Munireh Baradaran - Simple Truth

472 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده اﻟﻬﺎم اﯾﻦ ﺗﻮان را داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ رﻏﻢ ﻫﻢ دردﯾﺶ آراﻣﺸﺶ را ﻫﻢ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﺪ. ﭘﻨﺪم ﻣﯽ داد ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ واﻗﻌﯿﺖ را ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ و داﻧﺴﺖ ﮐﻪ اراده و اﺣﺴﺎس ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﭼﯿﺰی را ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﻤﯽ دﻫﺪ. ﺷﺒﯽ اﺣﺴﺎس ﺳﺮﺧﻮردﮔﯽ و ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺧﻮد رﺳﯿﺪ. آن ﭘﺎﺳﺪار ﺟﻮان ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺎ ﻣﺄﻣﻮرﯾﺖ داﺷﺖ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ را ﻋﻠﯿﻪ ﻣﺎ ﺑﺸﻮراﻧﺪ، ﻫﻤﮕﯽ ﺷﺎن را در ﺣﯿﺎط ﺟﻤﻊ ﮐﺮده ﺑﻮد و وادارﺷﺎن ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐ ﻪ ﺷﻌﺎر ﺑﺪﻫﻨﺪ » ﻣﺮگ ﺑﺮ ﮐﻤﻮﻧﯿﺴﺖ ﻣﺮگ ﺑﺮ »، « ﻋﺪه «. ﮐﺎﻓﺮ ﯾﯽ در داﯾﺮه ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺳﯿﻨﻪ ﻣﯽ زدﻧﺪ. ﺳﺮﺷﺎن را رو ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﺎ ﮐﺮده، ﺧﻨﺪه ﻫﺎی زﻧﻨﺪه ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﻋﺮﺑﺪه ﺟﻮﯾﺎﻧﻪ و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﻧﺎﻫﻨﺠﺎر ﺷﻌﺎر ﻣﯽ دادﻧﺪ. ﺑﺴﺘﻦ در و ﭘﻨﺠﺮه و ﺑﻠﻨﺪﮐﺮدن ﺻﺪای ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺒﻮد. ﺻﺪا ﻧﯿﺶ وار ر وح را ﻣﯽ ﺧﻠﯿﺪ. ﭘﺲ از ﭘﺎﯾﺎن اﯾﻦ ﺑﺎزی، ﺑﻪ ﹺ اﺗﺎق را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ آراﻣﯽ وارد ﺑﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ. در ﺗﺎ ﺣﻘﺎرﺗﺸﺎن را ﻧﺒﯿﻨﯿﻢ و آن ﻫﺎ آزردﮔﯽ ﻣﺎ را ﻧﺒﯿﻨﺪ. ﻓﺮدای آن روز ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎﺷﺎن از ﻣﺎ رو ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮﺷﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ آن ﻫﺎ را ﻣﺠﺒﻮر ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ در ﺣﯿﺎط ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ. از ﻣﺎ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺗﻘﺼﯿﺮ را ﺑﻪ ﮔﺮدن دﯾﮕﺮان ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ. ﻫﻤﺎن ﺷﺐ ﺑﺮ ﺻﻔﺤﻪ ی ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺷﺎﻫﺪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﯾﯽ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﯾﺎدآور زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﺎی زﻧﺪﮔﯽ و وﺟﻮد دﻧﯿﺎﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﺑﻮد. ﺟﻬﺎن ﺑﺰرگ اﺳﺖ و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ وﺟﻮد دارد ﮐﻪ ﺑﺘﻮان ﺑﻪ آن اﻣﯿﺪ ﺑﺴﺖ. ﻣﺮاﺳﻢ اﻓﺘﺘﺎح ﺑﺎزی ﻫﺎی آﺳﯿﺎﯾﯽ در ﭘﮑ ﻦ. آﺗﺶ ﺑﺎزی، ﺣﺮﮐﺎت ﻫﻢ آﻫﻨﮓ ﺟﻮان ﻫﺎ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻫﺎ و ﭘﺮﭼﻢ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ راه ﻣﻮزﯾﮏ ﺷﮑﻞ ﻫﺎی زﯾﺒﺎ ﻣﯽ آﻓﺮﯾﺪ و رژه ی ورزش ﮐﺎران در اﺳﺘﺎدﯾﻮم ﺑﻪ ﻫﻢ راه ﻣﺸﻌﻞ ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﯽ ﺑﻮد. اﻣﺎ آن ﺟﺎ ﻫﻢ ﭼﯿﺰی ﺑﻮد ﮐﻪ ﺿﻤﻦ اﯾﻦ ﮐﻪ آدم را ﺑﻪ اﺳﺘﻬﺰا و ﺧﻨﺪه واﻣﯽ داﺷﺖ، ﺗﻠﺦ و ﺗﺄﺳﻒ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﻮد. ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ورزش ﮐﺎران ﻣﺮد اﯾﺮاﻧﯽ ﭼﻨﺪ زن ﭼﺎدرﺑﻪ ﺳﺮ رژه ﻣﯽ رﻓﺘﻨﺪ. ﺑﻌﺪ از ﺳﺎل ﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه زن ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺴﺎﺑﻘﺎت راه ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺗﻨﻬﺎ اﺟﺎزه داﺷﺘﻨﺪ در رﺷﺘﻪ ی ﺷﻤﺸﯿﺮﺑﺎزی ﮐﻪ ﺑﺎ داﺷﺘﻦ ﺣﺠﺎب ﻫﻢ ﻋﻤﻠﯽ ﺑﻮد، ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻨﺪ. زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﻏﯿﺮﺳﯿﺎﺳﯽ را ﻏﯿﺮ از ﭼﻨﺪﻧﻔﺮی ﮐﻪ اﺗﻬﺎﻣﺎﺗﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﺳﻮءاﺳﺘﻔﺎده ﻫﺎی ﻣﺎﻟﯽ داﺷﺘﻨﺪ، ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﯿﺶ ﻣﺠﺎﻫﺪﻫﺎ ﻧﻔﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ. ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮای رﻋﺎﯾﺖ ﻣﺴﺎﺋﻞ » زﻧﺪاﻧﯽ « ﺷﺮﻋﯽ ﻫﺎی ﻣﺠﺎﻫﺪ ﺑﻮد. ﯾﮑﯽ از اﯾﻦ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ، زﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎه ﻫﺎ ﺣﺎدﺛﻪ ی ﺟﻨﺠﺎﻟﯽ ﺳﻮءاﺳﺘﻔﺎده ﻫﺎی ﻣﺎﻟﯽ ﮐﻼﻧﺶ ﺻﺪر اﺧﺒﺎر روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد. ﺛﺮوت زﯾﺎدی داﺷﺖ. در زﻧﺪ ان ﻫﻢ اﺗﺎق ﻣﺴﺘﻘﻠﯽ در اﺧﺘﯿﺎرش ﺑﻮﻪ ﮔﺬاﺷﺘ ﻧﺪ. ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺎﺑﺖ آن ﺑﻪ زﻧﺪان اﺟﺎره ﻣﯽ ﭘﺮدازد. ﹺ آن ﹺ ﺑﻨﺪ ﻧﯿﻤﯽ از روز ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﻮاﺧﻮری داﺷﺘﯿﻢ، در ﻫﺎ را ﻗﻔﻞ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ، اﻣﺎ ﹺ ﻣﺎ را ﻫﻢ زﻣﺎﻧﯽ ﹺ ﺑﻨﺪ اﺟﺎزه ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ در آن ﺳﺎﻋﺎت در ﺣﯿﺎط ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮﻧﺪ. ﮔﺎه در ﻪ ﮐ