One Hundred and Sixty Years

٣٠ ﻗﺎﺟﺎﺭ ﺗﺎ ﮐﻠﺒﮥ ﺩﻫﻘﺎﻧﺎﻥ ﺑﻴﺮﺟﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺳﻒ ﭘﻴ ﺮﻭﺍﻥ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭﻯ ﺑﻴﺎﺑﺪ ﻭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﻪ ﺑﻠﺮﺯﺍﻧﺪ . ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﻢ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻭ ﺭﺍﺩﻳﻮ ﻭ ﺍﻳﻨﺘﺮﻧﺖ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﻰ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺍﺯ ﺩﻳﻦ ﺑﺎﺑﻰ ﺩﻫﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﭼﻴﺰﻯ ﻣﻰ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﮕﻮﻧﻪ ﮔﺮﻭﻩ ﮔﺮﻭﻩ ﺑﻪ ﭘﺎ ﺧﻴﺰﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺩﺭ ﺭﺍﻫﺶ ﺟﺎﻧﺒﺎﺯﻯ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ . ﭘﮋﻭﻫﺸﮕﺮ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﻫﻤﺎ ﻧﺎﻃﻖ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﺭﻭﺑﺮﻭﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﻣﻰ ﻧﻮﻳﺴﺪ : ﺑﻪ ﻋﻘﻞ ﺳﻠﻴﻢ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎﻯ ﺷﻬﺮﻯ ﻭ ﺭﻭﺳﺘﺎﻳﻰ ﻭ ﻳﺎ ﺣﺘّ ﻰ ﻣﻼّﻳﺎﻥ ﻳﮏ ﺭﻭﺯﻩ ﺍﺯ ﻣﺬﻫﺐ ﺧﻮﺩ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﻧﻤﻰ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺑﺴﻴﺞ ﻧﻤﻰ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻳﻴﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻤﻰ ﭘﻴﻮﻧﺪﻧﺪ . ) ﻧﺎﻃﻖ ۱۹۸۸ : ۶( ﻭ ﻓﺸﺎﻫﻰ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻰ :ﺳﺪ ﭘﺮ ﺣﺘﻰ ﺭﻓ ﺮﻣﺎﺳﻴﻮﻥ ﻟﻮﺗﺮ ﺩﺭ ﺍﺭﻭﭘﺎ ... ﺟﺮﺋﺖ ﻧﮑﺮﺩ، ﻣﺪّﻋﻰ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺩﻳﻦ ﺟﺪﻳﺪ ﻭ ﻧﺴﺦ ﻣﺴﻴﺤﻴّ ﺖ ﮔﺮﺩﺩ، ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺩﻋﺎ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﺭﻓﻮﺭﻡ ﻳﺎ ﺍﺻﻼﺡ ﺩﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ . ﺍﻣﺎ ﺳﻴﺪ ﻋﻠﻰ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎﺏ ﺑﻪ ﺍﺗﮑﺎﻯ ﮐﺪﺍﻡ ﺳﻮﺩﺍﮔﺮﻯ ﺭﻭ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻭ ﮐﺪﺍﻡ ﺗﻔﮑّ ﺮ ﻣﺘﺮﻗّ ﻰ، ﻣﺪّﻋﻰ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺷﺪ؟ ) ﻓﺸﺎﻫﻰ ۱۹۷۷ : ۱۴۳ ( ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻃﺒﺮﻯ ﻧﻴﺰ ﺿﻤﻦ ﺑﺮﺭﺳﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻬﻀﺖ ﻫﺎﻯ ﻣﺮﺩﻣﻰ ﻭ ﺍﻧﻘﻼﺑﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻬﻀﺖ ﺑﺎ ﺷﮕﺮﻓﻰ ﻣﻰ ﻧﮕﺮﺩ : ﺍﮔﺮ ﺳﺮﺍﭘﺎﻯ ﺍﻳﻦ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﻭ ﭘﺮﺷﻮﺭ ﻭ ﻫﻴﺎﻫﻮ ﺑﺮﺭﺳﻰ ﺷﻮﺩ ﻭ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﺴﻞ ﺑﺎﻟﻨﺪﻩ ﻋﺮﺿﻪ ﮔﺮﺩﺩ، ﺩﺭ ﺁﻧﺎﻥ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺷﻮﺭ ﻭ ﻏﺮﻭﺭﻯ ﺷﮕﺮﻑ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﻧﺪﻳﺸﮥ ﺧﻼّﻕ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﮔﺸﻮﺩﻥ ﺩﮊﻫﺎﻯ ﻧﻮﻳﻦ ﺗﺎﺭﻳﺦ، ﺩﻩ ﭼﻨﺪﺍﻥ . ﺳﺎﺯﺩ ﻃﺒﺮﻯ ) ۱۳۴۷ : ۳۸۴ ( ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮤ ﺭﮒ ﺗﺎﮎ، ﻣﺸﻬﻮﺭﻯ، ﺿﻤﻦ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ﻫﺎﻯ ﺑﺎﻻ، ﺣﻀﻮﺭ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺗﺮﻗﻰ ﺧﻮﺍﻫﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺩﻳﻦ ﺑﺎﺑﻰ ﻭ ﺗﮑﻴﮥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻭ ﻣﺪﻧﻴّ ﺖ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻋﺎﻣﻞ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﺁﻥ