ناپدی دسازی قهری در ایران 81 خانواده و نزدیکان و از نظر «گروه کاری» تنها خانواده فرد ناپدیدشده است، به سازمانهای غیردولتی محلی، ملی و بین المللی مدافع حقوق بشر و نهادهای نظارتی میباشد. ال نخستین و احتما مهمتر ین دلیل گزارش دهی محدود و غیرموثر، سرکوب سازمانیافته، گسترده و خشن مخالفان، منتقدان و دگراندیشان است. المی با شدت هرگونه جمهوری اس مقاومت، بهویژه سازمان یافته، در برابر نقض حقوق بشر توسط نهادهای حکومتی را با خشونت سرکوب کرده است. نتایج چنین سرکوبی بسیار گسترده، عمیق و ماندگار است. اولین نتیجه سرکوب در ایران نابودی جامعه مدنی مستقل بود. همه احزاب سیاسی مخالف و منتقد حکومت از خرداد 1360 تا خرداد 1362 غیرقانونی و اعضا و هوداران آن مورد پیگرد قرار گرفته و بسیاری از آنان بازداشت، شکنجه و اعدام شدند. ب سیاری دیگر در داخل کشور پنهان شده، راه تبعید را در پیش گرفتند و یا از درگیر شدن در سیاست خودداری کردند. نهادهای مستقلی مانند کانون وکال، جمعیت حقوقدانان و معدود گروههای غیردولتی مدافع حقوق بشر منحل و فعاالن آن مورد پیگرد قرار گرفتند و یا مانند کانون وکال با تحت پیگرد قرار دادن مدیران غیردولتی آن استقالل خود را از دست داده و به یک نهاد نیمه حکومتی تبدیل شدند. به همین دلیل گروه های م حلی و ملی سیاسی و مدافع حقوق بشر که می توانستند به بستگان زندانیان سیاسی و اعدام شدگان کمک کنند و آنان را در جمع آوری و انتقال اطالعات یاری دهند عمال وجود نداشتند. بخشی از زنجیره جمع آوری و انتقال اطالعات از هم گسسته بود. دومین نتیجه سرکوب متوقف شدن فعالیت جمع های دوستانه بستگان زندانیان سیاسی و اعدام شدگان بود که در زمان شاه ایجاد و پس از انقالب 1357 در قالب جمع های متشکل مادران وابسته به گروه های سیاسی مختلف به حیات خود ادامه داده بودند. شکل گیری مجدد این جمع های دوستانه چندین سال به درازا کشید و عمال پس از فروکش کردن موج اولیه اعدام ها در نیمه اول 1362 اولین نشانه های آ ن پدیدار شد. این جمعهای محدود دوستانه فاقد توانایی برای جمع آوری اطالعات به شکل وسیع و انتقال به موقع آن بودند. با محدود شدن فعالیت بستگان زندانیان سیاسی و اعدام شدگان بخشی دیگر از زنجیره تولید و انتقال اطالعات با محدودیت های بسیار جدی مواجه شده بود.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2