One Hundred and Sixty Years

٢۶ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻫﺎﻯ ﺣﺴﺎﺱ ﺩﻭﻟﺘﻰ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﻧﻔﻮﺫ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺍﺯ ﺳﻮﺋﻰ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻧﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺴﺎ ﺋﻞ ﻧﺎﻣﻮﺳﻰ ﻭ ﻋﻔﺖ ﻭ ﻋﺼﻤﺖ ﺧﺒﺮﻯ ﻧﺒﻮﺩ ، ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﺟﺎﻧﺐ ﺑﻪ ﺟﺎﺳﻮﺳﻰ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ . ﺍﻏﺮﺍﻕ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﮔﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﻇﻬﻮﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﺎﻧﺖ ، ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻳﻦ ﮐﻮﺷﺶ ﻭ ﺗﻼﺵ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺻﺮﻑ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﺩﻳﻦ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﻰ ﺩﻭﻡ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﻮ، ﻳﻌﻨﻰ ﺩﺭ ﺷﺼﺖ ﺳﺎﻝ ، ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﻼﺵ ﺑﺎ ﺗﺄﺳﻴﺲ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﻫﺎﻯ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺕ ﺍﺳﻼﻣﻰ، ﺣﺴﻴﻨﻴﻪ ﻫﺎ، ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻣﺠﻼّ ﺕ ﺩﻳﻨﻰ ﻭ ﻧﺸﺮ ﮐﺘﺎﺏ ﻯ ﺭﺩّﻳﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺍﻣﺜﺎﻝ ﺷﺪّ ﺁﻥ . ﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﺳﺘﻘﺮﺍﺭ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺑﻬﺎﺋﻰ ، ﺳﺘﻴﺰﻯ ﺋﻰ ﺟﺰ ﺍﺯ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﻣﻘﺎﻡ ﺭﻫﺒﺮﻯ ﻭ ﺭﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮﺭ ﻭ ﺳﭙﺎﻩ ﻭ ﻏﻴﺮﻩ ﮐﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﺑﻮﺩﺟﻪ ﻫﺎﻯ ﻭﺳﻴﻊ ﻭ ﺑﻰ ، ﺣﺴﺎﺏ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺣﻮﺯﻩ ﻫﺎﻯ ﺩﻳﻨﻰ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﮐﺸﻮﺭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﻣﺸﻐﻮﻟﻨﺪ . ﺩﺍﺭﻳﻮﺵ ﻫﻤﺎﻳﻮﻥ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻳﻦ ﮐﺎﻣﻴﺎﺑﻰ ﺑﻠﻨﺪﭘﺎﻳﮕﺎﻥ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺷﻴﻌﻪ ﺭﺍ ﺗﺎ ﭘﻴﺮﻭﺯﻯ ﺩﺭ ﺍﻧﻘﻼﺏ ، ﺩﺭ ﭘﻴﮑﺎﺭﻯ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺑﺎﺑﻴﺎﻥ ﻭ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﺎﻧﺸﺎﻥ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ) ﻫﻤﺎﻳﻮﻥ ۲۰۰۰ .( ﺑﺮﺁ ﻭﺭﺩ ﻫﻤﺎﻳﻮﻥ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻰ ﺳ ﺆ ﺍﻝ ﺍﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻴﺎﺑﻰ ﺩﺭ ﭼﻪ؟ ﮐﺎﻣﻴﺎﺑﻰ ﻣﻼّﻳﺎﻥ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﮐﺸﻰ، ﺩﺭ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺑﺨﺶ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﺍﺯ ﻫﻢ ﻣﻴﻬﻨﺎﻥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﺯ ﺣﻘﻮﻕ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﺧﻮﺩ، ﻭ ﺩﺭ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﻭ ﺗﺤﻘﻴﺮ ﺩﺍﺋﻤﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻠﻘﻰ ﺷﻮﺩ . ﺍﻗﻠﻴﺖ ﻫﺎﻯ ﺩﻳﻨﻰ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﺳﺘﺨﻮﺵ ﻇﻠﻢ ﻭ ﺗﺒﻌﻴﺾ ﺑﻮ ﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﮐﻪ ﻣﻼّﻳﺎﻥ ، ﺩﺭ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﻰ ﺫﺍﺗﻰ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﺭﺍﺋﮥ ﻫﺮ ﺭﺍﻫﮑﺎﺭﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﺎﻻﺑﺮﺩﻥ ﺳﻄﺢ ﺍﺧﻼﻗﻰ ﺟﺎﻣﻌﻪ، ﺑﻪ ﻧﻔﺮﺕ ﭘﺮﻭﺭﻯ، ﺧﺸﻮﻧﺖ، ﺁﺯﺍﺭ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻥ ﻭ ﺑﻰ ﺧﺎﻧﻤﺎﻥ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺍﻗﻠﻴﺖ ﻫﺎﻯ ﺩﻳﻨﻰ ﻣﺜﻞ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﺯﺭﺩﺷﺘﻴ ﺎﻥ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ . ﺍﻧﺪ ، ﭼﻨﻴﻦ ﻫﻢ ﮐﺎﻣﻴﺎﺑﻰ ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻳﻮﻥ ﺍ ﺯ ﺁﻥ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺗ ﻠﻘﻰ ﺷﻮﺩ . ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻧﺸﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﻯ ﻏﺮﺏ ﻭ ﺷﺮﻕ ﭘﺮﺍﮐﻨﺪﻩ ﮔﺸﺖ ﻭ ﻫﺎﻯ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺍﺧﻴﺮ ﺑﺎ ﻫﻤﮥ ﻇﻠﻢ ﻫﺎﻳﻰ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺭﻓﺖ ﺗﻮﺟّ ، ﻪ ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭﺩﻯ ﻭ ﻫﻢ ﺳﻮﻳﻰ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺖ ﻭ ﺗﻌ ﺎﻟﻴﻢ ﺁﻥ ﺟﻠﺐ ﻧﻤﻮﺩ . ﮐﺎﻣﻴﺎﺑﻰ ﺑﻠﻨﺪﭘﺎﻳﮕﺎﻥ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺷﻴﻌﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﺋﻴﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﻳﮏ ﻗﺮﻥ ﻭ ﻧﻴﻢ ، ﺩﺳﺘﺎﻭﻳﺰﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﺗﮑﻴﻪ ﺯﺩﻥ ﺑﺮ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻧﺪ . ﺩﻭﻟﺘﻤﺮﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻗﺎﺟﺎﺭ ﻭ ﭘﻬﻠﻮﻯ ﺑﺎ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﺍﺗّ ﻬﺎﻡ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻴّ ﺑﻬﺎﺋﻴّ ﺖ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺖ، ﺑﻪ