Munireh Baradaran - Simple Truth

469 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده » ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ .« ﭼﻨﺪ روز در زﻧﺪان وراﻣﯿﻦ ﺑﻮد ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻗﺒﻞ از آﻣﺪن ﺑﻪ ﺑﻨﺪ، دادﮔﺎه رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺖ ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ و اﯾﻦ وﺣﺸﺖ اش را ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺳﯿﺰده ﯾﺎ ﭼﻬﺎرده ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮد. آﺧﺮ ﻣﮕﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﻪ ذﻫﻦ ﮐﺴﯽ ﺧﻄﻮر ﮐﻨﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ دﺧ ﺘﺮﺑﭽﻪ، ﭘﺴﺮﺑﭽﻪ ی ﺳﻪ ﭼﻬﺎرﺳﺎﻟﻪ ﻞ داده  ﯾﯽ را درون دﯾﮓ ﺟﻮﺷﺎن ﻫ ﺑﺎﺷﺪ؟ از ﭼﻨﺪ روز ﭘﯿﺶ ﻏﺬاﯾﯽ ﻧﺨﻮرده ﺑﻮد. ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ی رﻧﮕﯿﻨﯽ از ﻧﺎن و ﭘﻨﯿﺮ، اﻧﺠﯿﺮ و آﻟﻮی ﺧﯿﺲ ﺧﻮرده ﮐﻪ ﺣﮑﻢ ﻣﺮﺑﺎ داﺷﺖ، داﺧﻞ ﯾﮏ ﺳﯿﻨﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﺮدم. آرام و ﺑﺎ اﺣﺘﯿﺎط ﺧﻮرد. ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﭼﺎدرش را ﺑ ﺸﻮﯾﺪ اﻣﺎ ﭼﺎدر دﯾﮕﺮی ﻧﺪارد ﮐﻪ ﻣﻮﻗﺖ ﺳﺮش ﺑﯿﺎﻧﺪازد. داﺷﺘﻢ، اﻣﺎ ﻧﮕﻔﺘﻢ. ﺑﺮاﯾﺶ ﻃﺸﺖ آوردم و ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﻘﯿﻪ ﭼﺎدرش را ﺑﺮدارد و ﺑﻌﺪ از ﺷﺴﺘﻦ ﮐﻤﯽ زﯾﺮ آﻓﺘﺎب راه ﺑﺮود. آن روز ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ او اﻋﺘﻤﺎد ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺣﺮف ﻣﯽ زد. روز دوم ﺑﻪ ﺣﯿﺎط ﻧﯿﺎﻣﺪ، وﻗﺘﯽ او را دﯾﺪم، ﻧﮕﺎه اش را از ﻣﻦ دزدﯾﺪ. ﭼﻨﺪﺑﺎر در ﻇﺮف ﺷﻮﯾﯽ دﯾﺪﻣﺶ. ﻇﺮف ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﺴﺖ، ﺑﯿﺶ ﺗﺮ از ﻇﺮف ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﻮد. ﺑﺮای دﯾﮕﺮان ﺧﺪﻣﺖ ﮐﺎری ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺑﺮﺧﻼف ﻣﺎ، رﺳﻢ اﯾﻦ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ آن ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﮐﺎر و ﻇﺮف ﺷﻮﯾﯽ را ﺑﯿﻦ ﺧﻮدﺷﺎن ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﻨﻨﺪ. ﺗﮏ ﺑﻪ ﺗﮏ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﻌﻀﯽ ﮐﺎر ﻧﻤﯽ  ﻫﺎ اﺻﻼ ﮐﺮدﻧﺪ و زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﻣﻼﻗﺎت ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ و ﭘﻮﻟﯽ ﺑﻪ دﺳﺘﺸﺎن ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ، ﺑﻪ ﺑﻬﺎی ﻧﺎﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﯾﮑﯽ از اﯾﻦ زﻧﺪاﻧﯽ ﻣﺘﻤﻮل » ﻫﺎی « زﻧﯽ ﺑﻮد ﭘﺎﺑﻪ ﺳﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ. ﻣﯽ اﺻﻞ » ﮔﻔﺖ ﻧﺴﺐ « ﻣﺎ را ﺧﻮب ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﺪ و در زﻣﺎن ﺷﺎه ﻫﻢ زﻧﺪان ﺑﻮده و ﭼﻨﺪﻧﻔﺮ از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﺳﯿﺎﺳﯽ آن دوره را دﯾﺪه ﺑﻮد. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ اﺷﺮف دﻫﻘﺎﻧﯽ را ﻫﻢ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﺪ. ﻣﺎ را آدم ﻫﺎی ﺷﺮﯾﻔﯽ ﻣﯽ داﻧﺴﺖ. اﻣﺎ ﻧﺰد دﯾﮕﺮان ﺑﻪ وﯾﮋه ﺟﻮان ﺗﺮﻫﺎ ﻣﺎ را ﺧﻄﺮﻧﺎ ک ﺗﻮﺻﯿﻒ ﻣﯽ » ﮐﺮد: ﮐﻤﻮﻧﯿﺴﺖ و ﺑﯽ «. دﯾﻦ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﻫﻢ آن زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ را ﺑﺎ اﯾﻦ اﻟﻔﺎظ از ﻣﺎ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﺎﻧﺪﻧﺪ. وﻗﺘﯽ آن ﺑﭽﻪ روﺳﺘﺎﯾﯽ از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد: ﮐﻤﻮﻧﯿﺴ » ﺖ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟ « ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺟﻮاب ﻗﺎﻧﻊ ﮐﻨﻨﺪه ﯾﯽ ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﻢ. ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﯾﮏ ﻋﻘﯿﺪه ی ﺳﯿﺎﺳﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاﺑﺮی ﻫﻤﻪ ی ﻣﺮدم را ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ. ﺗﺮدﯾﺪ دارم او ﺣﺘﺎ ﻣﻔﻬﻮم ﮐﻠﻤﻪ ی ﺳﯿﺎﺳﯽ را داﻧﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻫﻮﻟﻨﺎ ﮐﯽ از ﮐﻤﻮﻧﯿﺴﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ او داده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﻦ ﻧﺸ ﺪ، ﻧﻤﯽ داﻧﻢ. دﺧﺘﺮﺑﭽﻪ ی دوﺳﺎﻟﻪ ﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ زﯾﺎد ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﺎ ﻣﯽ آﻣﺪ و ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد از ﻣﺎ و اﺗﺎق ﹶﺪ؛ ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﺶ ﺧﻮرا ﮐﯽ داﺷﺘﯿﻢ؛ ﮐﻪ ﺑﺎ او ﺑﺎزی ﻣﯽ ﹶﻨ ﹺﮑ ﺗﻤﯿﺰﻣﺎن دل ﺑ ﮐﺮدﯾﻢ. ﻣﺎدرش ﻫﻢ ﻣﯽ آﻣﺪ و ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ. ﺟﻮان و ﮐﻢ ﺣﺮف ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ روز دﯾﮕﺮ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻗﺪم ﻧﻤﯽ ﮔﺬاﺷﺖ. دم در ﻣﯽ اﯾ ﺴﺘﺎد و دﺧﺘﺮش را ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﺟﺪاﺷﺪن از ﻣﺎ ﻧﺒﻮد ﺑﻪ زور ﻣﯽ ﺑﺮد. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ روز ﻣﺎﻧﻊ آﻣﺪن ﺑﭽﻪ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺷﺪ. ﻣﻬﯿﻦ دوﺳﺘﯽ ا ش را ﺑﺎ ﺑﭽﻪ