در بارۀ اعدام

ﺎرە � در ی اﻋﺪام ١٦٨ ت بﺎزداﺷﺖ ﺷﺪە ﺑﻮد ﺑﻮد و از وﻗی � ﮐﻮﭼ �� ت ﺧ � ﺧﻮاﻫﺮش، ﮐﻪ دﺧ ﺪ از دﺳﺖ دادن ﺳﺎل � ﺴﺘﻪ ﺑﻮد او را ﺑبﯿﻨﺪ، ﺷﺎ � ﮕﺮ ﻧﺘﻮا � د ﻫﺎی ﺟ ن ، ﻮای در ﺻﺤبﺖ � داﺷﺖ و ﻫﺮ از گﺎ � ن ﺧﺎ ﺳﻨﮕﯿی ﻫﺎ ﺸﺎن � ﺧﻮدش را � ﺸﻪ � داد. اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ﻫﻤ � � ﺳ ﻢ آدم آزاد �� ﮐﺮدم کﻤﮏ بﮑﻨﻢ و بﮕ � � ﺷﻮد و � ب ان � ی ون و ﺟ � ﺪ ﺑ � آ �� ﮐﻨﺪ؛ درﺳﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ دوران ﺧ ﺪ � ن آدم بﺎ بﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺗﻼش ﺑﺮای ﺗﺤﻘﻖ ﻫﺮ آرﻣﺎی � ت ﺑﻮد، و ﺳﺨی ﻨﻪ �� ﻫ ﺳﺎدە � ی � ً ﭼ � ﺎدی بﺪﻫﺪ و اﺻ � ز �� ﻫﺎی ﺧ ﺮ آدم � ﺴﺖ. ا � ای ﻧ ﺎری در اﯾﻦ ﺳﺎل � ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻓﺪا ﻫﺎ را در اﯾﻦ ی ب ﺪ و ﻣﻌﻨﺎی � زﻣﯿﻨﻪ ﺑبﯿن ﺪﻫﺪ بﻪ اﯾﻦ ﺳﺎل ﺪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ درک ﻋﻤﯿﻖ � ﻫﺎ، ﺷﺎ ﺪا ﮐﻨﺪ. اﻟﺒﺘﻪ � ﺗﺮی از آن ﭘ ﮐﻪ ﺎر � زاﻧ و ﻟﻘﻤﺎن ً اﯾﻦ � اﺻ ت ﻧﺪاﺷﺘﻪ بﺎﺷﻨﺪ بﻪ �� ﻃﻮر ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻧگﺎە ﻋﻤ اﯾﻦ ﺳﺎل � ی ﮐﻪ ﻫﺎی ﮐﻪ آدم بﻪ � بﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻫﺮ از گﺎ � ﮔﺬﺷﺖ، و ﮔﺬﺷﺘﻪ ی ﺧﻮدش ﻧگﺎە واﻗﻊ � ﺎﻧﻪ ﻫﻢ � ﮔﺮا ﮐﺮد، آن ﺳﺎل � ﻫﺎ ﺴﺖ � ﺗﻮا ﭼﺎﻟﺶ �� ﺧ ، ﻧگﺎە � بﻪ ﻃﻮر ک � ن بﺎﺷﺪ. و ی � ﺑﺮاﻧﮕ ﺷﺎن بﻪ زﻧ �� ﺧ گ � ﺪ ﺴﺖ � ت ﺑﻮد. ﭼﻪ ز ﻧگﺎە ﻣﺜﺒی ی ﮐﻪ اﻧﺠﺎم ﺷﺎن داﺧﻞ زﻧﺪان، ﭼﻪ کﺎرﻫﺎی � � دادﻧﺪ، ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺗﻤﺎم آن � ﺸﺎن � ﻫﺎ ﺪوار ﺑﻮدﻧﺪ � داد ﮐﻪ ﭼﻘﺪر اﻣ � و ﻓﮑﺮ ﺪواری در ﻫﻤﺎ � ﮐﻨﻢ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ اﯾﻦ اﻣ ن ﭼهﻞ و ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻋﺖ � آرزو �� آﺧﺮ ـ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧ ﮐﻨﻢ ای � کﺎش ﺴﺘﻢ بﺎ بﭽﻪ � ﺗﻮا ﻫﺎ ﺻ ﺤبﺖ ﺪە ﺷﺪە ﺑﻮد. ﻫﯿﭻ � بﻪ ﭼﺎﻟﺶﮐﺸ �� بﮑﻨﻢ ـ ﺧ ﮐﺲ، بﻪ ﻫﯿﭻ وﺟ ﻪ، بﺎور � ﻧ ﮐﺮد ﮐﻪ بﭽﻪ در ﺗﻤﺎم ﺳﺎل � ﻫﺎ اﻋﺪام ﺷﻮﻧﺪ. و ی ﮐﻪ ﻣﺎ بﺎ ﻫﺎی ﻫﺎ آن � گ � زﻧﺪ � ﻢ، اﺣﺴﺎس � ﮐﺮد ﮐﻨﻢ بﻪ ﺪوار � ﺟﺰ ﻣﻘﺎوﻣﺖ، اﻣ ، ی و ﺗﻼش ﺎر و ﻟﻘﻤﺎن اﻋﺪام � ﺴﺘﻢ ﺑبﯿﻨﻢ. بﻌﺪ از اﯾﻦ ﮐﻪ زاﻧ � ﮕﺮی ﻧﺘﻮا � ن د ی � ﻣﻦ ﭼ � ﻓﮑﺮ �� ﺷﺪﻧﺪ، ﻣﻦ ﺧ ﻪ �� ن بﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺗﺠ ی ﮐﺮدم . ﭼﻮن اوﻟن �� بﻪ ﻋﻨﻮان ﺻﻤ � ﺎر واﻗﻌﺎ � را داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ... اﻟﺒﺘﻪ زاﻧ ﻦ دوﺳ �� ﺗ ﺖ دوران � ت زﻧﺪان ﻣﻦ، و ﺣی ﻣﻦ، بﻌﺪ از اﯾﻦ ﮐ گ � ﺷﻮد ﮔﻔﺖ دوران زﻧﺪ ﻪ از � بﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ � دﺳﺖ رﻓﺖ، ﻣﻦ داﺋﻤﺎ ﻪ �� ﮐﺮدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻪ ﺗﺠ ت ی ﺳﺨی