های زندان نامه 178 برای احیای حقوق بشر و دمکراسی در ایران است؛ فعالان حقوق بشر در سراسر جهانکه مرا در ایستادگی و مقاومت یاری نمودند و من هربار با هایشریفی هستند که ها، انسان اندیشیدمکه در آن سوی اقیانوس خود می کنند و تحمل های والای انسانی با من همدردی می در پاسداشت ارزش نمایند؛کسانیکه از حقوق ام هموار می این بار سنگین را بر من و خانواده ای ام را در خواسته شان استفادهکردند و مرا و خانواده های فردی و آزادی شد تنها نگذاشتند، افرادیکه یکوچکما محدود می که ظاهراً به خانواده شان در اعتصابغذای من مشارکتکردند شجاعانه و با تصمیم شخصی ی نگرانی عمومی از اعتصابغذا شریک نمودند ـ و البته مرا نیز در تجربه آنها به من فهماندند که چگونه اعتصابغذای یک انسانْ دیگری را نگران تریرا برایمن به همراه آورده بود، زیرا کند. اقدام آنها مسئولیتسنگین می آنها در حمایت از تصمیم من دست به اعتصابغذا زده بودند. خواهم بدانید من نیز بابت دانم از اعتصابم نگران بودید، می من می هایتان نگران بودم. اما چرا حاضر نبودم به ها و دلواپسی ی نگرانی همه ها زندانیسیاسیکهصرفاً به اعتصابم پایان دهم؟ من در کنار موکلانم و ده ترین اعمالشان در زندان هستند، روزهایهرچند دشوار، دلیلشرافتمندانه های گذرانم؛ در کنار فعالان مدنی، سیاسی و زندانی اما پرارزشی را می امکه افتخار وکالت برخی از آنها را وطنان بهایی و مسیحی عقیدتی، هم نمایم،کسانیکهصرفاً ام و اکنون نیز با افتخار با آنان تحملحبسمی داشته اند. ایمحکومشده بهدلیلزیستنبر اساساعتقادشانبه احکامغیرعادلانه های خانوادگی روی آوردند. ی مظالم، به مجازات اما آنان پس از همه ی جدیدی برای ابتدا همسرم را تحت تعقیب قرار دادند، سپس پرونده او تشکیل دادند، بعد از بازداشت خانواده وکودکانم، طی چند ساعت،
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2