One Hundred and Sixty Years

۶٠١ ﺍﻣﻨﻴﺘﻰ ﻭ ﻧﻈﺎﻣﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﮐﻨﻴﻢ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺭ ﻣﻰ ﻳﺎﺑﻴﻢ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺗّﺤﺎﺩ ﻭ ﺗﻮﺍﻓﻖ ﺑﺮﭘﺎﺳﺖ ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﻫﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻣﻴﺪﻯ ﺑﻪ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﻯ ﭘﺮ ﺗﻔﺎﻫﻢ ﻭ ﺳﻴﺎﺳﺘﻰ ﭘﺮ ﺗﺴﺎﻫﻞ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺣﻖ ﺣﻴﺎﺕ ﺑﻬﺮﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ . ﻧﻤﻮﻧﮥ ﺍﻳﻦ ﺗﻔﺎﻫﻢ ﻭ ﺗﺴﺎﻫﻞ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﻯ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﮤ ﺍﻭﻝ ﺭﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺣﺠﺔﺍﻻﺳﻼﻡ ﺧﺎﺗﻤﻰ، ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﺍﺻﻼﺣﺎﺗﻰ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﻭ ﺣﺘّﻰ ﺗﻐﻴﻴﺮﺍﺗﻰ ﺩﺭ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺍﺳﺎﺳﻰ ﺩﺍﺷ . ﺖ ﺩﻳﺪﻳﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻭﺭﮤ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﻔﺎﻯ ﺣﻘﻮﻕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺍﺳﺎﺳﻰ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ . ٣٤٠ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﮑﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺍﺳﺎﺳﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﮥ ﺣﻘﻮﻗﺸﺎﻥ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﮐﻮﺷﺶ ﺩﻭﻟﺖ ﺧﺎﺗﻤﻰ ﻧﻪ ﺩﺭ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﻯ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﻯ ﺍﺯ ﺗﺼﻤ ﻴﻤﺎﺕ ﻏﻴﺮﻗﺎﻧﻮﻧﻰ ﻭ ﺧﻼﻑ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺍﺳﺎﺳﻰ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﻫﺎﻯ ﺯﻳﺮ ﻧﻈﺮ ﻭﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺷﺎﻣﻞ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺠﺎﻳﻰ ﻧﺮﺳﻴﺪ . ﺩﺭ ﺧﻮﺷﺒﻴﻨﺎﻧﻪ ﺗﺮﻳﻦ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺁﺭﺯﻭ ﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻬﻀﺖ ﺍﺻﻼﺣﻰ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺟﺎﻥ ﺑﮕﻴﺮﺩ، ﺑﺎ ﺍﺻﻼﺣﺎﺗﻰ ﺩﺭ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺍﺳﺎﺳﻰ ﺗﺒﻌﻴﺾ ﻫﺎﻯ ﮐﻨﻮﻧﻰ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﮔﺮﺩﺩ ﺗﺎ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺒﻘﻪ ﻭ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻃﺮﺯ ﻓﮑﺮ، ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﺁﺭﺍﻡ ﺗﺮﻯ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ . ﺍﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺘﺄﺳّﻔﺎﻧﻪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﺳﻴﺎﺳﺘﻰ ﮐﻪ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﭘﻴﺮﻭﺯﻯ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﺯﻣﺎﻥ ﭼﻬﺮﮤ ﺍﻫﺮﻳﻤﻨﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﻧﻤﺎﻳﺎﻥ ﻣﻰ ﺳ ﺎﺯﺩ ﺟﺎﻯ ﻫﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﺧﻮﺷﺒﻴﻨﻰ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﻰ . ﮔﺬﺍﺭﺩ ﺍﻳﻦ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺗﺸﺎﺑﻪ ﺣﻴﺮﺕ ﺍﻧﮕﻴﺰﻯ ﺑﺎ ﭘﻴﺶ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺩﻭ ﻗﺘﻞ ﻋﺎﻡ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺩﺍﺭﺩ . ﻳﮑﻰ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺍﻣﭙﺮﺍﻃﻮﺭﻯ ﻋﺜﻤﺎﻧﻰ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۹۱۵ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺭﺍﻣﻨﻪ ﺭﺥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺟﻨﺎﻳﺎﺕ ﺁﻟﻤﺎﻥ ﻫﻴﺘﻠﺮﻯ ﺩﺭ ﻗﺘﻞ ﻋﺎﻡ ﻣﻴﻠﻴﻮﻥ ﻫﺎ ﻳﻬﻮﺩﻯ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﻯ ﺁﻏﺎﺯﻳﻦ ﺩﻫﮥ ۱۹۴۰ ﻴﻼﺩﻯ ﻣ . ﮐﺸﻮﺭ ﻋﺜﻤﺎﻧﻰ ﺍﻣﭙﺮﺍﻃﻮﺭﻯ ﻭﺳﻴﻌﻰ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﻪ ﻗﺎﺭّﻩ ﺍﻣﺘﺪﺍﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺧﺎﻭﺭ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺗﺎ ﺟﻨﻮﺏ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﻭ ﺷﻤﺎﻝ ﺍﻓﺮﻳﻘﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮ ﻣﻰ . ﮔﺮﻓﺖ ﺳﺎﻟﻴﺎﻥ ﻃﻮﻻﻧﻰ ﺟﻤﻌﻴﺘﻰ ﺍﺯ ﺍﺻﻼﺡ ﻃﻠﺒﺎﻥ ﺗﺮﮎ ﺑﻨﺎﻡ » ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺍﺗّﺤﺎﺩ ﻭ ﺗﺮﻗﻰ « ﮐﻪ ﺑﻪ » ﺗﺮﮐﺎﻥ ﺟﻮﺍﻥ « ﻧﻴﺰ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭ 340 ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﻓﺼﻞ : ﻫﺸﺘﻢ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺭﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺣﺠّﺔﺍﻻﺳﻼﻡ ﻣﺤﻤﺪ ﺧﺎﺗﻤﻰ .