One Hundred and Sixty Years

۵٨ ﺩﻳﻨﻰ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﺳﺖ . ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﻰ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺎﺧﺎﻡ ﻫﺎﻯ ﻳﻬﻮﺩﻯ ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﻭ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ، ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺷﻤﻨﻰ ﻣﻮﺑﺪﺍﻥ ﺯﺭﺩﺷﺘﻰ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﭘﻴﺮﻭﺍﻥ ﻣﺎﻧﻰ ﻭ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎﻥ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺘﻴﺰ ﮐﻠﻴﺴﺎﻯ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﺎ ﺍﺳﻼﻡ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﻮﻧﮥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺪﻫﺎ ﺭﺩّﻳﻪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻗﺮﺁﻥ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﺧﺼﻮﺻﻰ ﻭ ﺟﻨﮓ ﻫﺎﻯ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺍﺳﻼﻡ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﻳﺪ . ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺘﺪﻻ ﻟﻰ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺩﻳﻨﻰ ﻭ ﺷﺮﻋﻰ ﻭ ﻳﺎ ﻣﺴﺎﻟﮥ ﻇﻬﻮﺭ ﻳﺎ ﻋﺪﻡ ﻇﻬﻮﺭ ﻗﺎﺋﻢ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﺸﮑﻞ ﺁﺯﺍﺩ ﻓﮑﺮﻯ ﻭ ﺗﺮﻗﻰ ﻣﻌﻨﻮﻯ ﻭ ﺍﺧﻼ ﻗﻰ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﺣﺮﺍﺯ ﻫﻮﻳّﺖ ﻧﻮﻳﻦ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﺍﺳﺖ . ﺩﺳﺘﻴﺎﺑﻰ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻮﻳّﺖ ﻧﻮ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﺭﺿﺎ ﻳﺖ ﻣﻼّﻳﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ . ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﻧﻬﻀﺖ ﻣﺸﺮﻭﻃﻪ، ﻋﻠﻤﺎﻯ ﻣﺸﺮﻭﻋﻪ ﺧﻮﺍﻩ ﻣﺜﻞ ﺷﻴﺦ ﻓﻀﻞ ﺍﻟﻠﻪ ﻧﻮﺭﻯ ﺁﻥ ﻧﻬﻀﺖ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺳﺘﮥ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﺎﺑﻴﺎﻥ ] ﻣﻰ[ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ . ﻣﻼّﻯ ﻧﺎﻣﺒﺮﺩﻩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺭﺳﺎﻳﻞ ﻭ ﺧﻄﺎﺑﻪ ﻫﺎﻯ ﭘﺮ ﺷﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﺸﺮﻭﻃﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺑ ﻮﺩ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﻧﻴﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺳﺨﻨﺮﺍﻧﻰ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻳﮑﻰ ﺍﺯ ﺑﻴﺎﻧﻴﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻧﻮﺷﺖ : ﻭ ﻋﻤﺪﮤ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺯﻯ ﻣﺸﺮﻭﻃﻪ ﺍﺯ ﻓﺮﻗﻪ ﺟﺪﻳﺪﮤ ﺿﺎﻟّﻪ ﻣﻀﻠّﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﻣﻮﻫﻮﻣﻪ ، ﺩﻳﻦ ﻣﺤﮑﻢ ﺍﺳﻼﻡ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﮐﻨﻨﺪ . ) ﺗﺮﮐﻤﺎﻥ ۱۳۷۲ : ۱۰۸ ( ﺍﻟﻠﻪ ﺷﻴﺦ ﻓﻀﻞ ﻧﻮﺭﻯ ﺩﺭﺳﺖ ﺩ ﺭﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ . ﻣﺸﺮﻭﻃﻴﺖ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﮔﺮ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ ﻣﺴ ﺻﻮﺭﺕ ﺘﻘﻴﻢ ﺯﻳﺮ ﻧﻔﻮﺫ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﻮﺩ . ﺍﺯ ﻧﻴﻢ ﻗﺮﻥ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻧﻬﻀﺖ ﻣﺸﺮﻭﻃﻴﺖ ، ﺍﺻﻮﻝ ﺁﻥ، ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﻭﺟﺪﺍﻥ، ﺁﺯﺍﺩﻯ ﺍﻓﮑﺎﺭ ، ﺗﺴﺎﻭﻯ ﻣﻠﺖ ﺍﺯ ﺯﻥ ﻭ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺩﻳﻦ ﻭ ﻣﺬﻫﺐ ﻭ ﻟﺰﻭﻡ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻭ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ، ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍ ﻥ ﺟﺰﺋﻰ ﺍﺯ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻣﻰ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻫ ﺍﻥﺰﺍﺭ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﺳﻮﺍﻯ ﺁﻥ ﮐﻪ ﭘﻴﺮﻭﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ ﺍﺛﺮ . ﺷﺖﮔﺬﺍ ﻣﻰ ﺍﻣﺎ ﺭﻭﺣﺎﻧﻴّ ﮐﻪ ﺖ ﺍﺯ ﻗﺪﺭﺗﻰ ﻣﻄﻠﻖ ﻭ ﻓﻮﻕ ﺑﺸﺮﻯ ﮐﺎﻣﻴﺎﺏ ﺑﻮﺩ ﺗﺤﻤّ ﻞ ﺍﻳﻦ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺑﺎ . ﺗﺄﺳﻴﺲ ﻣﺪﺍﺭﺱ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﻰ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻣﺪﺍﺭﺳﻰ ﮐﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴ ﺎﻥ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﺧﺼﻮﺻﻰ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﻣﻰ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﺷﺮﺍﺭ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻣﻰ . ﺳﺎﺧﺖ ﺣﺘّﻰ ﺍﺣﺪﺍﺙ ﺭﺍﻩ ﺁﻫﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻧﺎﺻﺮﺍﻟﺪﻳﻦ ﺷﺎﻩ ﺿﺪ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﺴﺖ . ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺣﺎﻧﻴﺖ