One Hundred and Sixty Years

٨٧ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻮﺽ ﺷﺪﻩ .. . ﺍﺯ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮐ» :ﻡ ﻮ ﺁﻥ ﻧﺮﺍﻕ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺳﻔﺮ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ : ﮔﻔﺖ «؟ ﺩﻭ ﺑﻼﻯ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﺮﺍﻕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺍﻓﮑﻨﺪﻩ ﻝ ﺍﻭّ . ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﺍﺳﻢ ﺑﺎﺑﻰ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﻭﻟﺘﻴﺎﻥ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻐﺮﺽ ﺑﻰ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﺑﻰ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻳﮏ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﻭ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻤﺎﻡ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻰ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﻣﺎﻣﺰﺍﺩﻩ ﺍﻯ ﺍﺳﺖ . ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﺧﺒﻴﺚ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﻋﺪﺍﻭﺕ ﻭ ﻏﺮﺽ ﺩﺍﺷﺖ ﺭﻭﺯ ﻯ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﭼﻨﺪ ﻭﺭﻕ ﺍﺯ ﻗﺮﺁﻥ ﻧﻴﻢ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺧﻮﺩﺵ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪﻩ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺯﺩ ﺑﺎﺑﻴﺎﻥ ﻗﺮﺁﻥ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪﻩ . ﺍﻧﺪ ﺑﺎﺑﻴﺎﻥ ﮐﻴﺴﺘﻨﺪ؟ ﻓﻼﻥ ﻭ ﻓﻼﻥ ﻭ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺩﻳﮕﺮ ، ﻭ ﺟﻤﻌﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﻬﻤﺖ ﻣﺘﻬﻢ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ . ﭘﺲ ﺑﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﻃﻼﻉ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﺑﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻃﻠﻮﻉ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻗﻮّ ﺕ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﺩﺍﺭﻧﺪ . ﺩﻭﻟﺖ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻗﻠﻰ ﺧﺎﻥ ﻋﺮﺏ ﺭﺍ ﻣ ﺄ ﻣﻮﺭ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﮐﺮﺩ . ﺍﻭ ﻫﻢ ﻣﺤﺾ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻣﺎﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﮐﻨﺪ ﺣﺎﺟﻰ ﻣﻴﺮﺯﺍ ﻣﺤﻤﺪ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﻼّ ﻯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺷﺮﻳﮏ ﻭ ﻫﻢ ﺩﺳﺖ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻧﺎﭘﺎﮎ ﺍﻏﻠﺐ ﺍﻫﺎﻟﻰ ﺭﺍ ﺧﺼﻮﺻﴼ ﺁﻧﻬﺎﻳﻰ ﮐﻪ ﻣﺎﻟﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﺘّ ﻬﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺟﺎ ﺟﻤﻊ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﺪﻭﻥ ﺳﻮﺍﻝ ﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺭﺍ ﻗﺘﻞ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺯﻥ ﻭ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺻﻐﻴﺮ ﻭ ﮐﺒﻴﺮ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﺘﻔﺮﻕ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﻫﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﺍﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ... ٢٨ ) ﺳﻴّﺎﺡ ۱۳۵۹ : ۸-۵۷( ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﻴّ ﺎﺡ ﻣﺤﻼّﺗﻰ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﻇﻠﻢ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻃﻤﻊ ﺑﻪ ﻣﺎﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﺪ ﻭﻟﻰ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺗﻬﻤﺖ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺍﺻﻮﻻ ﺣﻀﻮﺭ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺷﻬﺮ ﻳﺎ ﺩﻩ ﻧﻘﺶ ﺍﺳﺎﺳﻰ ﺩﺭ ﻗﺘﻞ ﻭ ﻏﺎﺭﺕ ﻫﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﻋﻤﺪﺗﴼ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻰ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻧﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ . ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺍ ﺗﻬﺎﻡ ﺑﻬﺎﺋﻴﮕﺮﻯ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﻣﻮﺭﺩ ﻏﺎﺭﺕ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺴﺘﻰ ﺳﺎﻗﻂ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭﻟﻰ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻌﻴﺪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍﻫﺎ ﺍﺯ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰﻯ ﮐﻨﻨﺪ . ﺩﺭ ﺩﻭﺭﮤ ﻗﺎﺟﺎﺭﻳﻪ ، ﺑﻬﺎﺋﻰ ﮐﺸﺘﻦ ﻧﻮﻋﻰ ﺛﻮﺍﺏ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻗﺘﻞ ﻳﮏ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻣﺠﺎﺯﺍﺕ ﻧﺪﺍﺷﺖ . ﺣﺎﻝ ﺁﻧﮑﻪ ﻗﺘﻞ ﻭ ﻏﺎﺭﺕ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻯ ﻏﻴﺮ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﻪ ﺍﺗﻬﺎﻡ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﻮﺩﻥ، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﻼﺋﻖ ۲۸ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻗﺎﺟﺎﺭ ﻭ ﺍﻭﺍﻳﻞ ﺩﻭﺭﮤ ﭘﻬﻠﻮﻯ ﺑﻬﺎﺋﻴ ﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺑﻰ ﻣﻰ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ .