One Hundred and Sixty Years

٨٣ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ . ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺳﻔﺮ ﻋﺒﺪﺍﻟﺒﻬﺎء ﺑﻪ ﻏﺮﺏ ﻫﻢ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﺑﺤﺮﺍﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ . ﺩﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺰﺭﮒ ﻳﻌﻨﻰ ﺭﻭﺱ ﻭ ﺍﻧﮕﻠﻴﺲ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺗﻮﺍﻓﻖ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺩﺍﺧﻠﻰ ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﺃﺱ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﺍﻳﻦ ﻧﻘﺸﻪ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻣﻰ . ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﻭ ﻣﻘﺮﻭﺽ ﺑﻮﺩ، ﻭ ﺍﺯ ﺩﻭﻟﺖ ﻣﺮﮐﺰﻯ ﻓﻘﻂ ﻧﺎﻣﻰ ﺑﺎﻗﻰ ﺑﻮﺩ . ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﻣﻴﻬﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺭ ﮐﻤﺎﻝ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻰ ﻭ ﺍﺯ ﻓﺮﺩﺍﻯ ﺱ ﺄ ﻳ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺳﻠﺐ ﺍﻣﻴﺪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﻋﺒﺪﺍﻟﺒﻬﺎء ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻫﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﮤ ﺁﻳﻨﺪﮤ ﭘﺮ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺷﮑﻮﻩ ﻭ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﮐﻮﺷﺶ ﺩﺭ ﺗﺮﻭﻳﺞ ﺻﻨ ﻌﺖ ﻭ ﮐﺸﺎﻭﺭﺯﻯ ﻭ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﺑﻴﺎﻧﺎﺗﻰ ﺍﻳﺮﺍﺩ ﻧﻤﻮﺩ . ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻓﻴﺎﻥ ﺭﻭﺡ ﺍﻣﻴﺪ ﻣﻰ ﺩﻣﻴﺪ ﻭ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﻣﻰ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﮐﻮﺷﺶ ﻭ ﺗﻼﺵ ﮐﺸﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﻯ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻳﻦ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﻯ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ . ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺭﻭﺯ ۲۸ ﮊﺍﻧﻮﻳﻪ ۱۹۱۲ ﺩﺭ ﺑﻴ ﺎﻧﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ » ﺑﻌﻀﻰ ﻣﺤﺘﺮﻣﻴﻦ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ « ﮐﻪ ﺩﺭ ﭘﺎﺭ ﻳﺲ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺍﻭ ﺷﺘﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ : ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭﻟﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺗﺮﻗﻰ ﺍﺳﺖ . ﺍﻣﻧﺎ ﻴﺪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﮐﺴﻰ ﭘﻨﺞ ﺭﻭﺯﻩ ﻧﻮﺑﺖ ﺍﻭﺳﺖ . ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺑﺮ ﻳﮏ ﻣﻨﻮﺍﻝ ﻧﻤﻰ ﻣﺎﻧﺪ، ﺩﺭ ﻫﺮ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺴﺘﻘﺒﻞ ﺁﻳﻨﺪﮤ ] [ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ ... ﺣﺎﻝ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺗﺮﻗﻰ ﺯﺭﺍﻋﻰ ﻭ ﺻﻨﺎﻋﻰ ﻭ ﺗﺠﺎﺭﻯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﮑﻮﺷﻴﻢ ... ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻧﻤﻰ . ﺭﻭﺩ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺗﺤﺴﻴﻦ ﺑﻬﺒﻮﺩ ] [ ﺍﺧﻼﻕ ﻣﻠﺖ ﭘﺮﺩﺍﺯﻳﻢ ﻫﺮ ﻗﺴﻤﻰ ﺗﺮﻗّ ﻰ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﺴﺖ ... ﻣﺪﺗﻰ ﻧﻤﻰ ﮔﺬﺭﺩ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻬﺎ ﺁﻣﺎﻝ ] ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻳﻦ ﺁﺭﺯﻭ [ ﺟﻠﻮﻩ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻏﺒﻄﮥ ﺑﻬﺸﺖ] ﺟﻨﺎﻥ [ ﻭ ﺭﻭﺿﮥ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺷﻮﺩ . ) ﺯﺭﻗﺎﻧﻰ ۱۹۲۱ : ۱۰۵ ( ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻋﺒﺪﺍﻟﺒﻬﺎء ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﻗﻠﺒﻰ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺗﺮﻗﻰ ﺍﻳﻦ ﮐﺸﻮﺭ ﭼﻴﺰﻯ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻭ ﺁﺛﺎﺭﺵ ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎ » ﺑﻌﻀﻰ ﻣﺤﺘﺮﻣﻴﻦ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ « ﮐﻪ ﺍﺯ ﺭﺟﺎﻝ ﻏﻴﺮ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺑﻴﺎﻥ ﺷﻮﺩ ﻭﻯ. ﮐﻪ ﮔﻮﺋﻰ ﺗﺮﻗﻰ ﻭ ﺷﮑﻮﻩ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺭﻭﺑﺮﻭﻯ ﺩﻳﺪ ﺧﻮﺩ ﻣﻰ ﺭﻭﺯﻯ ﻫﻨ ﮕﺎﻡ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺭﻭﻯ ﺩﺭ ﻧﻴﻮﻳﻮﺭﮎ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺫﮐﺮ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﻦ ﺍﺯ ﻫﻤﺮﺍﻫﺎﻧﺶ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻴﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ : ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺍﻃﺮﺍﻓﺶ ﻧﺼﻒ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺩﺍﺭﺩ . ﺍﮔﺮ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻭ