در بارۀ اعدام

ﻖﯿرﻓ � اﻋﺪا ؛ زاﻧ � ﺎر یﻣﺮاد ١٦٩ � ﺑﺮای ﺳﺎﯾﺮ اﻓﺮادی ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﮏ ﻧﻔﺮ از اﻋﻀﺎی � ﺪم ﮐﻪ � ﺷن ﺧﺎﻧﻮادە � ﺷﺎن اﻋﺪام ﺷﺪﻧﺪ و ً پﺪر، ﻣﺎدر، ﺧﻮاﻫﺮ، � ﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﺜ � دا ﻫﯿﭻ � ت ﻓﺮزﻧﺪﺷﺎن اﻋﺪام ﺷﺪە ﺑﻮد. و ﺎ ﺣی � ﺑﺮادر از ﻋﻤ � وﻗﺖ در ﻖ ﮐﻪ اﯾﻦ � � رﻧ ﺪﻧﺪ، اﺣﺴﺎﺳﺎت � اﻓﺮاد ﮐﺸ ﺷﺎن، ﻫﻤﺎن ﻓﮑﺮی ﮐﻪ ﻣﻦ � � داﺋﻤﺎ ﺴبﺖ بﻪ آن ﭼهﻞ و ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻋﺖ آﺧﺮ و ﻫﻤﭽﻨﺎن � ﮐﺮدم � اﯾﻦ ﻓﮑﺮ را بﺎ ﺧﻮدم دارم و � ﺎر ﭼﻪ ﻓﮑﺮ � ﻢ ﮐﻪ زاﻧ �� ﮔ ﮐﺮد؛ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺧﻮاب � �� ﻣﻦ ا ی ﮐﻪ بﻌﺪ از اﯾﻦ ﻫﺎی ﺎر و ﻟﻘﻤﺎن اﻋﺪام ﺷﺪﻧﺪ � ﮐﻪ زاﻧ � ﺪم، ﻫﻤﻪ � د ی ﺧﻮاب ﻮط بﻪ �� ﻫﺎ ﻣ ن ﻌی � ؛ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﺎت آﺧﺮ ﺑﻮد آن روز آﺧﺮ ﻣﻦ بﺎ آن � ﻫﺎ ﺑﻮدم و ﺻﺤبﺖ ﺴبﺖ بﻪ ﺗﻤﺎم � ﻢ. ﻣﻦ � ﮐﺮد ﺰ ﺧﺎﻧﻮادە �� اﻓﺮادی ﮐﻪ ﻋﻀﻮ ﻋ ﺎ دوﺳﺖ ﺧﻮدﺷﺎن را از دﺳﺖ � ﺷﺎن ﺎد اﺣﺴﺎس � ز �� دادە ﺑﻮدﻧﺪ و بﻪ ﻫﺮ ﻧﺤﻮی اﻋﺪام ﺷﺪە ﺑﻮدﻧﺪ، ﺧ � �� ﻧﺰد ف ی ف ﮐﻪ ﻫﻤن بﺎ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻧﻔﺮ ازﮐﺴﺎی � ﮐﺮدم و اﺗﻔﺎﻗﺎ و ﺖ را � ﺿﻌ � داﺷتﻨﺪ و ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ، ﺗﻤﺎسﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻫﻢ رﻧﺞ ﺧﻮدم را بﺎ آن ح ﻫﺎ ﻃ � ﺖ � ﮐﺮدم و ﻫﻢ ﻫﻤﺪردی ﮐﺮدم و اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﺪردی ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ وﺿﻌ ت ﮐﻪ در ذﻫﻦ ﺴتﻨﺪ ﺗﺤﻤﻞ بﮑﻨﻨﺪ؟ بﺎ اﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮای � ﺳﺨﺖ را ﭼﻄﻮر ﺗﻮا � � ﺗﺪا ذﻫﻦ ﺧﻮدش از � ت ﮐﻪ ﻧﺪاﺷتﻨﺪ، و ت بﺎ ﺧﺎﻃﺮای ﺎ ﺣی � ﺷﻮد ﻦ ﻟﺤﻈ �� آن آﺧ � ﺎت ﺳﺎزد، ﭼﻪ � کﺎر ﻪ �� ﺗﺠ �� ﮐﻨﻨﺪ؟ و ﺧ ت ی ﺳ ﺨی � ﺑﻮد و ﻫﺮ بﺎرﮐﻪ ﻣﻦ ﺎرە � ﮏ ﻧﻔﺮ در ﺧﻄﺮ اﻋﺪام ﻗﺮار دارد، دو � ﺷﻨﻮم ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮات، ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ � ﻫﺎ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺗﮑﺮار � ﺷﻮد ﮐﻪ ﮏ ﺎرە در اﻧﻔﺮادی � ﻧﻔﺮ دو ﺳﺖ. ﺧﺎﻧﻮادە دارﻧﺪ؟ � اش ﭼﻪ اﺣﺴﺎ دوﺳﺘﺎن اش دارﻧﺪ؟ ﺧ � ﭼﻪ اﺣﺴﺎ ی در ذﻫنﺶ ﻮدش ﭼﻪ ﻓﮑﺮﻫﺎی � ﻫﺴﺖ و بﻪ ﭼﻪ ﻓﮑﺮ � ﺎرە ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻟﺤﻈﺎت ﺗﺪا � ﮐﻨﺪ؟ و دو � ﻢ � ﺪوارم ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ در اﯾﺮان روزی را داﺷﺘﻪ بﺎﺷ � اﻣ � ﺷﻮد. و واﻗﻌﺎ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻓﺮدی ﻧﻪ ﺗﻨهﺎ بﻪ � ﺎ � ﺖ ﺳ � ﺎ ﻓﻌﺎﻟ � ﺪە � ﺧﺎﻃﺮ ﻋﻘ ا ش اﻋﺪام