One Hundred and Sixty Years

۵٩٠ ﺍﻋﺪﺍﻣﻢ ﮐﻨﻴﺪ ﻭ ﻋﺎﻗﺒ ﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﺮﺍﻧﻢ، ﺍﺯ ﺧﺎﮎ ﻣﻘﺪّﺳﻢ ﺑﺮﺍﻧﻴﺪﻡ . ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺻﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺣ ﮑﻮﻣﺘﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﺍﺗﮑﺎ ﺑﻪ ﺭﻭﺣﺎﻧﻴﺖ ﺷﻴﻌﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﮐﻮﺏ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺍﺳﺖ . ﮔﺮﭼﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺮﮐﻮﺏ ﮔﺎﻩ ﺧﺸﻦ ﺗﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺗﺎ ﻣﺮﺯ ﺗﺒﻬﮑﺎﺭﻯ ﺟﻨﻮﻥ ﺁﻣﻴﺰ ﭘﻴﺶ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﺎﻫﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﺭﺍﻡ ﺗﺮ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻣّﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ . ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺣﺎﮐﻤﺎﻥ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﺷﺎﺭﻋﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﻧﻔﻮﺫ ﻋﻮﺍﻣﻔﺮﻳﺒﺎﻧﮥ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻭ ﻓﺘﻮﺍﻯ ﺳﺮﮐﻮﺏ ﺻﺎﺩﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺷﺎﻳﺪ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰ ﻧﺒﺎﺷﺪ . ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻗﺪﺭﺗﻤﺪﺍﺭﺍﻥ ﺗﺎﺭﻳﺦ، ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺍﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ . ﺍﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﺣﺎﻧﻰ ﻫﺎﻯ ﺑﻰ ﻧﺼﻴﺐ ﺍﺯ ﺭﻭﺣﺎ ﻧﻴﺖ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻯ ﺟﻬﺎﻥ، ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻓﺮﻳﺒﮑﺎﺭﻯ، ﺑﺮﺍﻯ ﺣﻔﻆ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﻣﺎﺩّ ﻳﺎﺕ ﺑﻪ ﺗﺒﻬﮑﺎﺭﻯ ﻫﺎ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﮐﺸﻰ ﻫﺎ ﺭﻭﻯ ﺁﻭﺭﺩﻩ . ﺍﻧﺪ ﻣﺘﺄﺳّﻔﺎﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺷﮕﻔﺖ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﻧﻴﺴﺖ . ﺁﻧﭽﻪ ﺁﻩ ﺍﺯ ﻧﻬﺎﺩ ﺑﺮ ﻣﻰ ﺁﻭﺭﺩ ﺳﮑﻮﺕ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﮔﺎﻫﻰ ﻫﻤﺮﺍﻫﻰ ﻓﻌﺎﻻﻧﻪ ﺁﻥ ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻭﺣﺸﻴﮕﺮﻯ ﺍﺳﺖ ﻫﺎﻳﻰ ﺭﺍ . ﺯ ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺮﻭﺍﻥ ﺑﻬﺎﺋﻴﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺑﺪﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﺎ ﻋﻤﻠﻰ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ . ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻫﺮ ﻣﻘﺎﻡ ﺩﻭﻟﺘﻰ ﺻﺎﺩﺭﮐﻨﻨﺪﮤ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻭ ﻫﺮ ﺁﺧﻮﻧﺪ ﻓﺘﻮﺍﺩﻫﻨﺪﻩ ﺩﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺻﺪ ﻫﺎ ﻭ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺗﻦ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻳﻢ، ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺭ ﺩﺍﺩﻳﻢ ﻭ ﮔﺎﻩ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻮﻃﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺁﻏﺸﺘ ﻪ ﮐﺮﺩﻳﻢ . ﭼﺮﺍ؟ ﻫﻤﮑﺎﺭﻯ ﺑﺨﺶ ﻫﺎﻳﻰ ﺍﺯ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺎ ﻣﺮﺍﮐﺰ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﺷﺮﻉ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﺟﻬﻞ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﻯ ﺟﻬﻞ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﺳﻮء ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺻﺎﺣﺒﺎﻥ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﺷﺎﺭﻋﺎﻥ ﺷﺮﻉ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻰ ﮔﻴﺮﺩ . ﺍﻣّﺎ ﺗﮑﻠﻴﻒ ﺁﻥ ﺩﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮ، ﭘﻴﺸﮕﺎﻡ، ﺧﻠﻘﻰ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﻣﻰ ﻧﺎ ﻣﺪ ﻭ ﺍﺩﻋﺎﻯ ﺭﻫﺒﺮﻯ ﺷﺎﻥ ﮔﻮﺵ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﮐﺮ ﮐﻨﺪ ﻣﻰ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﻓﺮﻭ ﺑﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﴼ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻫﺎﻯ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﺍﺯ ﭼﭗ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻭ ﻏﻴﺮ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻭ ﻣﻠّﻰ ﻭ ﻏﻴﺮﻩ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ” “ ﻭﺟﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﺮﮐﻮﺏ ﻫﻤﮑﺎﺭﻯ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺗﺌﻮﺭﻳﺰﻩ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﺮﮐﻮﺏ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﺳﺮ ﮐﻮﺏ ﮔﺮﺍﻥ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﻳﮑﻰ ﺍﺯ ﺷﺎﻳﻊ ﺗﺮﻳﻦ ﺗﺌﻮﺭﻯ ﻫﺎﻯ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﺳﺮﮐﻮﺏ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺖ ” ﺩﻳﻦ