های زندان نامه 132 کردم اینکار منکه با ظاهری آرام به دیدنخانواده کنیم. با خود فکر می می روزیخود روم، به نفعمسئولانزندان است، زیرا مدام فشار روانیشبانه می هرحال حتی اگر به نفع زندان هم باشد، کنیم. اما به را از خانواده پنهان می من هدفیجز اجرای «تمامیت» قانون ندارم. های اجتماعی، ی هویت مهراوه و نیمای من، بدانید، در کنار همه ویژه اینکه مادر شما دو تن هستم ام به مادر بودنم و به شغلی و خانوادگی کنم. بنابراین با اندیشم و فکر می بالم و به این یکی بیش از همه چیز می می خواهمکودکانم مرا در کنم: «من یک مادرم». و نمی صدای بلند اعلام می خواهمکودکانم فکر کنند که هیئتی اجبارآمیز و تبعاً تحقیرآمیز ببینند. نمی ی نابجا از قدرت، هر عمل غیرقانونی را به آنها توانند با استفاده دیگران می دانم شما به آب، غذا، خانه، خانواده، پدر و مادر، محبت تحمیلکنند. می خانواده و دیدار با مادرتان نیاز دارید. اما به همان اندازه به آزادی، امنیت مداریو عدالتنیاز دارید و بدانید که این مفاهیم در هیچ اجتماعی، قانون اند. درخواست ها، اجرا نشده کجای دنیا با نوشتنِ «قانون» رویکاغذپاره بخشد. و پافشاری ما برای اجرای قانون، به قانون هویت و موجودیت می بوسمتان، هزاران سازیم. می بنابراین بدانید «من» و «شما» باهم قانون را می برم، اما امیدم هاستآغوشم ازشما تهی استالبته رنجمی بار و از اینکه ماه ها بیهوده نباشد. به آن استکه این رنج قربان هر دویشما ۱۳۹۰ سال
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2