روایت‌هائی از زندان

روا � ی ﻫﺎﺖ ی از زﻧﺪان ۱۱۸ ﺖ زﻧﺪان اﯾﻦ ﺑﻮد � واﻗﻌ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ � ﮐﺲ ﻧﻘﺶ بﺎزی ﻧ ﮐﺮد. در زﻧﺪان ﻫﻤﻪ � � ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﻤﻪ را در ﻫﻤﻪ اﺣﻮا ﺪی � د - ض ��� در دوران ﻣ � ﺪی � د � ؛ درﺧﻮﺷﺤﺎ � ﺪی � د � ﺎ ﺧﻮب � ب بﺪ � ﺪن ﺧ � ؛ بﻌﺪ ازﺷن ﺪی � ؛ د � ﺮﺷﻠﻮاری ﻫﻢ � ی اﻫﻦ و ز ���� ﻮش و ز ��� و بﺎ ز �� ﻋ گ � ﺪی . زﻧﺪان، زﻧﺪ � د ﺎن آدم ﻫﺎﺳﺖ. ﻣﺎ در ن را ﮐﻪ بﺎ آﻧهﺎ دوﺳﺖ ت ﮐﺴﺎی ی ون، ﺣی � ﺑ � ﮏ ﭘﺮدە و ﻗﺎﻟﺐ � ﻢ، در � ا ﺎن � ﻢ اﻣﺎ درزﻧﺪان، ﻫﻤﻪ رو وﻋ � ﺑیﻨ � ﮏ ﻣﺎە � اﻧﺪ. ﭼﻮن ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ن ﺗﻮای ﻧﻘﺶ � ن ، ﺳﻪ ﻣﺎە بﺎزیﮐی � ت ازاﯾﻦ اﻣﺎ ﻧ � ﺸ � ن ، ﺑ ن ﻧﻘﺶ بﺎزیﮐی ﺗﻮای ن ﺧﻮدت ﺗﻮای ت ﺧﻮدش بﻪ ﺴی �� ن . اﯾﻦ ﻫﻤ را ﭘﻨهﺎنﮐی ﻪ �� ﻧﻈﺮم ﺗﺠ ب ی ﻧﻈی ی � ی از رواداری ﺸﻪ � درﮐﻨﺎر ﻫﻢ بﺎ ﺗﻔﺎوت اﻧﺪ گ � و زﻧﺪ ﻫﺎ و ﻧﮕﺮش ﻫﺎ ﺑﻮد. � از دوﺳﺘﺎن �� ﻪ �� ﮔﻔﺖﮐﻪ اﯾﻦ ﺗﺠ ﻪ �� ﺪ ﺗﺠ � ی ﻣﺎ در زﻧﺪان، ﺷﺎ ی آﯾﻨﺪە ﺪ داﺷﺘﻪ بﺎﺷﺪ، ﮐﻪ آدم � ای اﺳﺖﮐﻪ اﯾﺮان بﺎ ﻫﺎ بﺎ ﺗﻔﮑﺮ ات و ﻧﮕﺮش ﻫﺎی ﮕﺮ و بﺎ ﺣﻔﻆ ﻋﻘ � ﮑﺪ � ﺪ و بﺎورﻫﺎی � ت ام بﻪ ﻋﻘﺎ � ﻣﺨﺘﻠﻒ، بﺎ اﺣ ﺪ � ﺎ و بﺎورﻫﺎی ﮐﻨﻨﺪ. گ � ﺧﻮدﺷﺎن، درﮐﻨﺎر ﻫﻢ زﻧﺪ