One Hundred and Sixty Years

۴۴ ) ﺁﺟﻮﺩﺍﻧﻰ ۱۹۷۷ : ۸۷( ﺷﺮﺣﻰ ﮐﻪ ﺣﺎﺝ ﺳﻴﺎﺡ ﻣﺤﻼّﺗﻰ ﺍﺯ ﻭﺿﻊ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻭﺟﻪ ﮔﻮﻳﺎﻯ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ : ﺩﺭ ﻫﻴﭻ ﻣﻤﻠﮑﺘﻰ ﻳﮏ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺟﻪ ﺁﺯﺍﺩ ﻣﻄﻠﻖ ﻭ ﻓﻌّﺎﻝ ﻣﺎﻳﺸﺎء ﻭ ﻳﮏ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺟﻪ ﻣﺤﺒﻮﺱ ﻣﻄﻠﻖ ﻭ ﺑﻨﺪﻩ ﻭ ﺍﺳﻴﺮ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ . ﺍﺑﺪﴽ ﻫﻴﭻ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﻭﺱ ﻭ ﺁﻟﻤﺎﻥ ﻭ ﺍﻧﮕﻠﻴﺲ ﻭ ﺩﻭﻝ ﺑﺰﺭﮒ ﻋﺎﻟﻢ ... ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﺷﺎﻩ ﻭ ﻭﺯﻳﺮ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﻭ ﻓﺮﺍﺷﺒﺎﺷﻰ ﻭ ﺩﺍﺭﻭﻏﻪ ﻭ ﮐﺪﺧﺪﺍ ﻭ ﺳﻴﺪ ﻭ ﻣﻼّ ﻭ ﺭﻭﺿﻪ ﺧﻮﺍﻥ ﻭ ... ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ، ﺁﺯﺍﺩ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺗﮑﻠﻴﻒ ﻭ ﻣﺨﺘﺎﺭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﮐﺎﺭ ﻭ ﺍﻳﻤﻦ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻣﺆﺍﺧﺬﻩ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﻳﻦ. ﻋﻠﻤﺎء ﻳﮏ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺗﮑﻔﻴﺮ ﻭ ﻳﮏ ﺗﻴﺮ ﺗﻔﺴﻴﻖ ﻭ ﺗﻠﻌﻴﻦ ] ﻧﺴﺒﺖ ﻓﺴﻖ ﺩﺍﺩﻥ ﻭ ﻟﻌﻨﺖ ﮐﺮﺩﻥ [ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﻣﺮﺍﺩﺷﺎﻥ ﺑﺮ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻳﺎ ﺩﻟﺸﺎﻥ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻝ ﻭ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺁﺑﺮﻭﻯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻠﻒ ﻣﻰ . ﮐﻨﻨﺪ ﺣﻼﻝ ﻭ ﺣﺮﺍﻡ ﻭ ﺑﻬﺸﺖ ﻭ ﺟﻬﻨﻢ ﻭ ﭘﺎﮐﻰ ﻭ ﻧﺎﭘﺎﮐﻰ ﻭ ﻣﺮﺟﻮﺳﻰ ] ﭘﻠﻴﺪﻯ ﻭ ﺯﺷﺘﮑﺎﺭﻯ [ ﻭ ﻣﻠﻌﻮﻧﻰ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻟﺐ ﻭ ﻗﻠﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ . ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺎﻟﮏ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺁﺧﺮﺕ، ﻭ ﺷﺎﻩ ﻭ ﻭﺯﻳﺮ ﺭﺍ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﻭ ﺣﺎﮐﻢ ﺭﺍ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﺍﺟﺮﺍﻯ ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ ﺑﻪ ﺣﺪّﻯ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ... ﻫﺮﮐﺲ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺎﺑﻰ ﺍﺳﺖ ﺩﭼﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺗﻬﻤﺖ] [ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻭ، ﺣﺘّﻰ ﻗﺘﻞ ﮔﺮﺩﻳﺪ . ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻼّﻫﺎ ﺍﺯ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﺗﻮﻗﻊ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻧﻴﺎﻣﺪ، ﺑﺪﻭﻥ ﻫﺮﺍﺱ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻬﻤﺖ ﺑﺎﺑﻰ ﺑﻮﺩﻥ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﮐﺮﺩﻧﺪ ... ﺷﺎﻩ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﺴﻰ ﻳﺎ ﺩﻭﺩﻣﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﮐﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺬﺍﺷﺖ . ﺣﮑّ ﺎﻡ ﺩﺭ ﻭﻻﻳﺎﺕ ﺑﺪﻳﻦ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺩﺧﻞ ﻫﺎ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﮐﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻫﺎ ﺑ ﺮﭼﻴﺪﻧﺪ . ﺗﻬﻤﺖ ﺑﺲ ﺑﻮﺩ . ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻭ ﺍﺳﺘﻨﻄﺎﻕ ﻭ ﺷ ﺎﻫﺪ ﻭ ﺩﻟﻴﻞ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﻧﺒﻮﺩ ... ) ﺳﻴّﺎﺡ ۱۳۵۹ : ۴۷۴ ( ﻫﻤﺎ ﻧﺎﻃﻖ ﺩﺭ ﺟﺴﺘﺠﻮﻯ ﻋﻠﻞ ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺭﺕ ﺑﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰ ﻧﻮﻳﺴﺪ : ﺍﺳﻨﺎﺩ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻗﺎﺟﺎﺭ ﺑﺮ ﻣﻰ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﮐﻪ ﺭﻭﺣﺎﻧﻴﺖ ﺩﺭ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﺍﻣﺮﻭﺯﻳﻦ، ﭘﺪﻳﺪﻩ ﺍ ﺍﻯ ﺳﺖ ﺍ ﺧﻴﺮ ﻭ ﻧﻮﭘﺎ، ﺑﺎ ﺳﺮﮔﺬﺷﺘﻰ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺻﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎﻝ . ﻧﻴﺮﻭﺋﻰ