Munireh Baradaran - Simple Truth

468 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻧﺰد ﭘﺰﺷﮏ داﺧﻠﯽ زﻧﺪان ﮐﺎری ﺑﺮاﯾﺶ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. از ﺷﺪت ﺳﻮزش و ﺧﺎرش آراﻣﺶ و ﻗﺮار ﻧﺪاﺷﺖ. ﺷﺒﯽ ﭘﺸﺖ دﻓﺘﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﮐﺎری ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﮑﻨﻨﺪ. ﭘﺎی درددﻟﺶ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﺣﺎﻟﺶ وﺧﯿﻢ ﺑﻮد. ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ از اﺻﺮار دﺳﺖ ﺑﺮﻧﺪارد؛ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ او را ﻧﺰد دﮐﺘﺮ دﯾﮕﺮی ﺑﺒﺮﻧﺪ. در ﻫﻤﯿﻦ اﺛﺘﺎ ﻫﻤﺎن ﭘﺎﺳﺪار ﺗﺎزه واردی ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺎورﻧﮑﺮدﻧﯽ راه ورﺳﻢ ﭘﺎﺳﺪار « ﺧﻮب» ﺑﻮدن را ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد، آﻫﺴ ﺘﻪ و ﺑﯽ آن ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮﯾﻢ، ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻧﺎ ﮔﻬﺎن ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ دﻋﻮا و ﺳﺮزﻧﺶ آن زﻧﺪاﻧﯽ ﮐﻪ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺣﺮف ﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﯾﺪ؛ ﮐﻪ ﻣﮕﺮ ﻣﻦ دﮐﺘﺮ ﻫﺴﺘﻢ و از اﯾﻦ ﻗﺒﯿﻞ ﺣﺮف ﻫﺎ. ا ﮔﺮ دﺧﺎﻟﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم در ﺣﻖ اﯾﻦ زن ﺑﯿﻤﺎر ﺑﯽ اﻧﺼﺎﻓﯽ ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻮد. ﺻﺪاﯾﻢ را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم: » اﯾﻦ ﻣﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎ او  اوﻻ ﹰ ﺑﻪ ﺣﺮف زدم. ﺛﺎﻧﯿﺎ ﺟﺎی اﯾﻦ ﺳﺮزﻧﺶ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺶ رﺳﯿﺪﮔﯽ ﮐﻨﯿﺪ. ﻣﮕﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ی ﺑﯿﻤﺎرﯾﺶ ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ؟ « ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪم و ﺻﺪاﯾﻢ ﻫﺮآن ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻫﻢ اﺗﺎﻗﯽ ﻫﺎﯾﻢ ﺳﺮ رﺳﯿﺪﻧﺪ و دورم را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. دﯾﮕﺮان ﻫﻢ از ﺷﻨﯿﺪن ﺳﺮوﺻﺪا آن ﺟﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﭘﺎﺳﺪار ﮐ ﻤﯽ دادوﻗﺎل ﮐﺮد و ﺳﭙﺲ ﻣﺎ را ﺑﻪ داﺧﻞ ﺑﻨﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎد و در را ﺑﺴﺖ. ﻓﺮدای آن روز زن را ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺧﺎرج از زﻧﺪان ﺑﺮدﻧﺪ. ﯾﮏ روز ﺻﺒﺢ زود در ﺣﯿﺎط ﻣﺘﻮﺟﻪ ی ﮐﺴﯽ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺧﻮدش را در ﭼﺎدر ﭘﯿﭽﯿﺪه، زاﻧﻮاﻧﺶ را ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺳﺮش را در آن ﻣﺨﻔﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﻫﻖ ﻫﻖ، ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺷﺮاره رﻓﺖ ﺑﺎﻻی ﺳﺮش، اﻣﺎ او ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد. زﻧﺪاﻧﯽ دﯾﮕﺮی ﺑﻪ ﺷﺮاره ﮔﻔﺖ ﻓﺎرﺳﯽ ﺣﺎﻟﯿﺶ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد. ﺷﺮاره ﺳﺮاغ ﻣﻦ آﻣﺪ ﮐﻪ ﺑﺮوم و ﺑﺎ او ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ. وﻗﺘﯽ زﺑﺎن آﺷﻨﺎﯾﺶ را ﺷﻨﯿﺪ، ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد. وارﻓﺘﻢ. ﯾﮏ دﺧﺘﺮﺑﭽﻪ ﺑﻮد. دﻟﺪارﯾﺶ دادم ﮐﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻨﺪ. ﮔﻔﺘﻢ ا ﮔﺮ ﭼﯿﺰی اﺣﺘﯿﺎج دارد ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﯾﺪ. وﺣﺸﺖ زده ﭘﺮﺳﯿﺪ ﻣﺮدﻫﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻫﻢ ﻣﯽ آﯾﻨﺪ. ﺑﻪ او اﻃﻤﯿﻨﺎن دادم ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻨﺪ زﻧﺎن اﺳﺖ و ﻣﺮدﻫﺎ ﻧﻤﯽ آﯾﻨﺪ ﻣﮕﺮ ﺑﺮای ﮐﺎری ﮐﻪ آن وﻗﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ اﻃﻼع ﻣﯽ دﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﺠﺎب داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ. ﺑﻪ ﺑﺎﻻی دﯾﻮار اﺷﺎره ﮐﺮد ﮐﻪ ﻫﯿﮑﻞ ﻣﺮدی را آن ﺟﺎ دﯾﺪه ﺑﻮد. ﮔﻔﺘﻢ ﻧﮕﻬﺒﺎن اﺳﺖ و ﮐﺎری ﺑ ﻪ ﻣﺎ ﻧﺪارد. ﻗﺎﻧﻊ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد. دوﺑﺎره ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﻫﺎ ﺷﺐ» « ﭼﻪ؟ ﺗﻮﺿﯿﺢ و دﻟﺪارﯾﺶ دادم ﺗﺎ آرام ﺑﮕﯿﺮد. ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺟﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﻤﯽ آرام ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺎﺟﺮاﯾﺶ را ﺑﺮاﯾﻢ ﮔﻔﺖ. از ﯾﮑﯽ از روﺳﺘﺎﻫﺎی وراﻣﯿﻦ ﻣﯽ آﻣﺪ. ﭼﻨﺪ روز ﭘﯿﺶ، در ﮐﻮﭼﻪ ی ﺟﻠﻮی ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎن روی آﺗﺶ، رب ﮔﻮﺟﻪ ﻓﺮﻧﮕﯽ ﻣﯽ ﺟﻮﺷﺎﻧﺪه و ﺑﺎ ﭼﻮﺑﯽ آن را ﻫﻢ ﻣﯽ زده ﮐﻪ ﻧﺎ ﮔﻬﺎن ﯾﮑﯽ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﮐﻪ آن دوروﺑﺮ ﺑﺎزی ﻣﯽ ﮐﺮده، داﺧﻞ دﯾﮓ اﻓﺘﺎده و ﺟﺎﺑﻪ ﺟﺎ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد. ﭘﺎﯾﺎن اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮای وﺣﺸﺘﻨﺎ ک ﺗﺎﻣﺪت ﻫﺎ آزارم ﻣﯽ داد و ﮐﺎﺑﻮﺳﺶ را ﻣﯽ دﯾﺪم. ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﺧﻮدش ﭼﻪ اﺣﺴﺎﺳﯽ داﺷﺖ. ﭼﯿﺰی در اﯾﻦ ﺑ ﺎره ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺖ. ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: