در بارۀ خشونت

ﺎرە � ی در ﺧﺸﻮﻧﺖ | ﭼهﺎرﮔﻔﺘﮕﻮ ٦٠ ﻫﺴﺘﻢ. در ﻣﺮور ﮔﻔﺘﻤﺎن اﯾﺮان، ﻣﺜﻞ � ــــﺦ ﻣﻌﺎ � ﻫﺎی ﻏﺎﻟﺐ ﺗﺎر گ ﻏﺮب» � « زد ﺪﮐﻪ � اﺷﺎرەﮐﺮد » روح ﻏﺎﻟﺐ زﻣﺎﻧﻪ « ، ﺣیت ﺧﺎرج از اﯾﺮان و ﻤﻪ � ﺎری ازﮐﺸﻮرﻫﺎی ﻣﺴﺘﻌﻤﺮە و ﻧ � ﺴ � در ﻣﺴﺘﻌﻤﺮە ﻫ ﻤﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ در ﺪ ﻣهﻢ اﺳﺖ. � ن آورد کﺎی ﻻﺗنی �� ﮐﻪ از آﻣ � اﯾﺮان ﺑﻮد. ﺑﺮای اﻣﺮوز ﻫﻢ ﻣﺜﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺳﺎزﻣﺎن » ��� ﻫﺎی ﭼ « ﺸﺪە � ﻓﻌﺎل اﻧﺪ ﻣﺴﺌﻠﻪ � ی ﻣه ﻪ �� اﺳﺖ. بﺎ ﺗﻮﺟﻪ بﻪ ﺗﺠ � ، ﺎن اﺳﺖ �� ای ﮐﻪ در ﺟ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺴﮑﻮرس ﻣبﺎرزە � د ی ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺖ � ﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻣﻮﻗﻌ � دﻧ � ن در ﺗﻤﺎ ی � ﭘﺮﻫ ﺧﻮد را ﺣﻔﻆﮐﺮدە و ﺗﺎ اﻃﻼع ﺛﺎﻧﻮی اﻋﺘبﺎر ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ. ﺣﺪاﻗﻞ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣبﺎرزە ی ﺧﺸﻮﻧﺖ ن ﺳﺎزﻣﺎن ی � آﻣ ﺎﻓﺘﻪﮐﻪ بﺎ ﻋﻨﻮان ﻣبﺎرزە � ی ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ � ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻨﻪ �� ً ﮔ � ﺷﻮد، ﻓﻌ ﺎ در داﺧﻞ �� ﺴﺖ. ﻫﺮﭼﻨﺪﮐﻪﮔ � ﻧ � ای ﻋﻤ ﺣﮑﻮﻣﺖ اﯾﺮان ﻧﮕﺮاین ﺎض از � ﻢ ﻓ � ﻫﺎیی در اﯾﻦ بﺎرە وﺟﻮد دارد. اﺑﺮاﻫ ﮔ راﺳﺖ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ � ی ا � ﺎن اﯾﺮان اﺧ � ﺮا » ﻞ ﮔﺮوە � ﺸﮑ � ﻧﮕﺮان ﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮور درﮐﺸﻮر ﻫﺴﺘﻢ. »و « � اﺣﺴﺎس ﮐﻨﻢ ﮐﻪ بﻪ ﺳﺎل ۵۱ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﻢ. � ا « بﺎزﺧﻮاﻫﻢ ��� ﺮ ﻓﺮﺻﺖ بﺎﺷﺪ، بﻪ بﺤﺚ از ﺟﻨبﺶ ﭼ � ا � ﺶ از آن � ﮔﺸﺖ. اﻣﺎ ﭘ ﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ � پ ﺳﻢﮐﻪ آ � ﺧﻮاﻫﻢ ﺑ اﺷکﺎل � در ﺗﻤﺎ آن یب اﻋﺘبﺎر و یب ﺠﻪ اﺳﺖ؟ � ﻧت وﻗیت بﺎ ﺳﺎﺧﺘﺎری یب ﮐ � رﺣﻢ و ﮔﺮ ﻮب ﻣﻮاﺟﻪ ﻢ ﮐﻪ از ﺧﺸﻮﻧﺖ بﻪ ﻋﻨﻮان ﺗﻨهﺎ ﺷﯿﻮە � ا ت اﺿﺎت � ی ﻣﻮاﺟهﻪ بﺎ اﻋ � ﻣﺮدم اﺳﺘﻔﺎدە ﮏ و ﺳﺎﺧﺘﺎری ﻗﺘﻞ � ﺴﺘﻤﺎﺗ � ﮐﻨﺪ و بﻪ ﺻﻮرت ﺳ ﻋﺎم را ﺰە، ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ � ﺗﺌﻮر � ﺰی و اﺟﺮا � ر ﺎ � ﮐﻨﺪ، در اﯾﻦ ﺻﻮرت آ ﻂ ﺗﺎ » � ش ا � ��� « ر ﺑﺮای ﺧﺸﻮﻧﺖ از ﻃﺮف ﻣﺮدم ﻓﺮاﻫﻢ ﻧﺨ ﻮاﻫﺪ ﺑﻮد؟ از اﺣﺘﻤﺎل ورود بﻪ » ﺖ اﻧﻘﻼیب � وﺿﻌ « � . ﺪ � ﮔﻔﺘ ﺮوارد ﭼﻨ � پ ﺳﻢﮐﻪ ﺑﺮﻓﺮض ا � ﺧﻮاﻫﻢ ﺑ ﺎن دورە ض ی � بﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ از ﺳﻮی ﻣﺮدم ﻧ � ﺖ ﻟﺰوﻣﺎ � ﺎ اﯾﻦ وﺿﻌ � ﻢ، آ �� ای ﺷ � ﺎ � ﻫﻤﺮاە ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد؟ آ ﺗﻮان وﺿﻌﯿیت اﻧﻘﻼیب را ﺗﺼﻮرﮐﺮدﮐﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺎ ﺣﺪاﻗﻞ ﺧﺸﻮﻧﺖ � ﺰ �� ﮔ بﺎﺷﺪ؟ � ی � ﭘﺮﻫ