺘﻔﺎده ﻧﺒﻮد، ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ درآورده ﺑﻮدﯾﻢ و در راه رو ﮐﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ. ﭼﻨﺪ ﮔﻠﺪان ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ذوق و اﺑﺘﮑﺎر ﻣﻬﯿﻦ درﺳﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد، در ﮔﻮﺷﻪ و ﮐﻨﺎری ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ. ﭼﻨﺪ ﺟﻌﺒﻪ ی ﺗﺨﺘﻪ ﯾﯽ را در راه رو ﺑﻪ ردﯾﻒ و ﻣﻨﻈﻢ روی ﻫﻢ ﭼﯿﺪه و ﺷﮑﻞ ﮐﻤﺪ ﺑﻪ آن داده ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﻮاد ﺧﻮرا ﮐﯽ را در آن ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ. اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﺲ ﮐﯿﻨﻪ و ﺑﺨﻞ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ را ﺑﺮاﻧﮕﯿﺰد. ﻣﻮﻣﻨﯽ، ﭘﺎ ﺳﺪار ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﺖ  ﻤﻦ  ﺗﺎزﮔﯽ ﺑﻪ ﯾ ﮔﯿﺮی و ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﻣﻘﺎم ﻣﺴﺌﻮﻟﯽ ارﺗﻘﺎء ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﭼﻨﺪﺑﺎر ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ راه ﭘﺎﺳﺪاری دﯾﮕﺮ آﻣﺪ، ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺑﻪ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﻫﺎ و ی ﻣﯿﻮه ﺟﻌﺒﻪ ﻫﺎ ﻟﮕﺪ زدﻧﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ. ﯾﮏ ﺷﺐ ﻫﻢ ﻗﯿﭽﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ آﻣﺪﻧﺪ و ﭘﺘﻮﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﭘﺎره ﮐﺮدﻧﺪ، ﺟﻌﺒﻪ ﻫﺎ را ﺑﻪ ﻫﻢ رﯾﺨﺘﻨﺪ و ﻫﻤﻪ را ﺑﺮدﻧﺪ. ﻗﺒﻞ از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﮔﻠﺪان ﻫﺎ و ﻣﯿﻮه ﻫﺎ و وﺳﺎﺋﻞ ﺳﺮﮔﺮدان ﻟﮕﺪ زدﻧﺪ و ﻫﻢ ﭼﻮن ﺗﻮپ ﺑﺎ آن ﻫﺎ ﺑﺎزی ﮐﺮدﻧﺪ. اﻋﺘﺮاض ﻣﺎ را ﺑﻪ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ.  ﻫﯿﭻ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﮔﻮﯾﯽ اﺻﻼ از ﻣﺎه ﻫﺎ ﻗﺒﻞ، زﻧﺪاﻧﯽ « ﻋﺎدی» ﻫﺎی ﻗﺼﺮ و ﮔﻮﻫﺮدﺷﺖ ر ا ﺑﻪ اوﯾﻦ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﺮده و ﻫﻤﮕﯽ ﺷﺎن را ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﺳﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ، ﺷﺶ اﺗﺎق ﺑﺮای آن ﻫﻤﻪ آدم، ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺣﯿﺎط ﻣﯽ ﺮ ﻣﯽ  آﻣﺪﻧﺪ، ﺣﯿﺎط ﭘ ﺷﺪ. ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﯽ ﺷﺪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ اﻧﺴﺎن در ﺷﺶ اﺗﺎق ﺟﺎ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ؟ ﻓﻘﻂ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﻮد در زﻧﺪان ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ ﺑﻮده، ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﺑﺮای آن ﺑﯿﺎﺑﺪ. ﺑﺎ ﭼﻨﺪﻧﻔﺮ از آن ﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻧﻈﺎﻓﺖ راه رو ﺑﯿﺮوﻧﯽ، دﻓﺘﺮ و آوردن ﻏﺬا ﻣﯽ آﻣﺪﻧﺪ، ﺑﻪ دور از ﭼﺸﻢ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ، ﺗﻤﺎس داﺷﺘﯿﻢ. زﻧﯽ در ﺑﯿﻦ ﺷﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ دو ﺑﭽﻪ اش را ﻫﻢ ﹰ ﺑﺪاﻧﯿﻢ ﭼﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ زﻧﺪان آورده ﺑﻮد. ﻻزم ﻧﺒﻮد دﻗﯿﻘﺎ ﯾﯽ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ. ﺗﻦ ﺧﻤﯿﺪه و ﮐﻮﭼﮏ و ﭼﻬﺮه ی ﺗﮑﯿﺪه اش، ﺧﻮد ﺣﮑﺎﯾﺖ از زﻧﺪﮔﯿﺶ داﺷﺖ. ﺳﯽ ﺳﺎل ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﻧﺪاﺷﺖ. ﭘﻮل ﻣﯽ دادﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﺮای ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ش ﻣﯿﻮه ﺑﺨﺮد. ﺑﺮای ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﻫﺎی او و ﺑﭽﻪ ﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﻟﺒﺎس ﻣﯽ دوﺧﺘﯿﻢ. آن روزﻫﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﭘﺎرﭼﻪ و ﻟﺒﺎس ﻧﻮ در ﺗﻪ ﺑﻘﭽﻪ ﻫﺎﻣﺎن ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺑﯿﺮون آﻣﺪ.