Munireh Baradaran - Simple Truth

470 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺣﻔﻆ ﮐﺮد. در ﺣﯿﺎط او را ﻣﯽ دﯾﺪ. ﺑﺎزی ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و دﻧﺒﺎل ﻫﻢ ﻣﯽ دوﯾﺪﻧﺪ. ﻣﻬﯿﻦ ﻋﺼﺮﻫﺎ ﮐﺎﺳﻪ ی آﺑﯽ دﺳﺖ ﺑﭽﻪ ﻣﯽ داد ﮐﻪ در آب دادن ﺑﻪ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﮐﻤﮑ ﺶ ﮐﻨﺪ. دﯾﮕﺮ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﻫﯿﭻ ﻋﻼﻗﻪ ﯾﯽ ﺑﻪ آب ﯾﺎری ﺑﺎﻏﭽﻪ و ﮔﻞ ﻫﺎ ﻧﺸﺎن ﻧﻤﯽ دادﻧﺪ. ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﺎ ﻫﻢ اﺛﺮی ﻧﺪاﺷﺖ. ﻧﮕﺮان ﺑﻮدم ﮐﻪ ا ﮔﺮ ﻣﺎ را ﺑﺒﺮﻧﺪ، ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎرش ﻣﯽ رﻓﺖ، ﺑﺎﻏﭽﻪ و آن ﮔﻞ داﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺰار زﺣﻤﺖ ﭘﺮورده ﺑﻮدﯾﻢ، ﺧﺸﮏ ﺷﻮﻧﺪ. ﹰ ﭘﯿﺶ ﺗﻤﺎم آن ﭼﯿﺰﻫﺎی ﻇﺎﻫﺮا ﭘﺎاﻓﺘﺎده ﻣﺜﻞ ﭘﺘﻮ، ﺑﺎﻟ ﺶ و ﻟﺒﺎس ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ دوﺳﺘﺎن ﻣﺎن اﺿﺎﻓﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد، آن دﯾﮕﺮن را ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮش ﺣﺎل ﻣﯽ ﮐﺮد. در ﻋﺮض ﭼﻨﺪ روز وﺳﺎﺋﻞ اﺗﺎق ﮐﻢ و ﮐﻢ ﺗﺮ ﺷﺪ. داﺷﺘﻦ ﺑﺎﻟﺶ ﻫﺎی اﺑﺮی ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﺗﺮﻫﺎ زﻧﺪان داده ﺑﻮد و ﭘﺘﻮﻫﺎی ﻏﯿﺮﺳﺮﺑﺎزی ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎ ﺑﺮاﯾﻤﺎن آورده ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﺮای آن ﻫﺎ ﺗﺠﻤﻞ ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ر ﻣﯽ ﹺ اﺗﺎق ﻣﯽ آﻣﺪ. ﻫﺮ روز ﺑﺮای ﮔﺮﻓﺘﻦ ﭼﯿﺰی ﺑﻪ در آﻣﺪﻧﺪ ﯾﺎ ﻧﯿﺎزﺷﺎن را در راه رو در ﮔﻮﺷ ﻣﯽ ﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ. اﻣﺎ ﻋﺪه ی آن ﻫﺎ زﯾﺎد ﺑﻮد و داراﯾﯽ ﻣﺎ ﮐﻔﺎف ﻫﻤﻪ را ﻧﻤﯽ داد. آن روزﻫﺎ از ﻫﺎی ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺎن ﻟﺒﺎس ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ــ ﺳﺎﻟﯽ دوﺑﺎر ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎ اﺟﺎزه ﻣﯽ دادﻧﺪ ﺑﺮای زﻧﺪاﻧﯽ ﭘﻮﺷﺎ ک ﺑﯿﺎورﻧﺪ ــ ﻣﻦ زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﻟﺒﺎﺳﯽ را ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﻢ آورده ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﻪ ﻣﺎدری ﻫﺪﯾﻪ دادم ﺗﺎ ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﻧﻮﺟﻮاﻧﺶ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﺶ ﻣﯽ آﻣﺪ، ﺑﺪﻫﺪ. آن ﻗﺪر دﺳﺘﭙﺎﭼﻪ ﺷﺪ و ﻣﺮا دﻋﺎ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﺠﺎﻟﺖ زده ﺗﺮ از او ﺷﺪم. ﭼﻨﺪﻧﻔﺮ از ﻫﻢ اﺗﺎﻗﯽ ﻫﺎ از زﯾﺎده ﹰ ﺑﺨﺸﯽ از آن روی ﻣﺎ، در ﺑﺬل و ﺑﺨﺸﺶ ﮐﻪ ﻃﺒﻌﺎ ﺘﻮﺟﻪ ﻣ ی اﻣﻮال ﻋﻤﻮﻣﯽ اﺗﺎق ﺑﻮد، اﻧﺘﻘﺎد و ﺑﺎ آن ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺷﺎن ﺑﯽ ﻣﻮرد ﺑﻮد. ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﻗﺪر ﻧﯿﺎز ﭘﺘﻮ، ﺑﺎﻟﺶ و ﻇﺮف داﺷﺘﯿﻢ. واﻧﮕﻬﯽ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد آﯾﻨﺪه ﻣﺎن ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ. ﮔﺎه داراﯾﯽ ﮐﻮﭼﮑ ﯽ ، ﭼﻨﺪ ﺗﮑﻪ ﻟﺒﺎس، ﻣﻼﻓﻪ و ﭘﺘﻮﯾﯽ آدﻣﯽ را ﭼﻨﺎن ﺑﻪ ﺧﻮد واﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ دل ﮐﻨ ﺪن از آن ﺳﺨﺖ ﺑﻮد. ﮔﺎه ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺶ از ﻧﯿﺎز ﻣﺎه و ﺳﺎل ﻟﺒﺎس ﻣﯽ اﻧﺪوﺧﺘﯿﻢ. ﺗﺮس و ﻧﮕﺮاﻧﯽ از دوره ﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻟﺒﺎس و ﭘﻮﺷﺎک ﺑﺮای ﮔﺮم ﮐﺮدن ﺧﻮد ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ. اﻣﺎ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ از آن ﻋﺎﻣﻞ روﺣﯽ ﻇﺮﯾﻔﯽ ﻫﻢ در اﯾﻦ ﻣﯿﺎن ﻋﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ ﻧﻤﯽ ﯾﺎﻓﺖ، آدﻣﯽ ﭼﻨﮓ آوﯾﺰی ﻣﯽ ﺟﺴﺖ ﮐﻪ ﭼﯿﺰی را ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺣﻘﯿﺮ و ﮐﻮﭼﮏ در ﺣﯿﻄﻪ ی ﻣﺎﻟﮑﯿﺖ و ﻓﺮدﯾﺖ ﺧﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و راﺑﻄﻪ ی ﻋﺎﻃﻔﯽ ﺑﺎ آن ﺑﺮﻗﺮار ﮐﻨﺪ. در زﻧﺪان ﮐﻪ ﻣﺮز ﺑﯿﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﺼﻮﺻﯽ و ﻋﻤﻮﻣﯽ ﻣﺨﺪوش ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺑﺮوز ﻓﺮدﯾﺖ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﻣﺮﺗﺐ ﺑﺎ ﻣﻮاﻧﻌﯽ روﺑﻪ رو ﺑﻮد. زﻧﺪاﻧﯽ ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﻧﺎم داﯾﺮه ی ﺧﺼﻮﺻﯽ ﻧﺪاﺷﺖ. ﺣﺘﺎ اﮔﺮ ﯾﺒ ﻮﺳﺖ، اﺳﻬﺎل ﯾﺎ ﻋﺎدت ﻣﺎﻫﺎﻧﻪ داﺷﺖ، ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﻧﻔﻬﻤﯽ در ﺟﺮﯾﺎن آن ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ آدﻣﯽ آرزو ﻣﯽ ﮐﻨﺪ در ﺧﻠﻮﺗﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ان ﻧﺒﯿﻨﺪش. ا ﮔﺮ ﮐﻮدک ﺑﺎﺷﺪ، زﯾﺮ ﻣﯿﺰ ﻣﯽ ﺧﺰد. ﺑﺰرگ ﻫﺎ اﺗﺎق ﺧﺎﻟﯽ ﯾﺎ ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﯽ ﺧﻠﻮت ﺟﺴﺖ وﺟﻮ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. آدم ﮔﺎه دوﺳﺖ دارد ﺑﺎ ﺧﻮد ﺣﺮ ف ﺑﺰﻧﺪ، ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﺪ، ﺑﺎ ﻣﺸﺖ