Munireh Baradaran - Simple Truth

465 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده داﺷﺘﻨﺪ و ﻧﻪ ﭘﻮل ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻂ ﻣﻘﺪم ﺟﺒﻬﻪ ﻫﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﻧﺸﻮﻧﺪ. اﺧﯿﺮا ﮐﻪ ﺧﺎﻃﺮات اﺳﯿﺮی ١ را ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪم، ﻧﺎﺑﺎوراﻧﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم آن ﻫﺎ ﻫﻢ در اردوﮔﺎه ﻫﺎی ﻋﺮاق ﺑﺴﯿﺎری از ﻣﺸﮑﻼت ﻣﺎ را داﺷﺘﻨﺪ. از ﯾﮏ ﻃﺮف ﻓﺸﺎر دوﻟﺖ ﻋﺮاق و از ﻃﺮف دﯾﮕﺮ ﻓﺸﺎرﻫﺎ و ﺗﺤﺮﯾﻢ ﻫﺎی واﺑﺴﺘﮕﺎن ﺣﺰ ب اﻟﻠﻬﯽ و ﻣﻼﻫﺎ. ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﺎز ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ، ﭼﻪ ﻓﺸﺎرﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽ آوردﻧﺪ. از ﺑﺎﯾﮑﻮت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﮐﺘﮏ زدن. در دﻓﺘﺮ ﺧﺎﻃﺮات اﯾﻦ اﺳﯿﺮ اﯾﺮاﻧﯽ ﺧﻮاﻧﺪم ﮐﻪ در ﺷﺐ ﺮدان  ﻫﺎی ﺟﻤﻌﻪ در ﮔ ﻫﺎی ﺟﻠﻮدار ﭼﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﺗﺒﻠﯿﻐﺎت رژﯾﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ آن ﻫﺎ را ﭘﻨﻬﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﻮد. ﻋﺪه ﯾﯽ ﺑﺎ ﺧﻮردن دار ﹰ ﺧﻮد را ﻣﺮﯾﺾ ﻣﯽ و ﻋﻤﺪا ﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ وﻗﺖ ﻋﻤﻠﯿﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻏﺎﻟﺒﺎ ﺗﻤﺎم ﺮدان را ﺑﻪ ﻫﻼﮐﺖ ﻣﯽ  ﮔ رﺳﺎﻧﺪ، ﻣﺮﺧﺼﯽ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ. ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺗﯿﺮ زده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺠﺮوح از ﺟﻨﮓ ﻣﻌﺎف ﺷﻮد. در روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﮔﻪ ﮔﺎه ﮔﻠﻪ ﻫﺎ و آزردﮔﯽ ﻫﺎی اﯾﻦ » داوﻃﻠﺒﺎن ﺷﻬﺎدت « ﻣﻨﻌﮑﺲ ﻣﯽ « ﺟﺎﻧﺒﺎزی »ﻫﺎ ﺷﺪ: آن ﮐﺮدﻧﺪ و دﯾﮕﺮان ﺛﻤﺮش را ﻣﯽ ﺧﻮرﻧﺪ. درد ﻓﺮﯾﺐ، درد ﻫﺸﯿﺎری ﺑﻪ ﺑﺎزﯾﭽﻪ ﺑﻮدن، درد ﺑﺰرﮔﯽ اﺳﺖ. اﻣﺎ ﺑﺰرگ ﺗﺮ از آن درد ﭘﯽ ﺑﺮدن ﺑﻪ ﺧﻮدﻓﺮﯾﺒﯽ اﺳﺖ. ﻫﻢ ﻓﺮﯾﺐ ﺧﻮرده و ﻫﻢ ﻓﺮﯾﺐ ﮐﺎر ﻫﺴﺘﯿﻢ. ﻣﻘﺼﺮان ﺗﺎرﯾﺦ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻧﺎداﻧﯽ ﻣﺎن. ﺷﻬﺮﯾﻮرﻣﺎه، ﻣﺎ را ﺑﻪ اﺗﺎق ﯾﮏ در اﺑﺘﺪای راه رو ﻓﺮﺳﺘﺎ دﻧﺪ و ﺑﺨﺸﯽ از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﯽ از ﻗﺼﺮ و ﮔﻮﻫﺮدﺷﺖ آورده ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﻪ اﺗﺎق ﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﺮدﻧﺪ. ﯾﮏ ﺑﺎره ﺗﻤﺎم آن ﻧﻈﻢ و ﺳﮑﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﺳﺎل ﻫﺎ ﺳﺨﺖ ﺑﻪ آن ﺧﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ، ﭘﺎﯾﺎن ﯾﺎﻓﺖ. آن ﻫﺎ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻧﺎآراﻣﯽ، ﻫﺮج وﻣﺮج ﺑﻪ ارﻣﻐﺎن آوردﻧﺪ. ﻫﯿﺎﻫﻮﺷﺎن را ﺗﺎ ﻧﯿﻤﻪ ﻫﺎی ﺷﺐ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ. ﺑﻌﺪ از ﺳﺎل ﻫﺎ اﻧﺴﺎن ﻫﺎﯾﯽ را ﻣﯽ دﯾﺪﯾﻢ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺎن و دﻧﯿﺎﺷﺎن ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻮد. ﺧﻠﻮت در ﺧﻮد، ﺗﻤﺮﮐﺰ روی ﮐﺎری ﯾﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ در ﮔﺬران زﻧﺪان ﯾﺎور آدﻣﯽ اﺳﺖ، ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺑﻮد. از اﺗﺎق ﺷﺎن ﺑﯿﺮون ﻣﯽ زدﻧﺪ و ﻫﻤﯿﺸﻪ در راه رو ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ. ﺑﺎ ﺳﺮوﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﺣﺮف ﻣﯽ ز دﻧﺪ، ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺳﺮﺑﻪ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ. ﺑﺮای ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺎ، دﯾﮕﺮان را ﻣﻘﺼﺮ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺮوﺻﺪا ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ و ﺑﺎ ﻫﯿﺎﻫﻮی ﺑﯿﺶ ﺗﺮی ﻫﻢ دﯾﮕﺮ را ﺳﺮزﻧﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺰاﺣﻢ » « ﻣﺎ ﻧﺸﻮﻧﺪ. روزﻫﺎ ﺑﯿﺶ ﹺ ﮐﺎر ﺗﺮﺷﺎن ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮ ﻣﯽ رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻨﺪ ﮐﻤﯽ آرام ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻋﺼﺮﻫﺎ ﺑﺎ ﻏﻮﻏﺎ و ﺷﻠﻮﻏﯽ ﺑﺎزﻣ . ﮔﺸﺘﻨﺪ ﯽ ﻫﯿﭻ ﺷﺴﺖ  ﮐﺎری ﻣﺜﻼ وﺷﻮ ﯾﺎ ﻧﻈﺎﻓﺖ، ﺧﯿﺎﻃﯽ، ﺑﺎﻓﺘﻨﯽ، ﺧﻮاﻧﺪن و ﺣﺘﺎ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن، ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ آن ﻫﺎ را ﺟﻠﺐ ﮐﻨﺪ. ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﯾﻪ ی ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ ﺷﺎن ﺣﺮاﻓﯽ ﺑﻮد و ﺣﺮاﻓﯽ ﮐﻪ دﻟﺘﻨﮕﯽ ﺷﺎن را ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻮ ﻧﺒﻮد. ﻫﺮوﻗﺖ دروازه ی ﻣﯿﻠﻪ دار ﺑﻨﺪ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺑﻪ ﺷﺪت ١ . ﺳﺘﺎره ﻫﺎی ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﺎ ﻧﺎم ﻣﺴﺘﻌﺎر ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ی آن ﺷﯿﻮن ﺑﺎﻣﺪاد.