One Hundred and Sixty Years

۶٧ ﺗﺒﺎﻳﻦ ﺑﻴﻦ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻭ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩ . ﺍﻳﻦ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻫﺎ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻯ ﮐﻮﭼﮏ ﻳﺎ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﻭ ﺩﻫ ﻫﺎ ﺎﺕ ﻣﺤﺴﻮﺱ ﺗﺮ ﺑﻮﺩ . ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﻧﻤﻰ ﺭﻓﺘﻨﺪ، ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﻫﺎ ﺯﻧﻰ ﺯﻧﻰ ﻭ ﻗﻤﻪ ﻫﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﻤﻰ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺩﺳﺖ ﺁﻗﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﻮﭼﻪ ﻭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻧﻤﻰ ﺑﻮﺳﻴﺪﻧﺪ، ﺧﻤﺲ ﻭ ﺯﮐﻮ ﺓ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺁﺧﻮﻧﺪ ﻧﻤﻰ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﺴ ﺄ ﻟﻪ ﻧﻤﻰ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﮥ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺷﺮﻋﻰ ﻭ ﻋﺮﻓﻰ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮤ ﺧﻮﺩ ﺷﺮﻳﮏ ﻧﻤﻰ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ . ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺑﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺣﻞ ﻭ ﻓﺼﻞ ﻣﻰ ﺑﻪ . ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍﺩ ﻭ ﻃﻠﺴﻤﺎﺕ ﻭ ﺟﺎﺩﻭ ﻭ ﺟَ ﻨﺒﻞ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﻯ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ، ﻣﺮﻳﺪ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻧﻤﻰ ﺗﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻋﮑﺲ ﺁﺯﺍﺩﺍﻧﺪﻳﺸﻰ ﺩﻳﻨﻰ ﻭ ﻓﮑﺮﻯ ﺭﺍ ﺗﺮﻭﻳﺞ ﻣﻰ ﺑﻰ. ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺳﻮﺍﺩ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻠﻢ ﺍﻧﺪﻭﺯﻯ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻰ . ﺷﺪﻧﺪ ﺯﻥ ﻭ ﻣﺮﺩﺷﺎﻥ ﺗﻔﺎﻭﺗﻰ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﻧﻮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﻭﻥ ﭼﺎﺩﺭ ﻭ ﺭﻭﺑﻨﺪﻩ ﻭﻟﻰ ﺑﺎ ﭘﻮ ﺷﺸﻰ ﻣﺘﻴﻦ ﻭ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺩﺭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﻣﻰ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ . ﻭ ﻣﻨﺶ ﺭﻓﺘﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺁﺧﻮﻧﺪ ﻭ ﻳﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺘﻌﺼّ ﺒﻰ ﮐﻪ ﺍﺳﻼﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﻰ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﺩﺷﻤﻨﻰ ﺑﺎ ﺍﺳﻼﻡ ﻭ ﺭﻭﮔﺮﺩﺍﻧﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ . ﺳﻮﺍﻯ ﺁﻥ ﺷﻬﺮﻯ ﻭ ﺩﻫﺎﺗﻴﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺣﺘّﻰ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻇﺎﻫﺮ ﻓﺮﻕ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ . ﺭﻓﺘﺎﺭﺷﺎﻥ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻴﻬﻨﺎﻥ ﺍﻋﻢ ﺍﺯ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻳﺎ ﺍﻗﻠﻴﺖ ﻫﺎﻯ ﻳﻬﻮﺩﻯ ﻭ ﺯﺭﺩﺷﺘﻰ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﻯ ﺑﻮﺩ . ﺩﺭ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﻭ ﺯﺭﺍﻋﺖ ﻭ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻣﻮﻓﻖ ﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ، ﺗﻤﻴﺰ ﻭ ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺭﻓﺘﺎﺭﺷﺎﻥ ﻣﺆﺩﺑﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻋﻠﻴﺮﻏﻢ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺕ ﻣﻨﻔﻰ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺍﺝ ﺩﺍﺷﺖ ، ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﮕﻮﺋﻰ ﻭ ﻣﻰ ﺻﺪﺍﻗﺖ . ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ -ﺝ ﺩﻳﻦ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻭ ﻫﻮﻳّ ﻣﻠّﻰ ﺖ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺻﺪ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺷﻬﺮﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ... ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﻮﺩﮐﻰ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﻧﺎﻣﺎﺩﺭﻯ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﺻﻠﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﺪ ﻭ ... ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻳﮏ ﺑﺮﺯﺥ ﻭ ﻧﮕﺮﺍ ﻧﻰ ﺑﺴﺮ ﻣﻰ . ﺑﺮﺩ ) ﺧﺎﻟﻘﻰ ﻣﻄﻠﻖ : ۱۳۶۸ ، ۱۶۶ ( ١٧ 17 ﺩ ﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻘﻞ ﺍﺯ ) ﻧﺎﻃﻖ ۲۰۰۴ :۱۶ .(