جستاری در ناپدیدسازی قهری 20 و غالبا مقامات از پاسخ دادن به خانواده در مورد بازداشت و یا محل نگاهداری قربانی امتناع می کردند. از همین رو مثال در تهران همیشه تعداد قابل توجهی از بستگان قربانیان در مقابل دفتر پاسخ گویی زندان اوین حضور داشتند تا از سرنوشت و یا محل نگاهداری عزیزان خود با خبر شوند. مقامات برای هفتهها، ماه ها و گاه چندین سال از دادن هرگونه خبری به خانواده خودداری میکردند. در اوایل مرداد تابستان 1367 نیز به یکباره مالقات های همه زندانیان سیاسی در سرتاسر کشور قطع شده و مقامات از دادن هرگونه خبری از سرنوشت و یا حتی محل نگاهداری زندانیانی که غالبا در حال تحمل دوران حبس خود بوده و چندین سال بود که مالقات داشتند طفره می رفتند. آنان برای چندین ماه ناپدید شدند و پس از چهار یا پنج ماه آنان که زنده مانده بودند پدیدار شدند و بقیه اعدام شده بودند. بازنگری موارد باال نشان از تنوع گروه های هدف و روش های ناپدیدسازی دارد. در کشورهایی که جنگ داخلی در جریان بوده (پرو، گواتماال، السالوادور، سریالنکا، عراق، سوریه، روسیه، الجزایر و کلمبیا) نیروهای نظامی و شبه نظامی حامی دولت مسئول غالب ناپدید سازی ها در روستا ها بودند و در شهرها نیروهای پلیس و نیروهای امنیتی نقش اصلی را در ناپدیدسازی ایفا می کردند. در کشورهای دیگر مانند آرژ انتین، شیلی، ایران و پاکستان جز یک دوره کوتاه عمدتا نیروهای امنیتی و نهادهای امنیتی درون ارتش (در مورد ایران ی المی) سپاه پاسداران انقالب اس ا شبه نظامی تحت فرمان دولت (در مورد ایران بسیج) نقش اصلی را در ناپدید سازی ایفا می کردند. در غالب موارد ناپدیدشده گی از همان ابتدای بازداشت یا ربودن افراد آغاز میشد. اما در برخی موارد ناپدیدشده گی پس از دوره ای که فرد ناپدیدشده در زندان از وضعیت مشخصی برخوردار بود اتفاق افتاده است (ایران، سوریه و الجزایر). گروه های هدف ناپدیدسازی نیز متنوع بوده است. در کشورهایی که تنوع قومی، زبانی ال بوده غالبا و مذهبی در آنها با اقلیتها هدف سیاست ناپدیدسازی بودند (عراق، سریالنکا، روسیه و پاکستان). در تعدادی از کشورهای آمریکای جنوبی و مرکزی بومی ها که اکثریت جمعیت را تشکیل می دادند هدف این . ال و پرو) سیاست بودند (گواتما در کشورهای دیگر
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2