Munireh Baradaran - Simple Truth

466 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﮐﻼﻓﻪ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ. ﭘﺸﺖ در ﮐﻪ ﺟﻠﻮ ی اﺗﺎق ﻣﺎ ﺑﻮد، ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ و ﭘﺎﺳﺪار را ﺻﺪا ﻣﯽ زدﻧﺪ ﺗﺎ ﻗﻔﻞ در را ﺑﺎز ﮐﻨﺪ، ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺪار ﻗﻮل ﻣﯽ دادﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﺸﺎن را از راه رو ﺑﯿﺮون ﻧﻤﯽ ﮔﺬراﻧﺪ و اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﯿﺮون ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺖ ﺟﻠﻮﯾﺶ ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎدﻧﺪ. ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ در ﺑﺴﺘﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد. در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎرﻫﺎ در اﻧﻔﺮادی ﮔﺮﯾ ﻪ ﻫﺎی ﺑﯽ ﺗﺎﺑﯽ ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ از ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدن در و ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ وﺣﺸﺖ داﺷﺘﻨﺪ. ﭼﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ وﺣﺸﺖ و اﺿﻄﺮاب؟ ﻧﻪ از ﭘﺎﺳﺪار ﮐﻪ از ﺧﻮدﺷﺎن و ﺳﺎﯾﻪ ﺷﺎن ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪﻧﺪ. ﺛﻤﺮ ه ﭼﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ ﺑﯽ اﻋﺘﻤﺎدی ﻋﻤﯿﻖ ﺑﻪ ﻫﻢ دﯾﮕﺮ و ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ؟ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ دﻋﻮا و ﺗﺤﻘﯿﺮﺷﺎن ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﻫﯿﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﮐﻼﻣﯽ را ﺑﺎ آن ﻫﺎ رﻋﺎﯾﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. اﯾﻦ زن ﻫﺎ را ﺳﮓ ﻫﺎی ﻧﺠﺴﯽ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ زور و » ﺷﻼق وادار ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ ﮐﺮد .« ﭼﻨﺪﻧﻔﺮ از ﺑﯿﻦ ﻣﺎ در اﻋﺘﺮاض ﺑﻪ ادﻏﺎم ﻣﺎ ﺑﺎ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﻏﯿﺮﺳﯿﺎﺳﯽ اﻋﺘﺼﺎب ﻏﺬا ﮐﺮدﻧﺪ. ﭘﻨﺞ روز. ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﺌﻮل ﻫﺎی زﻧﺪان ﺑﺎ اﯾﻦ ﻋﻤﻞ ﺧﻮد، ﻫﻮﯾﺖ زﻧﺪا ﻧﯽ ﺳﯿﺎﺳﯽ را زﯾﺮ ﺳﺆال ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ. ﺗﺄ ﮐﯿﺪ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ اﻋﺘﺮاض ﻫﯿﭻ ﺷﺎن ﺑﻪ وﺟﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ اﯾﻦ زن ﻫﺎ ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﻞ ﹰ ﺳﯿﺎﺳﺖ زﻧﺪان را ﻣﺤﮑﻮم ﻣﯽ ﮐﻪ اﺳﺎﺳﺎ ﮐﻨﻨﺪ. ﻣﻦ ﻣﺨﺎﻟﻒ آن ﺣﺮﮐﺖ ﺑﻮدم. آﯾﺎ ﺑﻪ رﻏﻢ ﺗﺄ ﮐﯿﺪﺷﺎن، ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻞ ﻧﻔﯽ و ﺗﺤﻘﯿﺮ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﻧﺒﻮد؟ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ ﺑﻮد ﮐﻪ آن ﻫﺎ ﭼﯿﺰی ا ز اﻋﺘﺼﺎﺑﺸﺎن ﺑﻪ اﯾﻦ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﻧﮕﻔﺘﻨﺪ. ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﻪ آن ﻫﺎ ﺗﻮﺿﯿﺢ داد ﮐﻪ اﻋﺘﺼﺎﺑﺸﺎن ﺗﺤﻘﯿﺮ آن ﻫﺎ ﻧﯿﺴﺖ؟ ﻣﻦ ﺗﺄ ﮐﯿﺪ و ﭘﺎﻓﺸﺎری ﺑﻪ ﺣﻘﻮق زﻧﺪاﻧﯽ ﺳﯿﺎﺳﯽ را ﮐﻪ ﻫﻤﻮاره از ﻃﺮف رژﯾﻢ ﻣﻮرد اﻧﮑﺎر و ﻧﻔﯽ ﺑﻮد، ﻣﯽ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻢ. اﻣﺎ اﯾﻦ ﺗﻨﺎﻗﻀﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ زﯾﺴﺘﯽ در ﮐﻨﺎر زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﻧﺪاﺷﺖ. ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘ ﯿ ﻢ ﯾﮏ راﺑﻄﻪ ی اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ زﻧﺎن ﻣﺤﺮوم، ﻗﺮﺑﺎﻧﯿﺎن ﺑﯽ ﻋﺪاﻟﺘﯽ ﻫﺎی ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺮﻗﺮار ﮐﻨﯿﻢ؟ ﮐﻪ ﻫﻢ ﭼﻮن ﻣﺎ زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ. زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎ آن ﻫﺎ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد. ﻣﯽ داﻧﻢ، در آن ﯾﮏ ﻣﺎه آن را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮدم. اﻣﺎ آﯾﺎ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ اﻋﺘﺮاض ﺑﻮد؟ از راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﺳ ﺮﮔﺬﺷﺖ ﺷﺎن را ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﮔﺎه آن ﻗﺪر ﺗﻠﺦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻫﻀﻢ ﺷﺎن ﮐﻨﻢ. ﺷﺐ ﻫﺎ در ﺗﺎرﯾﮑﯽ اﺗﺎق، ﻫﺮﮐﺪام ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ آن روز ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ، ﺑﺮای ﻫﻢ ﺑﺎزﮔﻮ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. اﺷﮏ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﺎن ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ. ﺣﺴﺎﺑﯽ ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮدم ﺷﺐ ﻫﺎ آن زﻧﺪﮔﯽ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺠﻮم ﻣﯽ آورد و ﻧﻤﯽ ﮔﺬاﺷﺖ ﺑ ﺨﻮاﺑﻢ. ﺷﺮاره ی ﺟﻮﺷﯽ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ از ﻫﻤﻪ رﻧﺞ ﻣﯽ ﺑﺮد. ﺑﯿﺶ در ﮔﻮﻫﺮدﺷﺖ ﺑﻮد. ﭘﺲ از  ﺗﺮﺷﺎن ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﻧﺎزی ﻗﺒﻼ ﺷﻼق ﻫﺎی زﯾﺎد، ﺗﺎ ﻣﺪت ﻫﺎ ﻗﺎدر ﺑﻪ دﻓﻊ ادرار ﻧﺒﻮد. ﭘﺲ از آن ﻫﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ از درد ﮐﻠﯿﻪ رﻧﺞ ﻣﯽ ﺑﺮد. در آﻧﺠﺎ، ﺷﺒﯽ ﭼﻨﺪﻧﻔﺮی را از ﺑﯿﻦ ﺷﺎن ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ اﺟﺴﺎد ﺑﻪ دار آوﯾﺨﺘﻪ ﺷﺎن را در ﺣﻀﻮر ﺳﺎﯾﺮ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ