One Hundred and Sixty Years

۵۵ ﺭﺍ ﻗﺎﻧﻊ ﻧﺴﺎﺧﺖ . ﺍﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﻓﺮﺩ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ، ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﺩﻳﻦ ﺳﺘﻴﺰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ء ﺍﺩﻳﺎﻥ ﺳﺮ ﺳﺘﻴﺰ ﺩﺍﺭﺩ . ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﺴ ﻟﻪﺄ ﻯ ﺁﻥ ﺩﻭﺳﺖ . ﺣﻞ ﺷﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﺧﺪﺍﻧﺎﺑﺎﻭﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻞ ﺗﺮﻧﺪ ... ١٣ ﺷﺮﺣﻰ ﮐﻪ ﺁﻗﺎﻯ ﮔﻨﺠﻰ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻇﺎﻫﺮﴽ ﺩﺭ ﺩﻓﺎﻉ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﺎﺭ ﺷﺪﻥ ﺣﻖ ﺷﻬﺮﻭﻧﺪﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﻭﻟﻰ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ، ﺑﺎ ﻫﻤﮥ ﮐﻮﺱ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﻯ، ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﮔﺮﻳﺰﻯ ﺧﻼﺹ . ﺪ ﻧﻤﺎﻳ ﮐﻮﺷﺶ ﻣﻰ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﻮﺿﻴﺤﻰ ﺭﺍﺳ ﺩﺭﻭﻍ ﻓﺮﺩ ﺖ ﻳﺎ ﻣﻌﺘﺮﺽ ﺭﺍ ﺭﺍﺿﻰ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﻗﺎﺑﻞ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﻧﻤﻰ ﺩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﭙﺮﺳﺪ : ﺑﻪ ﭼﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﻳﮏ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺳﺨﻨﺮﺍﻧﻰ ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺟﺬﺍﻣﻴﺎﻥ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩ؟ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﮐﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﻭ ﻓﺎﻣﻴﻞ ﻳﺎ ﻫﻤﮑﺎﺭ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺩ ﺍﺭﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﮐﻠّ ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﻰ ﻰ ﺩﺭﺳﺘﮑﺎﺭ ، ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ، ﺑﺎ ﺍﺩﺏ ﻭ ﺻﻠﺢ ﭘﻴﺸﻪ ﻣﻰ . ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﺑﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺎﭼﺎﻗﭽﻰ ﻭ ﺩﺯﺩ ﻭ ﺯﻥ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﻭ ﻓﺴﺎﺩ ﺍﺧﻼﻗﻰ ﺳﺮﺍﻍ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ . ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﻭ ﺻﺪﺍﻗﺖ ﻣﻰ ﺳﺘﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺧﻼﻕ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﻋﻴﺒﻰ ﻧﻤﻰ ﻳﺎﺑﻨﺪ ﻭﻟﻰ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﺧﻮﺭ ﻣﻰ ﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺮﺩﻣﻰ ﺑﻬﺎﺋﻰ . ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﻫﺮﺍﺱ ، ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﭙﺮﺳﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﻦ ﭼﻪ ﻣﻰ . ﮔﻮﻳﺪ ﮔﻮﺋﻰ ﺑﻴﻢ ﺁﻥ ﺩﺍ ﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﻫﺎ ﺩﻳﻦ ﺁﺑﺎء ﻭ ﺍﺟﺪﺍﺩﻯ ﺭﺍ، ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻣﻼّ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﻬﺸﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﻣﻰ ﺧﺮﺩ، ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ . ﺑﺮﺧﻰ ﻫﻢ ﺑﻴﻢ ﺩﺍ ﺭ ﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻌﺎﺷﺮﺕ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﻣﻮﺟﺐ ﺩﺭﺩﺳﺮﺷﺎﻥ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻭ ﻓﺎﻣﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺪﮔﻤﺎﻥ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﻦ ﮔﺮﺍﻳﺸﻰ ﺩﺍﺭﻧﺪ . ﮔﺮﻭﻩ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻯ ﻧﻴﺰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺩﻳﻨﻰ ، ﻳﺎ ﻻﺍﻗﻞ ﺑﻪ ﺁﺧﻮﻧﺪ ﻭ ﻣﻼّ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ 13 ﺳﺎﻳﺖ ﺭﺍﺩﻳﻮ ﺯﻣﺎﻧﻪ ۱۷ ﺧﺮﺩﺍﺩ ۱۳۸۶ . ﻣﻮﺟﺐ ﺩﻟﮕﺮﻣﻰ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑ ﺎ ﺳﺨﺖ ﮔﻴﺮﻯ ﻫﺎﻯ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﻯ ﺍﺧﻴﺮ ﻭ ﺷﺪّ ﺕ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺁﺯﺍﺭ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ، ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺯ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻥ، ﻣﻔﺴّﺮﻳﻦ، ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻥ، ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﺍﻥ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﻭ ﺍﻫﻞ ﻗﻠﻢ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﺑﻴﺎﻧﻴﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻣﻘﺎﻻﺕ ﻭ ﮔﻔﺘﺎﺭﻫﺎﻯ ﺭﺍﺩﻳﻮﺋﻰ ﻭ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻰ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻯ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺩﻓﺎﻉ ﺍﺯ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ . ﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺩﺭ ﭘﺎ ﻳﺎﻥ ﮐﺘﺎﺏ ﺷﺮﺣﻰ ﺁﻭﺭﺩﻩ . ﺍﻳﻢ