Munireh Baradaran - Simple Truth

474 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻫﻢ ﺳﻠﻮﻟﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد. اﯾﻦ ﺗﻮﻫﻢ را داﺷﺖ ﮐﻪ او را ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮای ﺧﺒﺮﭼﯿﻨﯽ و آزار او آورده ﺑﻮدﻧﺪ. در ﺻﺤﺒﺘﯽ دﯾﮕﺮ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ آن ﻫﺎ، ﻣﺠﺎﻫﺪﻫﺎ اﺣﺘﺮاﻣﺶ را دارﻧﺪ و از ﺑﻮدن ﺑﺎ آن ﻫﺎ ﻧﺎراﺿﯽ ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد در زﻧﺪﮔﯽ روﻣﺰه ﻣﺸﮑﻞ آﻓﺮﯾﻦ اﺳﺖ. وﺳﻮاس داﺷ ﺖ و اﯾﻦ ﻣﺎﻧﻊ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﺎرﮔﺮی ﺑﺪﻫﺪ و ﮐﺎر ﮐﻨﺪ. ﻟﺒﺎس ﻫﺎش را ﻧﻤﯽ ﺷﺴﺖ و ﻋﻮض ﻧﻤﯽ ﮐﺮد. روی ﻟﺒﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﮐﺜﯿﻒ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﻟﺒﺎس دﯾﮕﺮی ﻣﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪ. ﻧﺪﯾﺪم ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻢ  راه داﺷﺖ، ﺑﺨﻮاﻧﺪ. ﺧﻮدش ﺑﻪ آن اﻋﺘﺮاف ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﺻﻼ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ذﻫﻨﺶ را روی ﭼﯿﺰی ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﮐﻨﺪ. ﭼﻨﺪ ﺑﺎر او را در ﺣﺎل ورزش دﯾﺪم. در آن ﺣﺎﻟﺖ ﻫﻢ از ﻟﺒﺎس ﻫﺎ ش ﮐﻢ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد و ﻫﯿﭻ آراﻣﺶ و ﺳﺒﮑﯽ در ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ دﯾﺪه ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. ﺑﻪ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﻣﻦ و ﮐﻞ ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎی اوﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ از آن دور ﺑﻮد، ﺑﺎ ﻫﻢ دردی ﮔﻮش ﻣﯽ داد. اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﻧﺎ ﮔﻬﺎن ﺑﺎ ﭘﺮﺳﺶ ﺑﯽ رﺑﻄﯽ از ﻣﻮﺿﻮع دور ﻣﯽ اش ﺷﺪ. ﻧﮕﺎه ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد و ﺑﺮای ﻣﻦ و ﻫﻢ اﺗﺎﻗﯽ ﻫﺎﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮش ﺳﺨﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ، اﻇﻬﺎر دل ﺳﻮزی ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻣﺪام ﻣﯽ » ﮔﻔﺖ: ﻗﺮﺑﺎﻧﺘﺎن ﺑﺮوم .« ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﺑﻮد. ﯾﮏ ﺑﺎر ﮐﻪ دوﻧﻔﺮی ﮐﻨﺎر دﯾﻮار ﺣﯿﺎط ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ، ﺳﺮوﮐﻠﻪ ی ﻫﻤﺎن ﭘﺎﺳﺪار ﺗﺎزه وارد ﭘﯿﺪا ﺷﺪ، اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﯿﺰد و ﺑﺮ ود. ﺑﻮدن ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮای ﭘﺎﺳﺪار ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺮاﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮد. اﻣﺎ او ﻧﺮﻓﺖ. ﺷﺠﺎع و روراﺳﺖ ﺑﻮد. ﭘﺲ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ و دﯾﮕﺮ اﺗﺎﻗﯽ ﻫﻢ ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﻪ اﻧﻔﺮادی ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ، دﯾﮕﺮ ﻧﺪﯾﺪﻣﺶ ﺗﺎ ﺷﺒﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮی در اﺻﻠﯽ زﻧﺪان ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻮدم ﺗﺎ از زﻧﺪان ﺑﺮوم ﺑﯿﺮون. از ﺑﻮس ﻣﯿﻨﯽ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و دﻧﺒﺎﻟﺶ ﭼﻨﺪ ﺑﻘﭽﻪ وﺑﻨﺪﯾﻞ، ﭘﺘﻮ و ﺣﺘﺎ ﻃﺸﺖ ﺑﺰرﮔﺶ را آوردﻧﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ. آن ﺷﺐ ﻫﻢ ﺣﻮاﺳﺶ ﭘﺮﯾﺸﺎن ﺑﻮد. ﻣﯽ ﺮده ﺑﻮد، در ﻣﺮﺧﺼﯽ ﺑﻮده.  ﮔﻔﺖ ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﮐﻪ ﭘﺪرش ﻣ زﻣﺎن ﻫﺎ را اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد و روزﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ، در ﻣﺮﺧﺼﯽ ﻓﺮض ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺑﺮای ﯾﮏ دﯾﮕﺮ آرزوی ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﮐﺮدﯾﻢ. ﺧﻮش ﺣﺎل ﺑﻮد و ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ. از ﺧﻮد ﭘﺮﺳﯿﺪم آﯾﺎ ﺑﯿﺮون از زﻧﺪان ﺧﻮاﻫﺪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﻃﺒﯿﻌﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﺷﻮم، ﺧﻼف اﯾﻦ را ﻣﯽ ﮔﻔﺖ. در ﯾﮑﯽ از روزﻫﺎی ﻣﻬﺮﻣﺎه ﺑﻪ ﺗﻤﺎم اﻋﻀﺎی اﺗ ﺎق ﻣﺎ دﺳﺘﻮر داده ﺷﺪ ﮐﻪ اﺳﺒﺎب ﻫﺎ ﻣﺎن را ﺟﻤﻊ ﮐﻨﯿﻢ. اﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﺠﺎ؟ ﺧﺎﻧﻪ دوشﺑﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﺮﺑﺎر ﺳﺮ از ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ درﻣﯽ آوردﯾﻢ. ﺑﯿﺶ از ﻫﻤﯿﺸﻪ اﺣﺴﺎس ﺧﺴﺘﮕﯽ و ﻓﺮﺳﻮدﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﹺ ﺳﻠﻮل ﺑﻪ روﯾﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ، دﻟﻢ ﻧﮕﺮﻓﺖ. ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ را ﺳﺎﻋﺘﯽ دﯾﮕﺮ وﻗﺘﯽ در اﺳﺘﻘﺒﺎل ﮐﺮدم. ﺑﺎ ﺗﻦ و روح ﺧﺴﺘﻪ، ﺷﺐ و روزی ﺳﯿﺮ ﺧﻮاﺑﯿﺪم. روزﻫﺎی ﺑﻌﺪ ﻫﻢ اﻋﺘﺮاض و ﺷﮑﺎﯾﺘﯽ ﻧﮑﺮدم ﮐﻪ وﺳﺎﺋﻠﻢ را ﻧﯿﺎورده ﺑﻮدﻧﺪ؛ ﮐﻪ ﺣﻤﺎ م ﻧﻤﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ. ﺗﻤﺎم آن روزﻣﺮﮔﯽ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺳﺎل ﻫﺎ ﺑﺮاﯾﺶ ﭼﺎﻧﻪ زده ﺑﻮدم، دﯾﮕﺮ ﻣﻬﻢ ﻧﻤﯽ ﻧﻤﻮد. ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽ دادم