ناپدی دسازی قهری در ایران 83 سرکوب و ترور گزارش دهی در مورد نقض حقوق بشر و بهویژه ناپدیدسازی را بسیار دشوار کرده بود. اما موانع این گزارش دهی اندک تنها سرکوب حکومت نبوده است. عواملی دیگر نیز در کاهش انگیزه برای اقدام در این جهت دارای اهمیت جدی است. الف) هر چند بستگان قربانیان حین مشارکت در مبارزه علیه نقض حقوق بشر با مفاهیم آن آشنا میشدند ، اما این روند بدون دسترسی به مواد آموزشی مناسب بسیار دشوار، کند و حتی گیجکننده بود . چنانچه در دهه شصت و حتی دهه هفتاد آگاهی فعال ترین بخش بستگان زندانیان سیاسی و اعدام شدگان از مکانیزم های بین المللی ناظر بر نقض حقوق بشر بسیار اندک و جنایت ناپدید سازی تقریبا صفر بود. 10 ب) با توجه به سرکوب شدید در داخل کشور منبع اطالعاتی بستگان زندانیان سیاسی و اعدام شدگان عالوه بر اخباری که در روابط دوستانه خود به دست میآوردند رسانههای متعلق به نیروهای مخالف و منتقد و رسانه های صوتی خارج از کشور مانند بیبیسی بود. متاسفانه برای من دسترسی به آرشیو رسانههای صوتی میسر نبوده است، اما با مطالعه رسانه های چاپی با اطمینان می توان گفت که تا 1368 تقریبا هیچ مطلب جدی در مورد حقوق بشر در رسانهها ی وابسته به احزاب چپگرا منتشر نشدهاند. 11 اما مطالعه نشریه مجاهد 12 و مالقات های متعدد کاظم رجوی به نمایندگی از شورای 10 هر چند تحقیقات مستقلی در این مورد صورت نگرفته است، اما مشاهدات نویسنده که در آن سالها با بخشی از فعالترین بستگا ن ق ر با نی ان در تهران دوستی داشته موید این موضوع است. به ویژه من مطلقا به خاطر ندارم که این خانواده ها حتی یک بار به مسئله ناپدیدسازی اشاره کرده باشند. 11 در تیترهای مطالب نشریه کار (فدائیان خلق- اکثریت) ، کار (فدائیان خلق- اقلیت) و نامه مردم (حزب توده) به ترتیب تا دی ،1367 آذر 1367 و آذر 1365 تنها یک بار به حقوق بشر اشاره شده است. نشریه شورا (ارگان شورای ملی مقاومت) نیز از آبان 1363 تا بهمن 1368 هیچ تیتری در مورد حقوق بشر ندارد. هر چند در شمارههای 51 ،50 و 52 تمام یا صفحات زیادی از نشریه به این مسئله اختصاص داده شده است. 12 مثال انتشار بخش هایی از گزارش عفو بینالملل در مورد ایران در نشریه مجاهد 23( 135 دی )1361 و انتشار گزارش اجالس کمیسیون حقوق بشر در نشریه مجاهد 26( 144 اسفند .)1361 در شماره های بعدی
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2