Munireh Baradaran - Simple Truth

475 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﹺ در ﺑﺪﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ روﺑﻪ ﺣﺘﺎ ﻏﺬا را از زﯾﺮ رو ﻧﺸﻮم. از ﻫﻢ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ. ﺑﺮﺧﻼف ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﺎ، درﺑﺎره ی ﺳﻠﻮل ﻫﺎی دوروﺑﺮم ﻧﯿﺰ ﮐﻨﺞ ﮐﺎو ﻧﺒﻮدم. ﺳﻠﻮل ﻪروﺑ روﯾﻢ ﻣﻬﺴﺎ ﺑﻮد. ﺻﺪاﯾﺶ را ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم. ﺷﺎﯾﺪ او ﻫﻢ ﺣﺎل ﻣﺮا داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای ﮔﭗ وﮔﻔﺖ ﭘﯿﺶ ﻗﺪم ﻧﺸﺪه ﺑﻮد. ﺮده  اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪ روز ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ و ﺳﮑﻮت ﺑﺮ ﮔ ﻣﺎن ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﮐﺮد، ﯾﮏ دﯾﮕﺮ را ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯿﻢ. ﺳﻠﻮل ﻫﺎی ﻣﺎ در اﻧﺘﻬﺎی راه رو واﻗﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ رﻓﺖ وآﻣﺪﻫﺎ زﯾﺎد ﻧﺒﻮد. ﺻﻮرت ﻣﺎن را روی ﹺ در ﻣﯽ زﻣﯿﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﮑﺎف ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ و آرام ﺣﺮف ﻣﯽ زدﯾﻢ. ﯾﮏ ﺑﺎر ﻣﺤﺴﻨﯽ ﻣﭻ ﻣﺎن را ﮔﺮﻓﺖ. زرﻧﮕﯽ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎی دﯾﮕﺮ را ﻧﺪاﺷﺖ. اﻣﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه او ﻫﻢ راز و رﻣﻮز را ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. آﻫﺴﺘﻪ از وﺳﻂ راه رو آﻣﺪه ﺑﻮد، ا ﮔﺮ از ﮐﻨﺎر دﯾﻮار ﻣﯽ آﻣﺪ، ﻗﺒﻞ از رﺳﯿﺪن، ﭘﺎﯾﺶ را ﻣﯽ دﯾﺪم. وﻗﺘﯽ در را ﺑﺎز ﮐﺮد، ﻫﻨﻮز ﻓﺮﺻﺖ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ﺧﻮد را از زﯾﺮ در دور ﮐﻨﻢ. ﺑﺪوﺑﯽ راه ﮔﻔﺖ و رﻓﺖ. روز ﺑﻌﺪ ﺑﺎز ﺣﺮف زدﯾﻢ اﻣﺎ در ﺷﯿﻔﺖ ﻣﺤﺴﻨﯽ اﺣﺘﯿﺎط ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. ﻣﻬﺴﺎ ﻣﯽ زور » ﮔﻔﺖ: دارد ﮐﻪ ﯾﮏ ﭘﺎﺳﺪار ﺧﺮﻓﺖ ﻣﭻ ﻣﺎن را ﺑﮕﯿﺮد .« از ﯾﮑﯽ از ﺳﻠﻮل ﹺ ﮐﻤﯽ دورﺗﺮ، ﯾﮑﯽ از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﻫﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺧﺒﺮ آزاد ی ﻗﺮﯾﺐ اﻟﻮﻗﻮع ﺧﻮد و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ را داد. ﯾﮑﯽ از آن ﺮس  ﹺ ﻣ ﻫﺎ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ و دوﺳﺖ ﻣﻦ در ﺳﺎل ٦٨ ﺑﻮد. ﺑﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎ ﻣﯽ ﺧﻮردم. دور از اﻧﺘﻈﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ آن ﻫﺎ آزاد ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ. اﻣﺎ دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻏﺎﻓﻞ ﮔﯿﺮم ﻧﻤﯽ ﮐﺮد. ﺷﻮﮐﺖ و دﯾﮕﺮاﻧﯽ ﮐﻪ از ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﭘﯿﺶ در ﯾﮏ اﺗﺎق ﮐﻮﭼﮏ و ﺗﻨﮓ ﺣﺒﺲ ﺑﻮدﻧﺪ ، ﺣﺎﻻ در ﺳﻠﻮل ﺑﻮدﻧﺪ. دو ﻧﻔﺮ در ﯾﮏ ﺳﻠﻮل. ﺑﯿﺶ ﺗﺮﺷﺎن در راه روی آن ﻃﺮﻓﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺻﺪاﯾﺸﺎن را ﻧﻤﯽ ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ. ﮔﻠﯽ و ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎی دﯾﮕﺮ را ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ. در ﺳﻠﻮل ﮐﻨﺎرم زن ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﻮد ﺗﺎزه دﺳﺖ ﹰ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﮔﯿﺮﺷﺪه. ﻋﺼﺮﻫﺎ ﻏﺎﻟﺒﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد. اﻣﺎ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﺷﺐ ﻣ ﯽ رﺳﯿﺪ، ﺑﺎ ﺳﻠﻮل ﻃﺮف دﯾ ﮕﺮش از راه ﭘﻨﺠﺮه ﮔﭗ وﮔﻔﺖ ﻣﯽ ﮔﻪ ﮐﺮد و ﮔﺎه ﻣﯽ زد زﯾﺮ آواز. ﯾﮏ ﺑﺎر ﺻﺪای ﻣﺮداﻧﻪ ی ﺧﺸﻨﯽ از ﺑﯿﺮون ﻧﻬﯿﺐ زد «ﺧﻮن! ﺧﻔﻪ » ﺷﺐ ﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﺑﺎز ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ. ﺷﺎدی، ﺧﻨﺪه ﻫﺎ و ﺷﻮﺧﯽ ﻫﺎ ش ﺑﺎ آن زﻧﺪاﻧﯽ دﯾﮕﺮ، ﻣﺮا ﺳﺮ ﺣﺎل ﻣﯽ ﹰ ﺧﻮد را ﺑﺎﻻی ﭘﻨﺠﺮه آورد. ﺷﺒﯽ ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮا ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد، ﻣﺮد ره ﹰ از ﻣﺮدان دادﺳﺘﺎﻧﯽ ﯾﺎ ﭘﺎﺳﺪار ﺑﻮد، ﺳﺮﺑﻪ ﮔﺬری از ﺑﯿﺮون، ﮐﻪ ﻃﺒﻌﺎ ﺳﺮش ﮔﺬاﺷﺖ: » ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺴﺘﯽ؟ ﺻﺪاﯾﺖ اﻣﺎ ﻗﺸﻨﮓ ﻧﯿﺴﺖ .« زﻧﺪاﻧﯽ دل ﺗﻨﮓ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﭘﺎﺳﺦ ﻫﺎی ﺳﺮﺳﺮی داد. ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮﯾﺎد ﺑﮑﺸﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ او دﻫﻦ ﺑﻪ دﻫﻦ ﻧﺸﻮد، ﮐﻪ او ﺧﻮدی ﻧﯿﺴﺖ. اﯾﻦ را ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدش داﻧﺴ ﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻓﺮدای آن روز ﮔﺰارش ﻣﺮد ﻋﺎﺑﺮ ﭘﺎﺳﺪار رﺳﯿﺪه ﺑﻮد، ﺣﻤﯿﺪی آﻣﺪ و ﺑﺎ ﻓﺤﺶ و ﺗﻮﻫﯿﻦ، زن را زﯾﺮ ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪ ﮔﺮﻓﺖ. زن ﺑﻪ ﻋﺠﺰ ﻣﯽ » ﮔﻔﺖ: ﻏﻠﻂ ﮐﺮدم .«