Munireh Baradaran - Simple Truth

467 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺑﻮدﻧﺪ. زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺣﺎﻟﺸﺎن ﺑﺪ ﺷﺪه و اﺳﺘﻔﺮاغ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﻧﺎزی ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺣﮑﻢ او ﻫﻢ ﹺ ﺧﻮد. ﺗﺎ اﯾﻦ اﻋﺪام ﺑﻮد و ﻫﺮﺷﺐ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﻮﺑﺖ ﮐﻪ او و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ ﺷﺎﻣﻞ ﻋﻔﻮ ﺷﺪه و ﺣﮑﻢ اﺑﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺟﺮﻣﺶ ﺧﺮﯾﺪوﻓﺮوش ﻣﻮاد ﻣﺨﺪر ﺑﻮد. ﺷﻮﻫﺮ و دوﺳﺖ ﻫﺎی ﺷﻮﻫﺮش ﮐﻪ اﻋﺪام ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، ﻃﺮح ﮐﺎر را ﻣﯽ رﯾﺨﺘﻨﺪ و او ﻣﻮاد را ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ و آن ﺟﺎ ﻣﯽ رﺳﺎﻧﺪ. ﻣﯽ » ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ و ﺑﻘﯿﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﯿﺎن ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻫﺴﺘﯿﻢ، ا ﮔﺮ ﺳﻮاد و اﻣﮑﺎﻧﺎت داﺷﺘﯿﻢ، ﻫﯿﭻ وﻗﺖ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎی ﺧﻄﺮﻧﺎ ک ﻧﻤﯽ رﻓﺘﯿﻢ و آﺑﺮوﻣﻨﺪاﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ .« ﮐﺮدﯾﻢ ا ﮔﺮ ﭼﻪ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ آن ﻫﺎ را از ﮔﻔﺖ وﮔﻮ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﻨﻊ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ، اﻣﺎ آن ﻫﺎ ﺑﯽ اﻋﺘﻨﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ دﺳﺘﻮر ﻫﻢ ﭼﻨﺎن ﺑﺎ ﻣﺎ ﮔﺮم ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﻧﺎزی ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺗﺮﺳﯽ از ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﻧﺪارد. اﻣﺎ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪﻧﺪ. ا ﮔﺮ ﺳﺮﭘﯿﭽﯽ ﻫﺎ زﯾﺎد ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺑﺎ ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪ و ﺷﻼق آن ﻫﺎ را ﻣﯽ زدﻧﺪ. ﯾﮏ ﹺ ﭘﯿﺸﻮا ﺑﺎر ﺧﻮد رﺋﯿﺲ زﻧﺪان در ﺣﻀﻮر ﺑﻘﯿﻪ، ﭼﻨﺪﻧﻔﺮی را در ﺑﻨﺪ دﯾﮕﺮی ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﺎ ﺷﻼق زده ﺑﻮد. ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ی ﺧﻮدﺷﺎن در ﺑﯿﻦ آﻧﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﺟﺎﺳﻮس ﺑﻮد. ﻧﺸﺎﻧﻢ دادﻧﺪ. ﺣﺎﻟﺖ ﻓﻼﮐﺖ ﺑﺎر، ﻟﺒﺎس ﻫﺎی ژﻧﺪه و اﻧﺪام ﺗﮑﯿﺪه اش دﻟﻢ را ﻓﺸﺮد. ﻧﮕﺎه اش را از ﻣﺎ ﻣﯽ دزدﯾﺪ. در ﺑﯿﻦ ﹺ ﺑﻠﻮﭼﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺪون ﹺ ﺟﻮان ﺷﺎن زن ﻫﯿﭻ ﭼﺸﻢ داﺷﺘﯽ ــ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺷﺎن ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪﺑﺎر ﮔﭗ و ﮔﻔﺖ ﭘﻮﻟﯽ ﯾﺎ ﻟﺒﺎﺳﯽ از ﻣﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ــ ﺗﻤﺎﯾﻞ زﯾﺎدی ﺑﻪ دوﺳﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ داد. ﻫﯿﺠﺪه ﯾﺎ ﻧﻮزده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد. دو ﻓﺮزﻧﺪ داﺷﺖ ﮐﻪ در زاﺑﻞ ﻧﺰد ﺧﺎﻧﻮاده اش ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻟﺒﺎس ﻣﺤﻠﯽ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪ. ﻏﺮور ﻧﮕﺎه و رﻓﺘﺎرش ﺑﻪ هﭼﻬﺮ ﭼﺮده ی ﺳﯿﻪ ی زﯾﺒﺎﯾﺶ، ﺟﺬاﺑﯿﺖ وﯾﮋه ﯾﯽ ﻣﯽ داد. در ﯾﺎزده ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﻪ ﻋﻘﺪ ﻣﺮدی درآﻣﺪه و در ﺳﯿﺰده ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ی ﺷﻮﻫﺮ رﻓﺘﻪ و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﭽﻪ دار ﺷﺪه ﺑﻮد. از ﮔﺬﺷﺘﻪ اش ﺑﺎﺣﺴﺮت ﯾﺎد ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﺧﻮش» ﺑﺨﺖ ﺑﻮدﯾﻢ. در « ﺧﺎﻧﻮاده ی ﺑﺰرگ و در ﺧﺎﻧﻪ ﯾﯽ ﺑﺰرگ، ﮐﻪ ﻓﺎﻣﯿﻞ و ﻗﺒﯿﻠﻪ ﺑ ﺎ ﻫﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آﻣﺪه ﺑﻮد. دادوﺳﺘﺪ ﻣﻮاد ﻣﺨﺪر ﺳﻨﺖ ﺟﺎاﻓﺘﺎده ی ﺧﺎﻧﻮاده و ﻓﺎﻣﯿﻞ ﺑﻮد. ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻫﯿﭻ ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ ﯾﺎ اﺣﺴﺎس ﻓﺮﯾﺐ ﺧﻮردﮔﯽ ﻧﺪاﺷﺖ. ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ﺑﻪ زﻧﺪان ﺷﻬﺮ ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﻮد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﺶ را ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﻣﻼﻗﺎت ﮐﻨﺪ. ﺑﯽ ﺑﺎ ک ﺑﻮد. ﺣﺘﺎ در ﺣﯿﺎط ﻫﻢ ﮐﻪ دور از دﯾﺪرس ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﻧﺒﻮد، ﺑﺎ ﻣﺎ ﻗﺪم ﻣﯽ زد. ﺑﺎ ﻫﻢ دوﺳﺖ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. از ﻋﺮوﺳﯽ اش، ﻣﺮاﺳﻢ و ﺳﻨﺖ ﻫﺎی ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﺎن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻫﺎی زﯾﺒﺎﯾﯽ ﮐﺮد. ﻣﯽ ﺷﺎﻧﺰده ﯾﺎ ﻫﻔﺪه  زن ﺟﻮان دﯾﮕﺮی ﺑﻮد اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺳﺎﻟﻪ. ﺧﻮﺷﮕﻞ و ﺧﻮش ﻟﺒﺎس. ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ زن دﯾﮕﺮی ﮐﻪ ﻣﯽ ﻧﻤﻮد ﻫﻢ ﺳﻦ و ﺳﺎﻟﺶ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﻌﺎﺷﺮت داﺷﺖ. اﻋﺘﻨﺎﯾﯽ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﻧﺪاﺷﺖ. ﺑﻔﻬﻤﯽ ﻧﻔﻬﻤﯽ ﺧﻮد را ﯾﮏ ﺳﺮوﮔﺮدن ﺑﺎﻻﺗﺮ از دﯾﮕﺮان ﻣﯽ دﯾﺪ. ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺧﻄﺮ ﻣﺤﯿﻂ را ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ. ﭼﻨﺪروزی ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮﯾﺾ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺟﺰ ﺑﺮدن