One Hundred and Sixty Years

۵٩٩ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﻌﺮﮐﻪ ﺍﻯ ﺩﺍﺧﻞ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺎﻝ ﻫﺎﻯ ﻏﺎﺭﺗﻰ ﺳﻬﻤﻰ ﺑﺒﺮﻧﺪ ﺍﺯ ﺣﺴﺎﺏ ﺍﮐﺜﺮﻳﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﺮﺍﻥ، ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻭﺣﺸﻴﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺣﻴﺮﺕ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻣﻰ ﻧﮕﺮﻧﺪ، ﺟﺪﺍ ﺳﺖ . ﺷﺎﻫﺪ ﺯﻧﺪﻩ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺩﻳﺪﻳﻢ ﻋﻠﻴﺮﻏﻢ ﺳﻰ ﺳﺎﻝ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺕ ﻣﻨﻔﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﺮﺍﻳﺪ ﻭ ﺭﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎﻯ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ، ﺩﺭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﺭﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۲۰۰۹ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻭ ﺩﺍﻧﺸ ﺠﻮﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﻯ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﺎ ﺷﻌﺎﺭ » ﻫﺎﻯ ﺑﻬﺎﺋﻰ، ﺑﻬﺎﺋﻰ، ﺣﻤﺎﻳﺘﺖ « ﮐﻨﻴﻢ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﺳﺘﺎﺭ ﺣﻘﻮﻕ ﺷﻬﺮﻭﻧﺪﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺪﻧﺪ . ﺍﺯ ﮐﻤﮏ ﻫﺎﻯ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎﻯ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻫﺎﻯ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺣﺘّﻰ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻧﺎﺷﻨﺎﺱ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ، ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺣﻤﻠﻪ ﻭ ﻫﺠﻮﻡ ﻣﺄﻣﻮﺭﺍﻥ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺯﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ، ﺍﺯ ﻫﻢ ﺩﺭﺩﻯ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﻧﮕﺎﻫﺒﺎﻧﺎﻥ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺑﺎﺯﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﺷﻬﺪﺍﻯ ﺑﻬﺎﺋﻰ، ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﻪ ﻫﺎﻯ ﮔﻞ ﻭ ﺍﺷﮏ ﻧﺪﺍﻣﺖ ﺭﻳﺨﺘﻦ ﻫﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻨﺎﻳﺎﺕ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺭﮊﻳﻢ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻫﺎ، ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻫﺎ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻪ ﻭ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﻮﺩ . ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﺑﺴﺘﮕﻰ ﮐﻤﮏ ﻣﻰ ﮐﻨﺪ ﻭﻗﻮﻑ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﻧ ﻪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻗﻮﻣﻰ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻧﮋﺍﺩﻯ ﻳﺎ ﺯﺑﺎﻧﻰ، ﺍﻗﻠﻴﺖ ﺑﺸﻤﺎﺭ ﻧﻤﻰ . ﺁﻳﻨﺪ ٣٣٧ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻋﻀﻮﻯ ﺍﺯ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ، ﺩﺭ ﻃﻰ ﻳﮏ ﻗﺮﻥ ﻭ ﻧﻴﻢ، ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺑﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ، ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﺯﺭﺩﺷﺘﻴﺎﻥ ﭘﻴﻮﻧﺪﻫﺎﻯ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﻰ ﻣﺸﺘﺮﮎ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ . ﺭﻭﻯ ﻧﻴﻤﮑﺖ ﺩﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻥ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺑﺎ ﺩﻭﺳ ﺘﻰ ﻭ ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ ﺩﺭﺱ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺑﺎ ﻏﻴﺮ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺷﺮﮐﺖ ﻫﺎﻯ ﻣﺸﺘﺮﮎ ﺗﺠﺎﺭﺗﻰ ﻭ ﺻﻨﻌﺘﻰ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ . ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﺩﺭ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎﻳﻰ ﮐﻪ ﻧﻴﻤﻰ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻭ ﻧﻴﻢ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻧﻤﺎﻳﺎﻥ ﺗﺮ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻰ . ﺧﻮﺭﺩ ﺍﻏﻠﺐ ﻫﻤﮕﻰ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﻰ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺣﺘّﻰ ﮐﺴﻰ ﻧﻤﻰ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻭ ﻧﻤﻰ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮐﻰ ﻣﺴ ﻠﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮐﻰ ﺑﻬﺎﺋﻰ . ﺗﻨﺪﺑﺎﺩ ﻣﺴﻤﻮﻡ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺕ ﺿﺪ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺍﻳﻦ ﻧﻬﺎﻝ ﻫﺎﻯ ﺧﺮّﻡ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺣﺪّﻯ ﺧﺸﮑﺎﻧﺪ ﻭﻟﻰ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭﻳﺸﻪ ﮐﻦ . ﺳﺎﺯﺩ ﻣﻄﺎﻟﻌﮥ ﺩﺷﻤﻨﻰ ﻫﺎﻯ ﻗﻮﻣﻰ ﻭ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ، ﮐﻪ ﺑﺮﺧﻰ ﺑﻪ ﻧﺴﻞ ﮐﺸﻰ ﻧﻴﺰ ﺍﻧﺠﺎﻣﻴﺪ، ﻫﻴﭻ ﮐﺪﺍﻡ ﺗﺸﺎﺑﻬﻰ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻭﺿﻊ ﺑﻬﺎﺋﻴ ﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﻤﻰ . ﺩﻫﺪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﻪ 337 ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﭘﻴﺪﺍﺳﺖ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻏﻴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﺪﻳﻬﻰ ﺗﺮﻳﻦ ﺣﻘﻮﻕ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻫﻴﭻ ﺍﻗﻠﻴﺘﻰ ﭼﻪ ﻗﻮﻣﻰ ﻭ ﭼﻪ ﻧﮋﺍﺩﻯ ﻭ ﺯﺑﺎﻧﻰ ﻫﺮﮔﺰ ﺭﻭﺍ ﻧﻤﻰ ﺑﺎﺷﺪ .