Munireh Baradaran - Simple Truth

477 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺑﻪ اﻧﻔﺮادی. ﻧﺎﺻﺮﯾﺎن ﻣﺎ را ﺧﻮاﺳﺘﻪ و ﺑﺎز ﻧﻈﺮ ﻣﺎ را درﺑﺎره ی ﺷﺮاﯾﻂ آزادی و ﻣﺮﺧﺼﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد. ﭼﻪ ﻗﺪر ﻋﺠﯿﺐ و ﺑﺎورﻧ ﮑﺮدﻧﯽ ﺑﻮد. « ﻣﻦ» دﯾﮕﺮی ﻣﺴﺘﻘﻞ از ﺧﻮدم ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد. ﭼﻪ ﺗﻨﺪ ﻣﯽ رﻓﺖ و اراده ی ﻣﺮا ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ. اﻣﺎ ﻣﺮﺧﺼﯽ ﭼﻪ؟ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺎ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼﯽ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﻨﻢ. آن وﻗﺖ ﭼﻪ؟ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ روز ﺑﺮﮔﺮدم و آن ورﻗﻪ ی ﻟﻌﻨﺘﯽ را اﻣﻀﺎ ﮐﻨﻢ؟ اﯾﻦ ﺗﺮدﯾﺪﻫﺎ را در ﺳﻠﻮل ﺑﺎ ﺧﻮد اﯾﻦ ﻃﺮف و آن ف ﻃﺮ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم، ﮐﻪ ﻋﺼﺮ ﯾﮏ روز ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ، دﺳﺘﻮر آﻣﺪ ﮐﻪ ﭼﺎدر ﺑﭙﻮﺷﻢ و در ﻫﻤﺎن ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪای ﻣﺮ  ﻟﺤﻈﻪ ﭘﯿﺸﻮا، رﺋﯿﺲ زﻧﺪان ﺟﻠﻮی در ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ. ﺑﺎﯾﺪ ﻗﺒﻼ اﻧﻪ د ﻣﺘﻮﺟﻪ ی آﻣﺪﻧﺶ ﻣﯽ ﺷﺪم. ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم. ﺳﺮم ﮔﺮم ﺧﻮاﻧﺪن داﺳﺘﺎن ﯾﻮﺳﻒ از ﻗﺮآن ﺑﻮد. ﺑﺎﻋﺠﻠﻪ آن را ﺑﺴﺘﻢ. اﻣﺎ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﻧﺸﺪ ﮐﻪ از دﯾ ﺪ آن ﻫﺎ دورش ﺳﺎزم. ﭘﯿﺸﻮا ﻧﮕﺎه اش ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﮔﻔﺖ: » ﭘﺲ ﻗﺮآن ﻫﻢ ﻣﯽ «. ﺧﻮاﻧﯿﺪ » ﮔﻔﺘﻢ: ﮐﺘﺎب در ﺳﻠﻮل ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺗﻘﺎﺿﺎﯾﺶ ﻧﮑﺮده  اوﻻ ﹰ ﺧﻮاﻧﺪن آن ام. دوﻣﺎ دﻟﯿﻞ ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﯿﺴﺖ. ﻧﻈﺮم درﺑﺎره ی اﺳﻼم و ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮی ﻧﮑﺮده اﺳﺖ .« » ﮔﻔﺖ: ﺑﻠﻪ، ﻣﺎ در ﻫﺮ ﺳﻠﻮﻟﯽ آن را ﻣﯽ ﮔﺬراﯾﻢ و ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﯿﺪش، دور از «. ﭼﺸﻢ ﻣﺎ » ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻮب ﻃﺒﯿﻌﯽ اﺳﺖ ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺑﻪ آن ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﯿﻢ و ﺑﺎﺑﺖ ﺧﻮاﻧﺪن آن، ﺷﻤﺎ ﺣﺴﺎب ﻫﺎی دﯾﮕﺮی ﺑﺎز ﻧﮑﻨﯿﺪ .« ﮔﻔﺖ از اﯾﻦ ﺣﺮف ﻫﺎ ﺑﮕﺬرﯾﻢ؛ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﻫﻤﺎن ﺷﺐ ﻣﺎ را ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ ﺧﺎﻧﻪ. ﭘﺮﺳﯿﺪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﻦ ﭼﯿﺴﺖ. ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ. اﻣﺎ ﮔ ﻔﺘﻢ. ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺷﺮط آزادی را ﻣﯽ ﭘﺬﯾﺮم. ﭘﺮﺳﯿﺪ ﭘﺲ » ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼﯽ رﻓﺘﻦ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﯽ؟ « ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ دادم. ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻦ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ام اﻃﻼع دﻫﻨﺪ. ﹺ ﺳﻠﻮل در ﹺ ﺳﻠﻮل ﻣﺮا ﺑﺎز ﮐﺮدﻧﺪ. ﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﺎز و ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ. ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ در ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ؟ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺷﺘﺎب؟ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎو ر ﮐﻨﻢ. وﺳﺎﺋﻠﻢ ﭼﻪ؟ ﭘﺎﺳﺪار ﮔﻔﺖ ﻫﯿﭻ وﺳﯿﻠﻪ ﯾﯽ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮﻧﺪارم. ﺣﺘﺎ ﭘﻮل. ﭘﻮل ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد. اﻣﺎ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﺎﯾﺪ از آن ﭼﻨﺪ ﺗﮑﻪ ﻟﺒﺎس ﮐﻪ داراﯾﯽ ا م ﺑﻮد؛ ﮐﻪ ﺧﺎﻃﺮه ﻫﺎﯾﻢ ﺑﻮد، دل ﻣﯽ ﮐﻨﺪم. اﯾﻦ دﺳﺖ و آن دﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﻧﻤﯽ داﻧﻢ دﺳﺘﭙﺎﭼﮕﯽ ﺑﻮد؟ ﺗﺮدﯾﺪ ﺑﻮد؟ ﭘﺸ ﯿ ﻤﺎﻧﯽ ﺑﻮد؟ ﯾﺎ ﺧﻮش ﺣﺎﻟﯽ؟ ﻫﻨﻮز ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم. اﻣﺎ ﭘﯿﺮاﻫﻨﯽ را ﮐﻪ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﭘﻮﺷﯿﺪم. ﭘﺎﺳﺪار ﺑﺮای دادن ﺷﺎم ﮐﻪ آﻣﺪ، ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ » ﭼﺮا ﺑﯿﺮون ﻧﺮﻓﺘﻪ ای؟ ﺑﻘﯿﻪ « رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. رﻓﺘﻢ ﺑﯿﺮون. ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. در راه ﹺ ﺧﺮوﺟﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ رو ﻧﺰدﯾﮏ در ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﭘﺎﺳﺪار آن ﺷﺐ ﻟﺤﻨﺶ ﭼﻪ ﻣﺆدﺑﺎﻧﻪ ﺑﻮد » ﺗﻮ دﯾﺮ ﮐﺮده ای، ﺑﻘﯿﻪ رﻓﺘﻪ اﻧﺪ .«