One Hundred and Sixty Years

٩١ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺠﻠﺲ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺑﺎﺏ ﺍﻳﻦ ﻋﻴﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﻣ ﺎ ﮐﻨﻔﺮﺍﻧﺴﻰ ﺑﺪﻫﻴﺪ . ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﻯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﻰ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﮐﻤﺎﻝ ﻣﻴﻞ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﻣﺰﺑﻮﺭ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﮐﻨﻔﺮﺍﻧﺴﻰ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ . ﺣﻀّ ﺎﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻋﻤﻮﻣﴼ ﺍﺯ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺳﻮﻳﺴﻰ ﻭ ﻓﺮﺍﻧﺴﻮﻯ ﻭ ﺍﻣﺮﻳﮑﺎﺋﻰ ﻭ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﻫﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﺭﻭﺳﻰ ﮐﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﻧﺎﻳﺐ ﺭﺋﻴﺲ ﻣﺤﻔﻞ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ . ﭘﺲ ﺍﺯ ﺧﺘﻢ ﮐﻨﻔﺮﺍﻧﺲ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻫﻞ ﻣﺠﻠﺲ ﺍﺯ ﺯﻥ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺻﻮﺭﺕ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺣﻔﻆ ﻭ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭﻯ ﻭ ﺍﺭﺟﻤﻨﺪﻯ ﺍﻳﻦ ﻣﻤﻠﮑﺘﻰ ﮐﻪ ﻣﺮﺯ ﻭ ﺑﻮﻡ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ ﺩﻋﺎﻫﺎﻯ ﺧﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻫﻢ ﺻﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﺁﻣﻴﻦ ﮔﻔﺘﻢ . ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺻﺮﻑ ﭼﺎﻯ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻨﻰ ﻣﻰ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻭﻗﺖ ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﮥ ﺁﻥ ، ﻫﺎ ﺭﻓﺘﻢ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﮐﺘﺎﺑﻰ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺟﻠﺪ ﭼﺮﻣﻰ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﺳﺮ ﻭ ﻭﺿﻌﺶ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﻭ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﺍﺳﺖ . ﻫﻤﻴﻦ ﮐﺘﺎﺏ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺷﻬﺪﺍﻯ ﻳﺰﺩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﻣﺮﻳﮑﺎﺋﻰ ﮐﻪ ﺭﺋﻴﺲ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻋﺎﺭﻳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺑﺮﺩﻡ . ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﮥ ﺍﻳﻦ ﮐﺘﺎﺏ ﺩﻫﮑﺪﮤ ﻏﻢ ﺍﻓﺰﺍﻯ ﻋﻠﻰ ﺁﺑﺎﺩ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺭﺍﻩ ﮐﺎﺷﺎﻥ ﻭ ﻗﻢ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﻭ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﻡ ﺟﻠﻮﻩ ﮔﺮ ﻭ ﺁﻩ ﻭ ﻧﺎﻟﮥ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﮕﻮﺷﻢ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻣﻈﺎﻟﻢ ﺷﻤﻊ ﻭ ﺧﻮﻥ ﻧﺎﺣﻖ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮﻡ ﺁﻣﺪ ... ﺟﻤﺎﻝ ) ﺯﺍﺩﻩ ۱۳۴۴ : ۱۴- ۱۱۱ ( ﻮﺷﻪ ﮔ ﺍﻯ ﺍﺯ ﺳﺮﮐﻮﺏ ﻭ ﮐﺸ ﺘﺎﺭ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﻳﺰﺩ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﻇﻞ ﺍﻟﺴﻠﻄﺎﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻧﺎﺻﺮﺍﻟﺪﻳﻦ ﺷﺎﻩ ﺣﺎﮐﻢ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺷﻴﺦ ﻣﺤﻤﺪ ﺗﻘﻰ ﻧﺠﻔﻰ ﺍﻣﺎﻡ ﺟﻤﻌﮥ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ، ﺑﺎ ﺩﺳﺘﻴﺎﺭﻯ ﺍﻭ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﮐُ ﺸﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺁﻏﺎﺯ ﮐﺮﺩ . ﺍﻳﻦ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻧﺎﺑﻮﺩﻯ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻗﺘﻞ ﺍﻓﺮﺍﺩ . ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭﻯ ﻫﻢ ﻣﻪ ﻧﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻫﺎﻳﻰ ﺑﻪ ﻋﻠﻤﺎء ﺷﻬﺮﻫﺎﻯ ﺑﺰﺭﮒ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﻫﻤﮕﻰ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﻓﺮﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ . ﻓﺎﺟﻌﮥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﮐُ ﺸﻰ ﻳﺰﺩ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻗﺴﺎﻭﺕ ﻭ ﺑﻴﺮﺣﻤﻰ ﻭ ﺳﻨﮕﺪﻟﻰ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻣﻬﻴﺐ ﺗﺮ ﻭ ﻫﻮﻟﻨﺎﮎ ﺗﺮ ﺑﻮﺩ . ﺍﻣﺎﻡ ﺟﻤﻌﮥ ﺗﺎﺯﮤ ﺷﻬﺮ ، ﺳﻴﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻣﻼّﻯ ، ﺳﺎﻟﻪ ﺳﻰ ﺍﻯ ﮐﻪ ﺍﺯ