One Hundred and Sixty Years

٧۶ ﻋﺎﻟﻤﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻰ ﺍﻧﮕﻴﺨﺖ ... ٢٥ ) ﻋﺒﺪﺍﻟﺒﻬﺎء ۱۹۸۴ : ۸-۹( ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻦ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﻧﺎﺳﻴﻮﻧﺎﻟﻴﺴﺘﻰ ﻭ ﺗﺤﺮ ﻳﮏ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﺷﺮﺡ ﺍﻳﻦ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭﺍﺕ ﻋﺒﺪﺍﻟﺒﻬﺎء ﻫﻢ ﻣﻴﻬﻨﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﭘﺮﺳﺸﻰ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻰ :ﺩﺍﺩ ﺣﺎﻝ ﺍﻯ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ! ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻳﻨﮏ ﺍﺯ ﻣﺴﺘﻰ ﺑﻰ ﺧﺒﺮﻯ ﺑﻪ ﻫﻮﺵ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ [ ﺧﻮﺍﺏ] ﻏﻔﻠﺖ ﻭ ﮐﺎﻫﻠﻰ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺎ ﺩﻳﺪﮤ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺑﻨﮕﺮﻳﻢ : ﺁﻳﺎ ﺷﺮﻑ ﻭ ﻏﻴﺮﺕ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﻣﻘﺪّ ﺳﻰ ﮐ ﻪ ﺯﺍﺩﮔﺎﻩ ﺗﻤﺪﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﺁﻏﺎﺯ ﮔﺮ ﻋﺰّﺕ ﻭ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻰ ﻣﺮﺩﻡ ﻋﺎﻟﻢ، ﻭ ﻣﻮﺭﺩ ﺭﺷﮓ ﻭ ﺣﺴﺪ ﻣﺮﺩﻡ ﺷﺮﻕ ﻭ ﻏﺮﺏ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻯ ﺑﻴﺎﻓﺘﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮ ﺣﺎﻟﺶ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪﮔﻰ ﻭ ﺑﻰ ﺗﻤﺪﻧﻰ ﺁﻥ ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺏ ﻫﺎﻯ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﮐﻨﻮﻧﻰ ﺧﻮﺩ ] ﻣﻄﺎﻟﺒﻰ [ ﺑﻨﻮﻳﺴﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﮥ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺑﻤﺎﻧﺪ؟ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺳﺰﺍﺳﺖ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪﭘﺎﻳﻪ ﺗﺮﻳﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﭘﺮ ﻣﻼﻝ ﺑﻴﺎﻓﺘﻨﺪ؟ ﻭ ﻳﺎ ﺳﺮﺯﻣﻴﻨﻰ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﮐﺸﻮﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺸﻤﺎﺭ ﻣﻰ ﺁﻣﺪ ﺣﺎﻝ ﻣﻠّ ﺘﺶ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﻧﮑﺒﺖِ ﮐﺎﻫﻠﻰ ﻭ ﺗﻨﺒﻠﻰ ﻭ ﻧﺎﺩﺍﻧﻰ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺗﺮﻳﻦ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎ ﺑﺸﻤﺎﺭ ﺁﻳﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺳﺪﻩ ﻫﺎﻯ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺳﺮﺩﻓﺘﺮ ﺩﺍﻧ ﺎﻳﻰ ﻭ ﺳﺮﻟﻮﺣﮥ ﻣﻨﺸﻮﺭ ﺩﺍﻧﺶ ﻭ ﻫﻮﺵ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻟﻄﻒ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﻯ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺍﻧﺶ ﺍﻳﺰﺩﻯ ﻧﻤﻰ ﺩﺭﺧﺸﻴﺪﻧﺪ؟ ... ) ﻋﺒﺪﺍﻟﺒﻬﺎء ۱۹۸۴ : ۱۱-۱۰( ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﮔﺬﺷﺘﮥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺁﻳﻴﻨﻪ ﺍﻯ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺩﻭﺭﻧﻤﺎﻯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﻰ ﻧﻤﺎﻳﺎﻧ :ﺪ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺍﻳﻦ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﺑﻨﻴﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﭼﺮﺍﻏﻰ ﺗﺎﺑﺎﻥ ﺑﺮ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎﻥ ﭘﺮﺗﻮ ﺩﺍﻧﺶ ﻭ ﺻﻨﻌﺖ ﻭ ﻫﻨﺮ، ﻭ ﻧﻮﺭ ﺑﺰﺭﮔﻤﺮﺩﻯ ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﻫﻤّ ﺘﻰ ﻭ ﺣﮑﻤﺖ، ﻭ ﺷﻌﺎﻉ ﺳﻠﺤﺸﻮﺭﻯ ﻭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﻰ ﻣﻰ ﺍﻓﮑﻨﺪ . ﺍﻣﺎ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺍﺯ ﮐﺴﺎﻟﺖ ﻭ ﮐﺎﻫﻠﻰ ﻭ ﺧﺎﻣﻮﺷﻰ ﻭ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻫﻤّﺘﻰ ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﺶ، ﻭ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﻧﻈﻢ ﻭ ﺗﺮﺗﻴﺐ، ﺑﺨﺖ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺗﺎ ﺭﻳﮑﻰ ﻭ ﺳﻴﺎﻫﻰ ٢٥ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻧﻘﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﻋﺒﺪﺍﻟﺒﻬﺎء ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺨﺶ ﺑﺎﺯﻧﻮﻳﺴﻰ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .