One Hundred and Sixty Years

٨۶ ﺍﻭ ﻟﻰ ﻣﻰ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﮥ ﺧﻮﺩ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﭘﺮ ﺗﺠﻤّ ﻞ ﺧﻮﺩ ﻻﺯﻡ ﺩﺍﺷﺖ، ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻘﺎﻡ ﺑﻌﺪﻯ ﺑﻪ ﺷﺎﻩ ﺑﺪﻫﺪ ﺑﺎ ﻓﺸﺎﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﻏﺎﺭﺕ ﻭ ﮐﺸﺘﺎﺭ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﮐﺴﺒﻪ ﺍﺧّ ﺎﺫﻯ ﻧﻤﺎﻳﺪ . ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻴﺎﻥ ﺣﺎﮐﻤﺎﻥ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻭ ﻓﺮﺍﺷﺒﺎﺷﻰ ﻫﺎ ﻭ ﺩﻭﻟﺘﻴﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻳﮏ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﻗﺪﺭﺗﻰ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻪ ﻏﺎﺭﺕ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﺎﻝ ﺍﻧﺪﻭﺯﻯ ﻣﻰ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ . ﺁﻧﭽﻪ ﻭﺿﻊ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﺧﻴﻢ ﺗﺮ ﻣﻰ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﻬﺎﻧﮥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﻭﺍﻟﻰ ﻭ ﺣﺎﮐﻢ ﻭ ﻓﺮﺍﺵ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﺑﻪ ﺣﻘ ﻮﻗﺸﺎﻥ ﻭ ﭼﭙﺎﻭﻝ ﺍﻣﻮﺍﻟﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﻣﻰ . ﮔﺬﺷﺖ ﺍﻳﻦ ﺗﻴﺮﻩ ﺑﺨﺘﺎﻥ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﺷﺪﻩ ﻣﻰ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺁﻓﺮﻳﻨﻰ ﻫﺎﻯ ﻣﻼّﻳﺎﻥ ﻭ ﻋﻠﻤﺎء ﺳﻨﮕﺪﻝ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻌﺼّ ﺐ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﻰ ﻣﺮﺩﻡ ﮐﻮﭼﻪ ﻭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻴﺸﺎﻥ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺗﻠﺦ ﺗﺮ ﻭ ﻧﺎﮔﻮ ﺍﺭ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﻣﻴﻬﻨﺎﻧﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ . ﺍﺩﻩ ﺧﺎﻧﻮ ﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻣﻰ ﻭ ﺷﺪﻧﺪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﺎ ﻓﺠﻴﻊ ﺗﺮﻳﻦ ﻭﺿﻊ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﻰ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ . ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺨﺶ ﺑﺎ ﻧﻘﻞ ﻣﺸﺎﻫﺪﺍﺕ ﺩﻭ ﺗﻦ ﺍﺯ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﺎﺡ ﺳﻴّ ) ﻣﺤﻼّﺗﻰ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﻰ ﺟﻤﺎﻝ ﺯﺍﺩﻩ (، ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﺷﻮﺍﻫﺪﻯ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻫﺪﺍﺕ ﻳﮏ ﻣﻴﺴﻴﻮﻧﺮ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﻭ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﮐﺸﻰ ﺩﺭ ﻳﺰﺩ ﻭ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ، ﮐﻮﺷﺶ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﮐﺮﺩ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﻯ ﺍﺯ ﻭﺿﻊ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﮤ ﻗﺎﺟﺎﺭﻳﻪ ﻭ ﺷﻴﻮﻩ ﻫﺎﻯ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻨﻤﺎﻳﺎﻧﻴﻢ . ﺁﻥ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﮐﺸﻰ ﺩﺭ ﻳﺰﺩ ﻭ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﻴﺪ ﻓﻘﻂ ﻣﺸﺘﻰ ﺍﺯ ﺧﺮﻭﺍﺭ ﻭ ﻧﻤﻮﻧﮥ ﮐﻮﭼﮑﻰ ﺍﺯ ﻫﺰﺍﺭﻫﺎ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﻇﻠﻢ ﻭ ﺑﻴﺪﺍﺩﮔﺮﻯ ﻭ ﮐﺸﺘﺎﺭ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺮﺡ ﺎ ﺭﺍ ﻣﻰ ﻫ ﺁﻥ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺏ ﻫﺎﻯ ﺗﺎﺭﻳﺨ ﻰ ﮐﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻫﺮ ﺷﻬﺮ ﺗﺎﻟﻴﻒ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻳﺎﻓﺖ . * ﺣﺎﺝ ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﻰ ﺳﻴّ ﺎﺡ ﻣﺤﻼّﺗﻰ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻧﺎﺻﺮﺍﻟﺪﻳﻦ ﺷﺎﻩ ﻫﻤﮥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﻯ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﻴﺎﺣﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺧﻮﺩ ﻣﻰ ﻧﻮﻳﺴﺪ : ... ﻳﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﺯ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺭﻓﺘﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﻧﺮﺍﻕ ﺷﺪﻳﻢ ﻭ ﺩﺭ ﮐﺎﺭﻭﺍﻧﺴﺮﺍﻯ ﺣﺎﺟﻰ ﻣﻬﺪﻯ ﻣﻨﺰﻝ ﮐﺮﺩﻳﻢ . ﻟﮑﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﺣﺠﺮﺍﺕ ﺭﺍ ﺧﺎﻟﻰ ﺩﻳﺪﻳﻢ، ﺗﻌﺠّ . ﺐ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﻌﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻡ ﺩﻳﺪﻡ ﻧﺮﺍﻕ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﺎﻟﮑﻠّ ﻴﻪ ﺧﺮﺍﺏ ﻭ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺷﺪﻩ، ﺍﺯ ﺩﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﻳﮑﻰ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ . ﻣﺮﺩﻡ ﮐﻤﻰ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻓﻘﻴﺮ ﻭ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻭ