در بارۀ اعدام

ﺎرە � در ی اﻋﺪام ١٦٦ ﻪ � ﻢ ﮐﻪ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻗﻀ � ﺎ ﺑﺮای ﻣﻼﻗﺎت آﺧﺮ، ﻣﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ � ﺑﻮدﻧﺪﮐﻪ ﺑ بﺪ و ﺟﺪی اﺳ �� ﺧ ﻔﺘﺪ. روز بﻌﺪش � ﻦ اﺗﻔﺎق اﻣکﺎن دارد ﺑ �� ﺖ و بﺪﺗ � دردﻧﺎ � واﻗﻌﺎ گ � ﻦ روز زﻧﺪ �� ﺗ ام ﺑﻮد. ﻫﻤﻪ � اش داﺷﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﺮدم و ﮐ ﺗﻤﺎم ﺧﺎﻃﺮات آن ﺳﺎل � ﻫﺎ داﺷﺖ ﻣﺮور � ﺷﺪ. ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﮑﺮ م ﮐﺮد ﺎرە اﻧﻔﺮادی ﻫﺴتﻨﺪ؟ � ﺎ دو � ً آ � دارد. ﻣﺜ � ﺎر ﭼﻪ اﺣﺴﺎ � اﻵن زاﻧ ﺶ � ﺗﻨهﺎﺳﺖ؟ ﻟﻘﻤﺎن ﭘ ﺎ ﻧ � اش ﻫﺴﺖ � ﻪ؟ بﻪ ﭼﻪ دارد ﻓﮑﺮ ﻨﺪ؟ ﮐ ً دارد بﻪ ﺧﺎﻧﻮادە � اﺣﺘﻤﺎ � اش ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ؟ ﻣﻦ آﻧﻘﺪر از ﺧﻮدم ﺳﺆال � � ﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ � ﮐﺮدم و آرزو ﺶ � ت ﭘ ت ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎی ﺴﺘﻢ ﺣی � ﺗﻮا اش ﺮ ﻫﻢ ﻗﺮار اﺳﺖ اﻋﺪام � ﻢ ﮐﻪ ا �� بﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ کﻤﮑﺶﮐﻨﻢ و بﻪ او بﮕ ﺸﻪ ﮐﻪ ﻗﻮی ﺑﻮد ـ و بﺎ � ـ ﻣﺜﻞ ﻫﻤ ﺷﻮد، ﻗﻮی بﺎﺷﺪ ﺷهﺎﻣﺖ ﺗﻤﺎم ﺑﺮ ود ﻪ �� پﺎی ﭼ ﺸﻪ ﮐﻪ ﺑﺮای آرﻣﺎن � ی دار. ﻣﺜﻞ ﻫﻤ � ی ﮐﻪ داﺷﺖ واﻗﻌﺎ ﻫﺎی ﺎری ﮐﺮدە ﺑﻮد، اﯾﻦ را ﻫﻢ آﻧﻄﻮری ﺣﺴﺎب ﮐﻨﺪ و ﻗﻮی و ﻣﻘﺘﺪر � ﻓﺪا ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻫﯿﭻ � ﺸﻪ . و � بﺎﺷﺪ ـ ﻣﺜﻞ ﻫﻤ ﺸﺪ بﺎ او ﺻﺤبﺖ � وﻗﺖ بﮑﻨﻢ … ﻫﯿﭻ ﺎدم اﺳﺖ � ﺑﻮد. ﻣﻦ � دردﻧﺎ �� ﺧ �� ﺸﺪ و ﺧ � ﻓﺮﺻﺖ روزیﮐﻪ داﺷ � ﺘﻢ از زﻧﺪان آزاد � � بﺎ �� ﺷﺪم، روز آﺧﺮ زﻧﺪاﻧﻢ، ﺗﻘ ﺷﻮد ﮔﻔﺖ ﺳﺨﺖ ﺎدی از اﻓﺮاد � ز �� ﻦ روز زﻧﺪاﻧﻢ ﺑﻮد. ﭼﻮن از ﺗﻌﺪاد ﺧ �� ﺗ � ف � ﮐﻪ در زﻧﺪان ﺑﻮدﻧﺪ داﺷﺘﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓ � ﮐﺮدم و ﻧ ﺴﺘﻢ ﮐﻪ آ � دا ﺎ � اﯾﻦ � ﺎرە � ﻫﺎ را دو � ﺎر و ﻟﻘﻤﺎن. واﻗﻌﺎ � ﺎ ﻧﻪ، از ﺟﻤﻠﻪ زاﻧ � ﺑیﻨﻢ � دردﻧﺎ ﻦ و �� ﺗ ﺳﺨﺖ گ � ﻦ روز زﻧﺪ �� ﺗ ام ﺗﺎ اﻵن ﺑﻮد ـ اﻟﺒﺘﻪ بﻌﺪ از ر وز � ف � ﺎر و ﻟﻘﻤﺎن. ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓ � اﻋﺪام زاﻧ ﮐﺮدم بﺎ ﻫﻤﻪ ی اﯾﻦ اﻓﺮاد؛ بﺎ اﻓﺮادی ﮐﻪ بﺎﻫﻢ ﺳﺎل ﻢ و بﺎﻫﻢ � ﮐﺮدە ﺑﻮد گ � ﻫﺎی ﺳﺎل زﻧﺪ ﺎدم � . ن ﻧﺪاﺷﺖ ی � ی � ً ﻫﯿﭻ ﺷ � ﻢ. آن آزادی ﺑﺮای ﻣﻦ اﺻ � آﺷﻨﺎ ﺷﺪە ﺑﻮد ت داﺷﺘﻢ از اﺳﺖ وﻗی � زﻧﺪان آزاد ﺷﺪم، ﮐﻪ بﺎ اﯾﻦ کﺎﻏﺬبﺎزی وکﺎرﻫﺎی ی زﻧﺪان داﺷﺘﻢ � ﺪ، در ﺗﻤﺎم ﻣﺴ � ﺪ دو ﺳﺎﻋﺖ ﻃﻮل ﮐﺸ � ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺷﺎ � اﺷﮏ � ﻪ �� ﺨﺘﻢ وﮔ � ر ﮐﺮدم . ﺣﺎﻻ ﺟﺪا از اﯾﻦ ﻦ ﻟﺤﻈﻪ ب �� ﮐﻪ آﺧ ﻐﻞ