روایت‌هائی از زندان

٢١ داد � ﺖ آن ﮐﻪ آواز � ﺣکﺎ ﺗﺎ ﻣﺮگ را ﮔﻮشﮐﺮ ﮐﻨﺪ! � ﻣﻨﺼﻮرە ﺷﺠﺎ � آواز را ﺧﻮب ی ﮐﻪ داﻣﻦ ت ، آوازﻫﺎی � ﺸ � ن را ﺑ ﺷﻨﺎﺳﻢ، آوازﻫﺎی اﯾﺮای داﻣﻦ ﺷﻌﺮ و ﺗﺮاﻧﻪ را از داﻣﻨﻪ � ی ﻓﺎر ﺮس ﺑﺮازﻧﺪە � ب ز ﺗﺎ ﺑیﻨﺎﻟﻮد و زا � ﻫﺎی اﻟ ی ﻗﺎﻣﺖ ن ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ. از ﺗﺮاﻧﻪ ت اﯾﺮای �� ﻣﻮﺳ ،� ودﻫﺎی ﻣ � ﺗﺎ � ﻫﺎی ﻣﺤ ﻒ � ت ﺗﺎ ﺗﺼن از آوازﻫﺎی ﺳﻨی ن ، ﺷﻌﺮﻫﺎ و ﺗﺮاﻧﻪ ﻫﺎی وﻃی ﺮ بﻪ � ی ﮐﻪ ا ﻫﺎی � آواز ﻧ � ﺪم و ﻧ � ﺷن � ﺧﻮاﻧﺪم ﻫﺮﮔﺰ در ﺧﺎﻃﺮم ﻧ ﻣﺎﻧﺪ. آواز را ﭼﻨﺎن � ﺴﺎن � ﻌﺖ ا � ﺪە بﻪ ﻃﺒ � ﺗن ن اﺑﺰار ی پ ﺳﻨﺪ ﮐﻪ اوﻟن � ﺮ از ﻣﻦ ﺑ � ﺑیﻨﻢ ﮐﻪ ا ب ﺴﺖ ی � ت ﭼ �� ﻣﻮﺳ ﺪ پﺎﺳﺦ ﺧﻮاﻫﻢ داد ﺣﻨﺠﺮە � ﺗﺮد ﺴﺎن! ﻗﺪﻣﺖ � ی ا � ف ﺑﺮ ﺪ بﻪ زﻣﺎی � ﺷﺎ �� اﺳﺘﻔﺎدە از اﯾﻦ ﺳﺎزﻃﺒ ن ی ﺴﺎن ﺑﺮای اوﻟن � ﮔﺮددﮐﻪ ا ی ﺮ و بﺎﻻ ﺑﺮدن ﺻﺪا ﻫﻤﭽﻮن ﻧﻮای � ﺴﺖ رﻧﺞ و ﺷﺎدی ﺧﻮد را بﺎ ز � بﺎر ﺗﻮا ﺧﻮش ﺴﺎن از ﭘﺮﻧﺪە ﺧﻮاﻧﺪن � ن بﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ا ت دﻫﺪ. ﭘﺮداﺧن � اﻟﺤﺎن آﻣﻮﺧﺖ و ا � ز ﺟهﻨﺪە ﺣﺮﮐﺖ را، ﮐﻨﺎر ﻢ و رد آواز � ﮔﺬار » ﺎن � ﺑﻨﺪ « را از ﺧﻼل ﺧﺎﻃﺮات � پ ﺷﺎن ی � ﻢ و � ی ﮔ ﻢ، ﺗﺎ بﻪ ﮐﺠﺎﻫﺎ ﺑَﺮَد ﻣﺎ را ... � رو ﺴﻮان � ، ﻧﺪاﻣﺘگﺎە � زﻧﺪان ﻗ ﺎزدە اﺳﻔﻨﺪ � ﻏﺮوب ۱۳۵۰ ب اﻋﺪام دﺳﺘﻪ � ﺧ ﺎن � ﺑن � ﺟﻤ ﮏ �� ﮔﺬاران ﭼ �� ی ﺧﻠﻖ بﻪ زﻧﺪان ﻗ ﻫﺎی ﻓﺪای و ﺑﺮادرش � ن ﮐﻪ ﻧﺎم ﻫﻤ ی رﺳﺪ. ﺷهن