ناپدی دسازی قهری در ایران 85 به ایران در نزد «گروه کاری» بالغ بر 500 مورد بود. عالوه بر همه دالیل باال بستگان زندانیان سیاسی و اعدام شدگان شاهد بودهاند که علیرغم مراجعات مکرر به دفاتر سازمان ملل در تهران و نوشتن نامه های متعدد به دبیرکل این سازمان، اقدامات انجام شده که نتایج ملموسی برای عزیزان آنها داشته باشد بسیار ناچیز بوده است. نادیده گرفتن وضع یت وخیم حقوق بشر به دالیل سیاسی ، از جمله سکوت سازمان ملل در برابر کشتار تابستان ،67 و دراختیار نداشتن مکانیزم الزم برای مجبور های کردن کشورهای خاطی برای عمل به تعهدات خود سبب بی اعتمادی خانواده ها به موثر بودن مراجعاتشان به این سازمان شده است. آنان در یک مقایسه ساده در بسیاری از موارد به این نتیجه می رسند که با توجه به غیرموثر بودن اقدامات سازمان ملل مراجعه به این سازمان با توجه به امکان انتقامجویی دولت ا رزش خطر کردن نداشته باشد. 15 با توجه به مطالب فوق طبیعی به نظر می رسد که مانند بسیاری از کشورها که نقض سازمانیافته ، گسترده و خشن حقوق بشر وجود داشته و همه نهادهای مدنی مستقل سرکوب میشدند، انتقال اطالعات به ایرانیان تبعیدی، سازمان های غیردولتی مدافع حقوق بشر بین المللی و نهادهای بین دولتی ناظر بر نقض حقوق بشر در دهه شصت با مشکالت بسیار و خطرات بسیار جدی همراه بوده و بستگان قربانیان غالبا از برقراری اینگونه ارتباطات از داخل ایران پرهیز می کردند. به همین دلیل بوده است که گزارش های نقض حقوق بشر به طور کلی و مشخصا در مورد ناپدیدسازی در مقایسه با ابعاد آن در ایران بسیار کم بوده است. همین اطالعات محدود نیز با تاخیر قابل توجه و تنها از طریق راه های به شدت مخفیانه ممکن شده است. مطالعه موردی چند پرونده: برای آشنایی بهتر با روش کار «گروه کاری» چند پرونده که شرایط متفاوتی داشتهاند 15 به عنوان یک نمونه نگاه کنید به پیام ام البنین جاللی مهاجر (مادر بهکیش) در اعتراض به سکوت احمد شهید، گزارشگر ویژه در مورد وضعیت حقوق بشر در جمهوری اسالمی ایران، به وضعیت بستگان اعدام شدگان دهه شصت. (مادر بهکیش )1390
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2