One Hundred and Sixty Years

۵٨١ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﻣﻰ ﺁﻳﺪ ﻭ ﭘﺮﺳﺶ ﻫﺎﻯ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻯ ﻫﻢ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﮐﻨﺪ، ﻳﺎ ﺍﺑﻬﺎﻣﺎﺕ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺑﻴﺎﻓﺰﺍﻳﺪ ﺁﻳﺖ ... ﺍﻟﻠﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﻯ ﻧ ﺍﻧﺪ ﻮﺷﺘﻪ :» ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﺍﻳﻦ ﮐﺸﻮﺭ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺣﻖ ﺁﺏ ﻭ ﮔﻞ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺣﻘﻮﻕ ﺷﻬﺮﻭﻧﺪﻯ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ « . ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﻣﻮﺿﻊ ﺁﻳﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﻯ ﺩﺭ ﻗﺒﺎﻝ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﻧﻮﻋﻰ ﺑﺪﻋﺖ ﺗﻠﻘﻰ ﺷﻮﺩ . ﺯﻳﺮﺍ، ﺑﺮﺍﻯ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎﺭ ﻳﮑﻰ ﺍﺯ ﻣﺮﺍﺟﻊ ﻣﻬﻢ ﺭﻭﺣﺎﻧﻴﺎﻥ ﺷﻴﻌﻪ ﺍﺯ ﺣﻘﻮﻕ ﻣﻠّﻰ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ، ﺁﻥ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻣ ﻘﺎﺑﻞ ﻳﮏ ﺩﻭﻟﺖ ﺩﻳﻨﻰ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺳﻮﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﻭﺣﺎﻧﻴﺎﻥ ﺷﻴﻌﻪ، ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰ . ﮐﻨﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ، ﺑﺪﻋﺖ ﺁﻳﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﻯ ﺑﺮ ﺍﺑﻬﺎﻡ ﻭ ﭘﻴﭽﻴﺪﮔﻰ ﻣﺴﺄﻟﮥ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﻭ ﺣﻘﻮﻕ ﺷﻬﺮﻭﻧﺪﻯ ﺍﺯ ﻣﻨﻈﺮ ﻓﻘﻪ ﺷﻴﻌﻪ ﻧﻴﺰ ﻣﻰ ﺍﻓﺰﺍﻳﺪ : ﺍﻭﻻً، ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻏﻴﺮﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﻨﻮﻋﻰ ﻣﻴﺎﻥ ﺣﻘﻮﻕ ﺷﻬﺮﻭﻧﺪﻯ ﻭ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﺟﺪﺍﺋﻰ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﻫﻴﭻ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﻣﻨﻄﻘﻰ، ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﻳﺎ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﻭ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺣﻮﺯﻩ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ . ﺍﺯ ﻓﺘﻮﺍﻯ ﺁﻳﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﻯ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮﻣﻰ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ – ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ – ﺍﺯ ﺣﻘﻮﻕ ﺍﺳﺎﺳﻰ ﺑﺸﺮ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺑﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺣﻘﻮﻕ ﺷﻬﺮﻭﻧﺪﻯ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺷﺪ . ﺛﺎﻧﻴﴼ، ﺁﻳﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﻯ ﺷﺮﻁ ﺿﺮﻭﺭﻯ ﺩﻳﻦ ﻧﺎﻣﻴﺪﻥ ﻳﮏ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻳﺎ ﺁﺋﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭﻯ ﺁﻥ ﺍﺯ ﮐﺘﺎﺏ ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ ﻗﻴﺪ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻬﺎﺋﻴﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻤﻮﻝ ﺩﻳﻦ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﻧﮕﺎﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺤﺮﻭﻣﻴّﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﺩﺭ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺍﺳﺎﺳﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻧﺘﻴﺠﮥ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺼﻴﺼﻪ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻧﻤﻮﺩﻩ . ﺍﻧﺪ ﻭ ﺳﻮﻣﴼ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺘﺪﻻﻝ، ﺁﻳﺖ ﺍ ﻟﻠﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﻯ ﺍﻯ ﺑﺴﺎ ﺗﻌﻠّﻖ ﺩﻳﻨﻰ ﺭﺍ، ﺍﮔﺮ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺮﺟﻊ، ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﺍﺯ ﺷﺮﻭﻁ ﻣﻬﻢ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭﻯ ﺍﺯ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﻓﺮﺽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ... ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺩﮐﺘﺮ ﻣﻬﺪﻯ ﻣﻈﻔّﺮﻯ ﺍﺳﻼﻡ ﺷﻨﺎﺱ ﻭ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻋﻠﻮﻡ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺍُﺭﻫﻮﺱ ﺩﺍﻧﻤﺎﺭﮎ ﮔﻔﺖ : ... ﺍﺻﻞ ۱۴ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺍﺳﺎﺳﻰ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﮐﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺍﻳﺮ ﺍﻥ ﻭ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﻣﻮﻇّﻔﻨﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﺧﻼﻕ ﺣﺴﻨﻪ ﻭ ﻗﺴﻂ ﻭ ﻋﺪﻝ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺣﻘﻮﻕ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﮐﻨﻨﺪ، ﺍﻳﻦ ﺍﺻﻞ ﺩﺭ ﺣﻖّ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺿﺪّ ﺍﺳﻼﻡ ﻭ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺗﻮﻃﺌﻪ ﻭ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﻧﮑﻨﻨﺪ . ﺻﺤﺒﺖ ﺁﻗﺎﻯ ﻣﻨﺘﻈﺮﻯ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﺸﻤﻮﻝ ﺍﻳﻦ ﺍﺻﻞ ۱۴ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺍﺳﺎﺳﻰ