One Hundred and Sixty Years

٢٨ ﺩﺭ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺍﺳﻼﻡ ، ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﮐﻪ ﺟﺰء ﮐﻔﺎﺭ ﺑﺸﻤﺎﺭ ﻣﻰ ﺁﻳﻨﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﮔﺮﻭﻩ ﻫﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﺍﺳﺎﺱ ﺑﺮ ﻧﺎﺑﺮﺍ ﺑﺮﻯ ﺍﺳﺖ . ﺷﺮﻉ ﺍﺳﻼﻡ ﺭﺍ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻪ ﺫﻣّ ﻰ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺫﻣّ ﻰ، ﺯﻥ ﻭ ﻣﺮﺩ، ﺩﺍﻧﺎ ﻭ ﺟﺎﻫﻞ، ﺳﻴﺪ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺳﻴﺪ، ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻭ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ، ﻧﺠﺲ ﻭ ﭘﺎﮎ، ﻭ ﺍﻣﺜﺎﻝ ﺁﻥ ﺗﻘﺴﻴﻢ . ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺎﺱ ﻓﻘﻂ ﮔﺮﻭﻩ ﺧﺎﺻﻰ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺮ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﺗﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﻘﻴﮥ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﻗ ﻮﺍﻧﻴﻨﻰ ﮐﻪ ﺷﺮﻉ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﺍﺳﻴﺮ ﺳﺎﺯﻧﺪ . ﺑﺎ ﻗﺮﻥ ﻫﺎ ﻣﻐﺰ ﺷﻮﺋﻰ ﺣﺘّﻰ ﭘﻴﺮﻭﺍﻥ ﺍﺩﻳﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﻗﺮﺁﻥ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺣﻖ ﻭ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﮐﺘﺎﺏ ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ ﻣﻰ ﺪ، ﺷﻨﺎﺳ ﺑﺎ ﺑﺮﭼﺴﺐ ” ﺍﻗﻠﻴﺖ ﻣﺬﻫﺒﻰ “ ﺑﻪ ﺣﺎﺷﻴﮥ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺭﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺍﺯ ﺣﻘﻮﻕ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ، ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺗﺮﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺍﻳﺮﺍ ﻧﻰ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ . ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻇﻠﻢ ﻫﺎﺋﻰ ﮐﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻣﺪﻥ ﺍﺳﻼﻡ ﺑﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﺩﻭ ﺍﻗﻠﻴﺖ ﺯﺭﺩﺷﺘﻰ ﻭ ﻳﻬﻮﺩﻯ ﺭﻓﺘﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺎﻳﺪ ﮐﺘﺎﺏ ﻫﺎ ﻧﻮﺷﺖ ﺍﻣﺎ . “ ﮔﺒﺮﻫﺎ ” ﻫﻤﻴﻦ “ ﺟﻬﻮﺩﻫﺎ ”ﻭ ﻯ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﮤ ﺗﺤﻘﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﻭﻗﺘﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺳﺎﻧﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﭘﺎﺭﺳﻴﺎﻥ ﻫﻨﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺷﻬﺮﻭﻧﺪﺍﻥ ﺍﻣﺮﻳﮑﺎ ﻭ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﻣﺎﻳﮥ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﺁﻥ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﭘﺸﺘﮑﺎﺭ، ﺩﺍﻧﺶ، ﺫﻭﻕ ﻭ ﻫﻨﺮ ﻭ ﺗﻤﺎﻣ ﻰ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﻫﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻭﺟﻪ ﺩﺭﺧﺸﻴﺪﻧﺪ . ﻣﻼّﻳﺎﻥ ﻫﻨﺮ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﻓﺮﻳﺒﻰ ﺍﻳﻦ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ، ﻇﻠﻢ ﺑﻪ ﺍﻗﻠﻴﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺗﻤﺎﻳﺰ ﻭ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺩﻳﻦ ، ﺣﻖ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﺩﮤ ﺧﻮﺩ ﺩ ﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻟﻪ ﺄﻣﺴ ﺍﻗﻠﻴﺖ ﻫﺎ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﻏﺪﻏﮥ ﻓﮑﺮﻯ ﺧﻮﺩ ﻭ ﮐﺸﻮﺭ ﻗﻠﻤﺪﺍﺩ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ . ﺩﺭ ﻃﻰ ﻳﮑﺼﺪ ﻭ ﺷﺼﺖ ﺳﺎﻝ ﮐﻪ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻇﻠﻢ ﻭ ﻧﺎﺭﻭﺍ ﺑﺮ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﻣﻰ ﺭﻓﺖ ﮐﺴﻰ ﺍﺯ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻥ ﻭ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺮﺍﻍ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﺧﻮﺍﻫﻰ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﭼﻴﺰﻯ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺧﻮﺍﺳﺘﺎﺭ ﺣﻘﻮﻕ ﻣﺴﺎﻭﻯ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ . ﭼﻨﺪ ﺗﻨﻰ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺭ ﺩﻭ ﺳﻪ ﻭﺍﻗﻌﮥ ﻗﺘﻞ ﻋﺎﻡ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﻣﻄﺎﻟﺒﻰ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﺩﻥ ﺣﻖ ﻣﺴﺎﻭﻯ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ، ﺑﻠﮑﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﻭ ﻗﺴﺎﻭﺕ ﻭ ﺧﻮﻧﺒﺎﺭﻯ ﺷﻘﺎﻭﺗﻰ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﮐﺸﺘﺎﺭ . ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﻩ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﺎﺕ ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﮐﺮﺩﻩ ﺑ. ﺍﻳﻢ ﻰ ﺩﻳﻨﺎﻥ ﻭ ﺍﻓﺮﺍﺩﻯ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻼﻡ ﻧﻴﺰ ﮐﻮﭼﮑ ﺘﺮﻳﻦ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﻯ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﻔﻰ ﻧﮕﺮﻯ ﺑﺮﻯ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ . ﺩﺍﺭﻳﻮﺵ ﻫﻤﺎﻳﻮﻥ ﻣﻰ ﻧﻮﻳﺴﺪ : [ ﺣﺘّﻰ ] ... ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻋﺮﻓﻰ ﺑﻮﺩﻥ ) ﺳﮑﻮﻻﺭ ﺑﻮﺩﻥ ( ﺄ ﺧﻮﺩ ﺗ ﮐﻴﺪ ﻣﻰ ﮐﻨﻨﺪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﻬﺎﺋﻴﮕﺮﻯ ﺭﻓﺘﺎﺭﻯ ﻧﺎ ﺭﻭﺷﻦ ﻭ ﻧﺎ ﺁﺳﻮﺩﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ . ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻧﻬﺎ، ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﻣﺬﺍﻫﺐ