One Hundred and Sixty Years

۴۶ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻭ ﺁﺷﻮﺏ ﻭ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺥ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﮐﺮﺩﻩ . ﺍﻳﻢ ﺑﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ ﺑﻬﺎءﺍﻟﻠﻪ، ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺗﻦ ﺍﺯ ﺑﺎﺑﻴﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﻔﺎ ﻭ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﻰ ﺯﻳﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺁﺋﻴﻦ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺭﻭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﻳﻨﮏ ﻫﺪﻑ ﻋﻤﺪﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﻠﺢ ﻭ ﺁﺷﺘﻰ ﻭ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻧﻴﺮﻭﺋﻰ ﺳﺎﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﺑﺎﻟﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻭ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﮕﺮﺍﺋﻰ ﻓﮑﺮﻯ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﻯ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﺏ ﺯﺩﮤ ﺩﻭﺭﮤ ﻗﺎﺟﺎﺭ ﺳﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﻓﻖ ﻫ ﺎﻯ ﺭﻭﺷﻦ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻯ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻮﺩ . ﺑﻪ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﺩﻳﻨﻰ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺩﺳﺖ ﻣﻰ ﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻫﺎﻯ ﻋﻠﻤﺎﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺍﺯ ﺩﻳﻦ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺑﻮﺩ . ﺩﺭ ﻗﺎﻟﺐ ﺍﻳﻦ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﺩﻳﻨﻰ ﺧﻮﺍﻫﺎﻥ ﺗﺴﺎﻭﻯ ﺣﻘﻮﻕ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﻮﺩ، ﺑﺮ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻭ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﭘﺎﻯ ﻣﻰ ﻓﺸﺎﺭﺩ، ﻓﺴﺎﺩ ﻭ ﺩﺯﺩﻯ ﻭ ﺗﺒﺎﻫﻰ ﺍﺧﻼﻗﻰ ﺭﺍ ﻣﺮﺩﻭﺩ ﻣﻰ ﺷﻤﺎﺭ ﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺧﻮﺍﺳﺘﺎﺭ ﻋﺪﻡ ﺩﺧﺎﻟﺖ ﻣﻼّﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﻭ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻣﺸﺮﻭﻃﻴﺖ ﺑﻮﺩ . ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺁﺧﻮﻧﺪﻫﺎ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻗﺪﺭﺕ ﻣﻄﻠﻘﻪ ﺍﻯ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﻻ ﺩﻳﺪﻳﻢ ﻣﺪﺍﺭﺱ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﻪ ﺭﺍ ﺁﺗﺶ ﻣﻰ ﺯﺩﻧﺪ، ﺑﺎ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﻰ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ، ﺑﺮﺍﻯ ﺯﻥ ﺣﻘﻰ ﻗﺎﻳﻞ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﻮﺍﻧﺪﻳﺸﻰ ﺭ ﺍ، ﭼﻪ ﺩﻳﻨﻰ ﻭ ﭼﻪ ﻏﻴﺮ ﺁﻥ، ﮐﻔﺮ ﻣﺤﺾ ﻭ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﺠﺎﺯﺍﺕ ﻣﻰ . ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻣﻼّﻳﺎﻥ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ، ﺭﺍﻩ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﺩﻳﻦ ﺟﺪﻳﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﮑﻔﻴﺮ ﻭ ﮐﺸﺘﻦ ﻭ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺑﺎﺑﻴﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﻭ ﻧﻴﺮﻭﻯ ﻋﻈﻴﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﺍﻩ ﺑﮑﺎﺭ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ . ﻳﮑﻰ ﺩﻭﻟﺖ ﻭ ﻧﻔﻮﺫ ﻣﺎﻣﻮﺭﺍﻥ ﺩﻭﻟﺘﻰ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﻮﺩﮤ ﻣﺮ ﺩﻡ ﻧﺎﺁﮔﺎﻩ ﻭ ﻓﺮﺻﺖ ﺟﻮﻳﺎﻥ . ﺩﻭﻟﺘﻴﺎﻥ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻦ ﺑﺮ ﺁﺷﻮﺏ ﻫﺎﻯ ﺑﺎﺑﻰ ﮐُ ﺸﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺤﺮﻳﮏ ﻣﻼّﻳﺎﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻰ ﻳﺎﻓﺖ ، ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻰ ﺩﺳﺘﺎﺭ ﺑﺴﺮ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﻣﻰ ﺧﺮﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻴﺮ ﺗﮑﻔﻴﺮ ﻣﻰ ﺭﻫﻴﺪﻧﺪ . ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﻳﻦ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﻯ ﺍﺯ ﺑﺎﺑﻴﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﮐﺎﻓﻰ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻣُ ﻬﺮ ﺁﻥ ﺩﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﻥ ﻭ ﻣﺎﻟﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺒﺎﺡ ﺍﻋﻼﻡ ﺩﺍﺭﻧﺪ . ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﺎﺁﮔﺎﻩ ﺁﺯﺍﺭ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﻭ ﮐﺸﺘﺎﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺛﻮﺍﺏ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻰ ﻋﻈﻴﻤ ﺑﻪ ﺿﻤﺎﻧﺖ ﺁﺧﻮﻧﺪ ﻏﺮﻓﻪ ﻫﺎﻯ ﺑﻬﺸﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﻣﻰ . ﺳﺎﺧﺖ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻭ ﻏﺎﺭﺕ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻰ ﺁﻭﺭﺩ ﻧﺪ ﻣﺰﺩ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎﺋﻰ ﺯﺣﻤﺎﺗﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ . ﻓﺸﺎﻫﻰ ﮐﺸﺘﺎﺭﻯ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﻯ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻇﻬﻮ ﺭ ﺑﺎﺏ ﺍﺯ ﺑﺎﺑﻴﺎﻥ ﺷﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻣﻰ : ﮐﻨﺪ ﺷﮑﻢ ﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﻣﻰ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺍﻣﻌﺎء ﻭ ﺍﺣﺸﺎء ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻰ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺟﺴﺎﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻳﺴﻤﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﮐﻮﭼﻪ ﻭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪﻧﺪ . ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻤﭙﺎﺭﻩ ﻭ ﺗﻮﭖ ﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﺗﮑﻪ ﺗﮑﻪ ﻣﻰ . ﮐﺮﺩﻧﺪ