One Hundred and Sixty Years

۵٧ ﻓﺼﻞ ﺩﻭّﻡ : ﺩﻻﻳﻞ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻣﺒﺎﺭﺯﮤ ﻣﻼّﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻳﻴﻦ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﮥ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺗﺮﻯ ﺑﺮﺭﺳﻰ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺑ ﻴﺪﺍﺭﻯ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﻗﺎﺟﺎﺭ ﻭ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺳﻨّﺘﻰ ﻣﻼّﻳﺎﻥ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻧﻮﻉ ﺁﺯﺍﺩ ﻓﮑﺮﻯ ﻫﻢ ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺍﺳﺖ . ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﻪ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺻﻔﻮﻳّ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺟﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﻝ ﻭ ﻧﺎﻣﻮﺱ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﮐﺸﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣ ﺴﺘﻘﻴﻢ ﻭ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍ ﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻧﺸﺮ ﺧﺮﺍﻓﺎﺕ ﻭ ﭘﻨﺪﺍﺭﻫﺎﻯ ﻗﺮﻭﻥ ﻭﺳﻄﺎﺋﻰ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﻮﺍﺭﻯ ﺁﻫﻨﻴﻦ ﺳﺪّ ﺭﺍﻩ ﺗﺮﻗﻰ ﻓﮑﺮﻯ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﺮﺍﻥ . ﺍﻧﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻃﻰ ﺍﻳﻦ ﻗﺮﻥ ﻫﺮ ،ﻫﺎ ﮐﻮﺷﺸﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﺯﺍﺩ ﻓﮑﺮﻯ ﻭ ﻫﺮ ﺗﻼﺷﻰ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺗﺮﻗﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻧﺎﮐﺎﻡ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺑﺎ ﻧﻬﻀﺖ ﻫﺎﻯ ﺗﺮﻗﻰ ﺟﻮﻯ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺍﺳﻤﻰ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻩ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻧﻬﻀﺖ ﻣﺸﺮﻭﻃﮥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﺨ ﺎﻟﻔﺖ ﻋﻠﻤﺎﻯ ﻣﺸﺮﻭﻋﻪ ﺧﻮﺍﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺎ ﺩﺳﻴﺴﻪ ﻫﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﻰ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﻣﺸﺮﻭﻃﻴﺖ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﻓﺮﺳﻨﮓ ﻫﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ . ﺟﺴﺪ ﻣﺸﺮﻭﻃﻴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺪﺕ ﻧﻴﻢ ﻗﺮﻥ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﺩﺳﺖ ﻧﺸﺎﻧﺪﮤ ﺩﻭﻟﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺟﺸﻦ ﻧﻴﻢ ﺑﻨﺪ ﻣﺸﺮﻭﻃﻴﺖ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺑﻮﺩ ﺳﺮ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺭ ﺭﮊﻳﻢ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺑﺎ ﺗﺸ ﮑﻴﻞ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮﺭﺍﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﻭ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻭﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺪﻓﻮﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺣﺘّﻰ ﺑﺮﺩﻥ ﻧﺎﻡ ﺁﻥ ﮐﻔﺮ ﻭ ﺍﻟﺤﺎﺩ ﺗﻠﻘﻰ ﺷﺪ . ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺭﻭﺣﺎﻧﻴﺖ ﺍﻳﺮﺍﻥ ، ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺸﺮﻭﻃﻴﺖ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﮐﺸﺪ ، ﺑﺮ ﻣﺤﻮ ﻭ ﻧﺎﺑﻮﺩﻯ ﺩﻳﻦ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﮐﻤﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻳﮏ ﻗﺮﻥ ﻭ ﻧﻴﻢ ﺍﺧﻴﺮ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺣﺪّ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺍﺯ ﻧﻔﻮﺫ ﻭ ﺗﻮﺳﻌﮥ ﺁﻥ ، ﮐﻪ ﻣﻰ ﺭﻓﺖ ﭼﻬﺮﮤ ﺩﻳﻨﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺩﻫﺪ ، ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﻯ ﻧﻤﺎﻳﺪ . ﺑﺮﺧﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰ ﭘﻨﺪﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﺻﻠﻰ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﻼّﻳﺎﻥ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺗﻀﺎﺩّ ﺩﻳﻨﻰ ﮐﻬﻨﻪ ﺑﺎ ﻧﻮ، ﺩﻳﻨﻰ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﻭ ﺳﻨّﺘﻰ ﺭﻫﺒﺮﺍﻥ ﺍﺩﻳﺎﻥ ﻗﺪﻳﻤﻰ ﻭ ﮐﻬﻦ ﺑﺎ