One Hundred and Sixty Years

۵٨۶ . ﺷﺪ ﺑﺎ ﺍ ﺳﺘﻌﻔﺎﻯ ﻭﻯ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۹۸۶ ، ﮐﻤﻴﺴﻴﻮﻥ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮤ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺑﻨﺎﻡ ﺭﻭﻧﺎﻟﺪﻭ ﮔﺎﻟﻴﻨﺪﻭﭘﻞ Ronaldo Galindo pohl ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ . ﻭﻯ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺩﺭ ﺭﺷﺘﮥ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﺑﻮﺩ . ﺑﺎ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻣﺄﻣﻮﺭﻳﺖ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۹۹۴ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮤ ﺳﻮﻣﻰ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ Maurice Copithorne ﺣﻘﻮﻕ ﺩﺍﻥ ﮐﺎﻧﺎﺩﺍﺋﻰ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺷﺪ . ﻫﺎ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﻯ ﻫﺮ ﺳﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﺣﺎﮐﻰ ﺍﺯ ﻧﻘﺾ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﺨﺼﻮﺻﴼ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ . ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ۲۰۰۲ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻞ ﺩﺭ ﭼﺎﺭﭼﻮﺏ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻣﺤﻴﻂ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻭ ﺍﻋﺰﺍﻡ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﮐﺸﻮﺭ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻳﮑﻰ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ﻭﺿﻊ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻭﺧﺎﻣﺖ ﮔﺬﺍﺭﺩ . ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﻋ ﺘﺮﺍﺿﺎﺕ ﻭ ﻗﻄﻊ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻯ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺤﺪ ﺍﺯ ﺳﻮﻯ ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﺳﮑﻮﺕ ﻭ ﺑﻰ ﺍﻋﺘﻨﺎﺋﻰ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﮐﻪ ﮔﻮﻳﺎﻯ ﺍﺻﻄﻼﺡ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺍﺳﺖ : ﺗﻮ ﺑﺰﻥ ﺩﺍﺩ ﺧﻮﺩ، ﻣﻦ ﻣﻰ ﮐﻨﻢ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩ . ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﮥ ﺗﺠﺎﻭﺯﺍﺕ ﺩﻭﻟﺖ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺑﻪ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﺗﺎﮐﻨﻮﻥ ﺩﻩ ﻫﺎ ﻗﻄﻌﻨﺎﻣﻪ ﻭ ﺑﻴﺎﻧﻴﻪ ﺍﺯ ﺳﻮﻯ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻞ ﻣ ﺘﺤﺪ، ﺍﺗﺤﺎﺩﻳﻪ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻫﺎﻯ ﺑﻴﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﻰ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺑﺮﺍﻯ ﺩﺳﺘﺮﺳﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﺎﻧﻴﻪ ﻫﺎ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ ﺍﻳﻨﺘﺮﻧﺘﻰ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺟﻬﺎﻧﻰ ﺑﻬﺎﺋﻰ ٣٢٩ ﻭ ﻳﺎ ﭘﮋﻭﻫﺶ ﻣﻔﺼّﻞ ﻭ ﻣﺴﺘﻨﺪ ﻧﺎﺯﻳﻼ ﻗﺎﻧﻌﻰ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺤﺪ ﻭ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﮐﺮﺩ (Ghanea 2002) . ﻫﻢ ﺩﻟﻰ ﻭ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻰ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻥ ﻭ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺳﮑﻮﺕ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻭ ﻣﺮﮔﺒﺎﺭ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻥ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺁﺯﺍﺭﻯ ﻧﻈﻢ ﻳﺎﻓﺘﮥ ﻣﻼّﻳﺎﻥ ﻓﺼﻞ ﺗﺎﺭﻳﮑﻰ ﺍﺯ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻣﺎﺳﺖ . ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻳﮑﺼﺪ ﻭ ﺷﺼﺖ ﺳﺎﻟﮥ ﺍﺧﻴﺮ، ﮐﻪ ﺣﺘّﻰ ﻳﮏ ﺩﻫﻪ ﺍﺵ ﺍﺯ ﺯﺟﺮ ﻭ ﺁﺯﺍﺭ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺧﺎﻟﻰ ﻧﺒﻮﺩﻩ، ﮐﻤﺘﺮ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﻳﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﻯ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻇﻠﻢ ﻫﺎﺋﻰ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻧﻤﺎﻳﺪ . ﺩﺭ ﭼﻨﺪ ﻣﻮﺭﺩ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺤﻤﺪ ﺭﺿﺎ ﺷﺎﻩ، ﮐﻪ ﺣﺎﺩﺛﮥ ﭼﺸﻤﮕﻴﺮﻯ ﺭﺥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮐﺸﻮﺭ ﺗﮑﺎﻥ ﺧﻮﺭﺩ، ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺩﺭ ﻗﺘﻞ ﺩﮐﺘﺮ ﺑﺮﺟﻴﺲ ﻭ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻓﻠﺴﻔﻰ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۳۳۴ ] ۱۹۵۵ [ ، ﺷﺎﻫﺪ ﻣﻌﺪﻭﺩ ﺻﺪﺍﻫﺎﻯ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺁ ﻥ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ . ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﻣﻮﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﮕﺬﺭﻳﻢ، ﺳﻴﺎﺳﺖ ﮐﻠّﻰ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻥ ﻣﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﮤ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﺳﮑﻮﺕ ﻣﻄﻠﻖ ﻭ ﺑﻰ ﺍﻋﺘﻨﺎﺋﻰ ﻭ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﺍﺯ ﮐﻠﻤﮥ ﺑﻬﺎﺋﻰ 329 https://www.bic.org : ﻭ ﻧﻴﺰ http://question.bahai.org