Munireh Baradaran - Simple Truth

471 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻫﻮا را ﺑﺸﮑﺎﻓﺪ، ﺟﻠﻮی آﯾﻨﻪ ﺷﮑﻠﮏ درآورد و... اﻣﺎ در زﻧﺪان ده ﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﻋﻼﻗﻤﻨﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﻮ ﺑﻮدﻧﺪ. اﯾﻦ ﻫﺎ روح را ﻣﯽ ﻓﺮﺳﻮد. ﺗﺪرﯾﺠﯽ اﻣﺎ ﻣﺪاوم. در ﺳﺎل ﻫﺎی اول زﻧﺪان اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﮐﻢ ﺗﺮ آزاردﻫﻨﺪه ﺑﻮد. آن ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﺳﻨﯿﻦ ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ و آﻏﺎز ﺟﻮاﻧﯽ ﺑ ﻪ زﻧﺪان آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎی ﭘﺮﺟﻤﻌﯿﺖ ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، راﺣﺖ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺧﻮد را ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﻨﺒﻪ ی زﻧﺪان اﻧﻄﺒﺎق دﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﺮدﯾﺖ و زﻧﺪﮔﯽ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﻗﻮی ﺗﺮی داﺷﺘﻨﺪ. ﺑﺮای زﻧﺪاﻧﯽ ﹺ ﻏﯿﺮﺳﯿﺎﺳﯽ، ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﻪ ﺑﻐﺮﻧﺠﯽ ﻣﺎ ﻧﺒﻮد. آن ﻫﺎی ﻫﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺣﺬف ﯾﺎ ﮐﺎﻫﺶ زﻧﺪﮔﯽ ﻋﻤﻮﻣﯽ و اﺷﺘﺮاﮐﯽ، ﻓﺮدﯾﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮐﺮﺳﯽ ﺑﻨﺸﺎﻧﻨﺪ. ﺑﺎ ﺟﻨﮓ و دﻋﻮا، ﻧﻘﺾ ﺣﻘﻮق دﯾﮕﺮان و ﻫﺮج وﻣﺮج. ﺗﻔﺎوت ﻫﺎی ﻓﺎﺣﺶ ﺷﯿﻮه ی زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺎن ﻣﺎ را ﻋﺎﺻﯽ و ﮐﻼﻓﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻧﻈﻢ و ﻧﻈﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﭼﻨﺎن ﻧﻘﺶ ﻣﻬﻤﯽ در زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ داﺷﺖ، ﮐﻪ ﺳﺎل ﻫﺎ ﻋﺎدت ﺑﻪ آن ﺣﺘﺎ در ﻋﺪه ﯾﯽ رﻧﮓ وﺳﻮاﺳﯽ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد، از ﻃﺮف آن زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺑﯽ رﺣﻤﺎﻧﻪ و ﯾﮏ ﺷﺒﻪ ﺑﻪ ﯾﻐﻤﺎ رﻓﺖ. ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺷﺮﮐﺖ در ﮐﺎرﮔﺮی ﺑﻨﺪ وادارﺷﺎن ﮐﺮد، ﮐﻪ ﮐﺎر را ﺑﯽ ارزش و ﺣﻘﯿﺮ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ، ﺑﻞ ﺑﺎ رﻋﺎﯾﺖ ﺑﻬﺪاﺷﺖ ﻋﻤﻮﻣﯽ و اﯾﻦ  ﮐﻪ اﺻﻮﻻ ﻗﺒﯿﻞ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺗﻮاﻟﺖ ﻫﺎ و ﺣﻤﺎم را روزاﻧﻪ دوﺑﺎر ﻣﯽ ﺷﺴﺘﯿﻢ اﻣﺎ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﮐﺜﯿﻒ ﺑﻮد. ﺑﺮای ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی از ﺑﯿﻤﺎری ﹰ ﺑﻪ آن ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻮدﻧﺪ، ﻣﺠﺒﻮر ﻫﺎی ﻋﻔﻮﻧﯽ واﮔﯿﺮدار ﮐﻪ ا ﮐﺜﺮا ﺷﺪﯾﻢ ﺗﻮاﻟﺖ و ﮐﺎﺑﯿﻦ ﺣﻤﺎم ﺧﻮد را ﺟﺪا ﮐﻨﯿﻢ و ﺷﯿﺮﻫﺎ و آﻓﺘﺎﺑﻪ ﻫﺎ را ﺑﯿﺶ ﺗﺮ از ﻗﺒﻞ ﮐﻠﺮﯾﺰه ﮐﻨﯿﻢ. اﯾﻦ ﻫﺮج وﻣﺮج ﺑﻌﻀﯽ از ﻣﺎ را ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﮐﻼﻓﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺳﺎ ﺟﺪه ﮐﻪ ﺳﺨﺖ ﻣﺴﺘﺄﺻﻞ و ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮد، ﮐﻢ ﺗﺮ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﻣﯽ رﻓﺖ. ﻫﺮﺑﺎر ﻣﺠﺒﻮر ﻣﯽ ﺷﺪ آﻓﺘﺎﺑﻪ و ﺷﯿﺮ آب را ﺑﺎ ﮐﻠﺮ ﺑﺸﻮﯾﺪ و ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ آراﻣﺶ ﺧﯿﺎل ﻧﺪاﺷﺖ. ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را آﻟﻮده و ﻫﻤﻪ ﮐﺲ را ﺑﯿﻤﺎر ﻣﯽ دﯾﺪ. ﻣﻦ ﭼﻨﯿﻦ وﺳﻮاس دردآوری ﻧﺪاﺷﺘﻢ. اﻣﺎ ﻧﺎﺗﻮاﻧﯽ و ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺒﻮدن اراده و ﻣﻨﻄﻖ در وادارﮐﺮدن آن ﻫﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﺳﯿﻔﻮن را ﺑﮑﺸﻨﺪ، آزارم ﻣﯽ داد. راﺑﻄﻪ ام ﺑﺎ آن ﻫﺎ زﯾﺎد ﺑﻮد و ﺗﻼش ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺣﺪاﻗﻞ ﻫﺎی ﻣﻠﺰوﻣﺎت ﯾﮏ زﻧﺪﮔﯽ ﺟﻤﻌﯽ و ﻧﯿﺰ اﺑﺘﺪاﯾﯽ ﺗﺮﯾﻦ اﺻﻮل ﺑﻬﺪاﺷﺖ را ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﺗﻮﺿﯿﺢ دﻫﻢ. ﺑﯽ ﺛﻤﺮ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺷﺮاره و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ ﺳﺨﺖ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. راه رو را ﺗﻤﯿﺰ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎﺑﯿﻦ ﻫﺎی ﺗﻮاﻟﺖ و ﺣﻤﺎم ﺧﻮد، ﺑﻞ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را ﻣﯽ ﺷﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺷﻮق ﮐﺎر و رﻋﺎﯾﺖ ﺑﻌﻀﯽ آداب ﻧﻈﺎﻓﺖ ﻫﻢ در آن ﻫﺎ اﯾﺠﺎد ﺷﻮد. ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. ﺳﺮﺧﻮرده ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ و ﮔﺎه دﭼﺎر ﻗﻀﺎوت ﻫﺎی ﺑﯽ رﺣﻤﺎﻧﻪ ﯾﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آن ﻫﺎ ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ. از ﻃﺮف دﯾﮕﺮ درد و ﻓﻘﺮ زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺎن، ﻓﻘ ﺮ در ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎ، روﺣﻢ را ﻣﯽ ﺧﺮاﺷﯿﺪ و ﻧﺎﺗﻮان از ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮﯾﻦ ﮐﻤﮏ و ﺗﺄﺛﯿﺮی ﺷﺐ ﻫﺎ ﺧﺴﺘﻪ و ﻣﺄﯾﻮس ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺸﺘﯿﻢ. ﺑﻪ رﻏﻢ ﺗﻤﺎم ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎی روز ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ. ﻻﻏﺮ و ﺑﯽ اﺷﺘﻬﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدم.