Munireh Baradaran - Simple Truth

476 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺣﻤﯿﺪی او را ﻓﺎﺣﺸﻪ و ﻧﺎﻧﺠﯿﺐ ﺧﻮاﻧﺪ. ﻣﯽ ﻧﺠﺎﺑﺖ » ﮔﻔﺖ « را از زﻧﺪاﻧﯽ ﮐﻨﺎرﯾﺶ و اﻣﺜﺎل او ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ رﻏﻢ ﺗﻤﺎم ﻋﯿﺐ ﻫﺎ، ﺣﺪاﻗ ﻞ ﭘﺎ ک ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺑﯽ ﺷﮏ ﻣﻨﻈﻮرش ﻣﻦ ﺑﻮدم. ﺑﺮاﯾﻢ ﻧﻔﺮت اﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮای آن زن ﺳﺮﺷﺎر از ﺷﺎدی و ﺷﻮر زﻧﺪﮔﯽ، اﻟﮕﻮی » ﻧﺠﺎﺑﺖ و ﭘﺎ ﮐﯽ ﺑﺎﺷﻢ. « ﺣﻤﯿﺪی، اﯾﻦ ﭘﺎﺳﺪار ﮐﻢ وﺳﺎل، ﺳﻦ ﺑﻪ رﻏﻢ ﺟﯿﻎ و ﻓﺮﯾﺎدش، ﻫﯿﭻ ﹺ وﻗﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد. دﺳﺖ ﮐﻢ ﻣﻦ ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﻮدم. ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﯽ رﺳﯿﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺣﺘﺎ ﯾﮏ ﺣﺲ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ اﺣﺘﺮام ﻫﻢ دارد. اﻣﺎ آﯾﺎ در ﻣﻦ و ﻣﺎ ﭼﯿﺰﻫﺎی دﯾﮕﺮی ﺟﺰ ﻧﺠﺎﺑﺖ » « ﻧﺒﻮد ﮐﻪ اﺣﺘﺮاﻣﺶ را ﺑﺮاﻧﮕﯿﺰد؟ ﺑﯽ ﺷﮏ در دﻧﯿﺎی ﮐﻮﭼﮏ و ﻣﮑﺘﺒﯽ او ﻧﻪ. ﺗﺎ ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ، از زن ﺟﻮان ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ دﯾﮕﺮ ﺻﺪاﯾﯽ ﻧﻤﯽ آﻣﺪ ﺟﺰ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎی ﻏﺮوب ﻫﻨﮕﺎﻣﺶ. اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮوم. ﺗﺼ ﻤﯿﻤﯽ در اﯾﻦ ﺑﺎره ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم. اﻣﺎ ﺣﺲ ﺗﺎزه و ﺑﯽ ﻳﻲ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﹸﻪ در اﯾﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﻧ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد. ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﯿﺮون از زﻧﺪان ﻣﯽ اﻧﺪﯾﺸﯿﺪم. ﺗﻤﺎم روز راه ﻣﯽ رﻓﺘﻢ و ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﮔﺎه اﻓﮑﺎرم را ﺑﻪ زﺑﺎن ﻣﯽ آوردم. آﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻘﺎوﻣﺖ را اداﻣﻪ ﻣﯽ دادم؟ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﺎ وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﻣﺎﻧﺪن و ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﯾﮏ ﺣﺮﮐﺖ ﺟﻤﻌﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﭘﺎﯾﺶ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻢ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺣﺮﮐﺘﯽ ﺑﻮد ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻣﺤﺪود، ﻋﻠﯿﻪ ﺗﻔﺘﯿﺶ ﻋﻘﺎﯾﺪ. ﺑﺮای ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﻣﺴﺌﻠﻪ ی ﻣﻬﻢ ﺣﻔﻆ و ﭘﺎﻓﺸﺎری ﺑﺮ ﺳﺮ ﻋﻘﯿﺪه ی ﺧﻮد ﺑﻮد. ﺑﻪ اﯾﻦ درک، اﺣﺘﺮام ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ. اﻣﺎ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ی اﺻﻠﯽ آن ﻧﺒﻮد. ﺳﺎل ﻫﺎ ﭘﯿﺶ در دادﮔﺎه ﮔ ﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﻈﺮ ﺳﺎزﻣﺎﻧ ﻢ را ﻗﺒﻮل ﻧﺪارم و اﯾﻦ ﺳﺎل ﻫﺎ ﻣﺮا ﺳﺨﺖ آزرده ﺑﻮد. آﯾﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ رﻓﺘﻦ ﺧﯿﻞ ﻋﻈﯿﻤﯽ از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﺟﻤﻌﯽ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮد؟ از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﻣﺮد واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﮔﺮوه ﻫﺎی ﭼﭗ، ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻌﺪ از ﮐﺸﺘﺎر ٦٧ آن ﻫﺎ ﭘﺎﻓﺸﺎری ﻣﺎ را در ﻧﭙﺬﯾﺮﻓﺘﻦ ﺷﺮط آز ادی ﻧﺎدرﺳﺖ و ﭼﭗ رواﻧﻪ ﻣﯽ دﯾﺪﻧﺪ. آﯾﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﺰو آﺧﺮﯾﻦ ﻧﻔﺮﻫﺎی زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﺎﺷﻢ؟ آﯾﺎ اﮔﺮ ﭘﺸﺘﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ، ﺗﻮان اداﻣﻪ ی راه را داﺷﺘﻢ؟ اﻣﺎ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﯽ ﹸﻪ ﺳﺎل ﺷﺪ ﺑﻌﺪ از ﻧ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر راﺣﺖ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺷﺮط آن ﻫﺎ را ﻣﯽ ﭘﺬﯾﺮم. ﺳﺨﺖ ﺑﻮد. ﺳﺎل ﻫﺎی آﺧﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ در زﻧﺪان ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم و ﻣﺎه ﻫﺎ اﻧﻔﺮادی ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم. ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪم. ﻫﻨﻮز ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺗﺪاوم داﺷﺖ. ﻫﻨﻮز دﯾﮕﺮاﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ در ﻫﻤﯿﻦ ﺳﻠﻮل ﻫﺎ. ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻤﺎﻧﻢ. اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از ﻣﺴﺌﻮل ﻫﺎی زﻧﺪان ﺑﯿﺎﯾﺪ و ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺳﺆال ﮐﻨﺪ، ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ دﻗﯿﻘﺎ ﭼﻪ ﻫﻢ ﺧﻮا ﮔﻔﺖ. آﯾﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻣﺜﻞ آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺮای ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﺻﺮﯾﺎن ﻧﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم، ﺑﺎز ﺧﻮاﻫﻢ «. ﻧﻪ» ﮔﻔﺖ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮدم. آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر، ﻫﻤﺎن دو ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ی ﭘﯿﺶ ﺑﻮد ﻗﺒﻞ از اﻧﺘﻘﺎل