های زندان نامه 238 گذارد من آرام بگیرم، آرام حبس بکشم و آرام ظلم ببینم. همین! اما در نمی رود چهکنم؟ دانم با ظلمیکه بر تو و فرهاد و مهراوه و نیما می این میان نمی بردن و آشکارا بردن و بازهم رنج کنم بازهم راهی جز رنج با این همه فکر می خواهم به آنانکه در حقمان ظلم توانم و نمی رنجکشیدن نداریم. هرگز نمی تابم. اند، رفتاریمشابه داشته باشم، اما سکوترا نیز هرگز برنمی روا داشته بوسمت می هزارانهزار بار دلتنگتم نسرین اوین ـ بند زنان ۱۳۹۷ مهر
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2