One Hundred and Sixty Years

۵۶۶ ﺗﻌﺪﺍﺩﻯ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻗﺮﻳﺐ ۴۰۰ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻪ ﭘﺬﻳﺮﺵ ﺍﺳﻼﻡ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ . ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﺁﻧﻮﺳﻰ » «ﻫﺎ ﻧﺎﻡ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ، ﻳﻌﻨﻰ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﺑﺎﻭﺭ ﺧﻮﺩ . ٣١٠ ﺷﻬﺒﺎﺯﻯ ﺑﺎ ﺯﻳﺮ ﭘﺎ ﮔﺬﺍﺭﺩﻥ ﻫﻤﮥ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺗﺎﺭﻳﺨ ﻰ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ » ﺑﺪﻭﻥ ﻫﻴﭻ ﺩﻟﻴﻠﻰ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﻰ ﺁﻧﮑﻪ ﻫﻴﭻ ﻓﺸﺎﺭﻯ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ « ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ﻭ ﺑﺪﻧﺒﺎﻝ ﺁﻏﺎﺯ ﺩﻋﻮﺕ ﺑﺎﺏ، ﺑﺎ ﮔﺮﻭﻳﺪﻥ ﺑﻪ ﺍﻭ، ﻭﺍﻧﻤﻮﺩ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﻋﻮﺕ ﺑﺎﺏ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ) ! ﺷﻬﺒﺎﺯﻯ ۱۳۸۲ : ۳۲ .( ﺩﻋﺎﻭﻯ ﻭ ﺗﻌﺎﺑﻴﺮ ﻭ ﺍﺷﺘ ﺒﺎﻫﺎﺕ ﻋﻤﺪﻯ ﻳﺎ ﺳﻬﻮﻯ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺳﺖ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺏ » « ﺟﺴﺘﺎﺭﻫﺎ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺩﺍﻟﮕﻮﺭﻭﮐﻰ ٣١١ ﻗﺮﻥ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻳﮑﻢ ﻧﺎﻣﻴﺪ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻰ ﺣﺮﻓﻪ ﺍﻯ ﺗﺮ ﻭ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻗﺎﻧﻊ . ﺗﺮ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺮﻭﻳﺞ ﺍﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﻧﻈﺮﻳﺎﺕ ﺗﻮﺳﻂ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺕ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻟﻄ ﻤﺎﺕ ﺷﺪﻳﺪﻯ ﺑﺮ ﺳﻼﻣﺖ ﻓﮑﺮﻯ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﺩﺭ . ﺣﻘﻴﻘﺖ، ﺷﺮﺡ ﻭ ﺑﺴﻂ ﻧﮕﺎﻩ ﭘﺎﺭﺍﻧﻮﺋﻴﺪ ﺣﺎﮐﻤﻴﺖ ﻃﻰ ﺳﻰ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺷﺮﺍﻳﻄﻰ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﮐﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺣﺘّﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﺣﺎﮐﻤﻴﺖ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺑﻪ ﺷﺮﺣﻰ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﻳﺪ ﻣﺸﮑﻞ ﺳﺎﺯ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﻃﻰ ﺳﺎﻟﻬﺎﻯ ﺍﺧﻴﺮ ﻧﻈﺮﻳﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﻳﮏ ﺗﻮﻃﺌﻪ ﻳﻬﻮﺩﻯ - ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺷﻴﻌﻰ ﺣﺘّﻰ ﺩﺍﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺳﺮﺍﻥ ﻧﻈﺎﻡ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۳۸۶ ] ۲۰۰۷ .[ ﻡ ﺷﻬﺒﺎﺯﻯ ﺑﻪ ﻃﺮﺡ ﺍﻳﻦ ﺍﺩﻋﺎ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﮐﻪ ﺳﻌﻴﺪ ﺍﻣﺎﻣﻰ، ﻳﮑﻰ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺭﺩﻩ ﺑﺎﻻﻯ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﮐﻪ ﺑﺪﻧﺒﺎﻝ ﺍﻓﺸﺎﻯ ﻣﺎﺟﺮﺍﻯ ﻗﺘﻞ ﻫﺎﻯ ﺯﻧﺠﻴﺮﻩ ﺍﻯ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﻧﺤﻮﻯ ﻣﺮﻣﻮﺯ ﺟﺎﻥ ﺳﭙﺮﺩ ، ﻋﺎﻣﻞ ﺗﻮﻃﺌﻪ ﮔﺮﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﻯ - ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﻭﻯ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻠﻪ ﺣﺴﻴﻨﻴﺎﻥ، ﺩﻭﺳﺖ ﺳﻌﻴﺪ 310 ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﮥ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺯﻧﻰ ﻳﻬﻮﺩﻯ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺟﺬﺍﻡ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺠﻮﻳﺰ ﺩﮐﺘﺮ ﺑﺎ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩﻥ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﮔﺮﻡ ﺳﮕﻰ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﮐﻨﺪ . ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﮐﻪ ﻣﻘﺎﺭﻥ ﺩﻫﻢ ﻣﺤﺮّ ﻡ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﮔﺮﻓﺖ ﻣﻮﺟﺐ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻭ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺤﻠﻪ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺷﺪ . ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻳﻬ ﻮﺩ ﺑﺮﺍﻯ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﻯ ﺍﺯ ﻗﺘﻞ ﻭ ﻏﺎﺭﺕ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺩﺳﺘﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻋﻠﻤﺎء ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺩﺍﻯ ﺷﻬﺎﺩﺗﻴﻦ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﺎﻡ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺑﻪ ﺍﺳﻼﻡ ﺩﺭﺁﻳﻨﺪ . ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺑﺎ ﺷﺎﺩﻯ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺮﻭﺯﻯ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺭﺍ «ﺩﺍﺩ ﺍﻟﻠﻪ» . ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﻃﻦ ﺑﻪ ﺷﻌﺎﻳﺮ ﻳﻬﻮ ﺩﻯ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﻰ . ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻃﻼﻉ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻌﮥ ﮐﺸﺘﺎﺭ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﻣﺸﻬﺪ ﻭ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺁﻧﻮﺳﻰ ﻫﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ http://eric1973.persianblog.ir/post/94 311 ﺩﺭﺑﺎﺭﮤ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺩﺍﻟﮕﻮﺭﮐﻰ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﮐﺘﺎﺏ ﺍﻭﻝ، ﻓﺼﻞ ﭘﻨﺠﻢ )۲ .(